Όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη…

Εάν είσαι 30something, ζεις στην Αθήνα και έχεις πάει σε λιγότερους από 4 γάμους φέτος, μάλλον πρέπει να πας να το «κοιτάξεις» (εκτός βέβαια αν είσαι ορκισμένος μισάνθρωπος ή ο κοινωνικός σου κύκλος μετριέται στα δάχτυλα του ενός χεριού-με μερικά δάχτυλα κομμένα). Κάτι η ηλικία, κάτι το επόμενο έτος που είναι δίσεκτο, έχει πέσει τρελή γαμολαίλαπα. Μιλάμε για ατελείωτα «και στα δικά σας», «να σας ζήσουν», τόνοι από ρύζι νυχάκι και εμφανείς επιπτώσεις στην λειτουργία του συκωτιού.

Βέβαια, το θέμα δεν ενέσκηψε ξαφνικά. Μετά τα 30 άρχισε να ξεδιπλώνεται χαριτωμένα με το «Έλα ρε, παντρεύεται ο τάδε; Πως και το πήρε απόφαση;». Κατόπιν αρχίζει και κλιμακώνεται και η χροιά έκπληξης στη φωνή εξαφανίζεται και μεταμορφώνεται σε διαπίστωση «Ε, τόσα χρόνια ήταν μαζί…» ή το βαθιά φιλοσοφημένο «Ε, καιρός του/της ήταν». Τέλος, στην κορύφωση του φαινομένου ψάχνεις ελεύθερο σαββατοκύριακο (που να μην είσαι καλεσμένος) ώστε να πας μια εκδρομούλα, μια καθημερινή απόγευμα που θες να πας για κωλοβάρα-φραπεδάκι αναγκάζεσαι να ψάξεις αλφαβητικά τη λίστα του κινητού σου ώστε να «ξεθάψεις» τους τελευταίους εναπομείναντες στην ίδια με σένα κατάσταση, ενώ η παρέα των μπάκουρων που παρακολουθούσες ανελλιπώς champions league ακολουθεί πορεία αντίστοιχη με αυτή των «10 μικρών νέγρων».

Και βέβαια, αλίμονο σου αν κατεβείς να επισκεφτείς το «σόι» στην επαρχία. Εκεί όπου το πρώτο παιδί των συνομήλικων είναι ήδη δυο χρονών ενώ αρκετοί έχουν προχωρήσει και στο δεύτερο-«για να μην έχουν μεγάλη διαφορά ηλικίας μεταξύ τους». Το γεγονός ότι δεν ξέρεις πόσες φορές πρέπει να τρώει το παιδί την ημέρα καθώς και όλες τις παιδικές ασθένειες απέξω σου έχει αφαιρέσει παραπάνω από το 50% των κοινών ενδιαφερόντων με την «παρέα», ενώ τα «άντε καημένε, τι περιμένεις;» δεν προέρχονται πλέον μόνο από τις 60χρονες θείες σου αλλά και από φίλους που πριν από λίγο καιρό σκίζανε τα ρούχα τους όταν έπαιζε το «θα ζήσω ελεύθερο πουλί».

Σπεύδω να διευκρινίσω ότι δεν διακατέχομαι από καμία «γαμοφοβία» ούτε είναι πρότυπο ζωής ο Τσάρλς Μπουκόφσκι. Τουναντίον, έχω αξιοσέβαστη εμπειρία από ιδιαίτερα μακροχρόνιες σχέσεις και σχετικές-σε καθαρά θεωρητικό επίπεδο-γαμοανησυχίες(σε βαθμό που από εποχές πανεπιστημίου να θεωρούμαι από φίλους ως ο πρώτος υποψήφιος για «κρέμασμα»-και τώρα καμαρώνω λίγο που τους έχω «θάψει» σχεδόν όλους).

Στην δικιά μου κοσμοθεωρία, βασικός λόγος «επισημοποίησης» μιας σχέσης, πέρα από τα προφανή νομικά και οικονομικά ζητήματα, είναι η επιθυμία για διαιώνιση του είδους. Και δεδομένης πλέον της –σε αρκετά μεγάλο βαθμό-κοινωνικής αποδοχής της συγκατοίκησης, που αφαιρεί το γαμοεπιχείρημα «παντρευτήκαμε για να μείνουμε μαζί», πραγματικά δυσκολεύομαι μερικές φορές να κατανοήσω την «πρεμούρα» κάποιων να παντρευτούν επειδή «ήρθε η ώρα». Για να μην πω για την εμφανή προσπάθεια προσηλυτισμού και νουθεσίας από την πλευρά των παντρεμένων προς τους εναπομείναντες εργένηδες-φάση «βρήκαμε παπά, να θάψουμε 5-6». Και μετά από λίγο καιρό, να σου τα «άλλα περίμενα και άλλα βρήκα» και τα «δεν ήταν έτσι στην αρχή». Να σου τα κέρατα και οι γκαρσονιέρες. Έτσι η έκδοση διαζυγίου έχει γίνει πιο εύκολη από το να πεις «τα χαλάμε» (τρομερά ισοπεδωτική επιχειρηματολογία το ξέρω, αλλά εργένης είμαι και έχω προς το παρόν το δίκιο με το μέρος μου, ελπίζω στο μέλλον να αξιωθώ να γράψω την αντίστοιχη ισοπεδωτική επιχειρηματολογία από την πλευρά των παντρεμένων).

Την κάνω γιατί έχω να ξεσκονίσω το κουστούμι γάμου (και ουχί το γαμπριάτικο βεβαίως βεβαίως….)