Ο καθρέφτης...

Εγώ είμαι το κράτος, ο Πρωθυπουργός σου. Αυτός, που 4 χρόνια πριν σου έταξε ''επανίδρυση του κράτους'' ( πως γελάσαμε με την Νατάσσα, τότε, με αυτό το αστείο...) και τώρα σου λέω, πως αυτές τις μέρες του χαμού, ''έχω δει πολύ τηλεόραση'' και πως η κυβέρνηση θα κάνει αυτό που πρέπει. ( Με την Νατάσσα, έχουμε ξεσκιστεί στο γέλιο!).

Εγώ είμαι το κράτος, οι πολιτικοί σου. Αυτοί, που τόσα χρόνια, κλεισμένοι στον κόσμο μας, γαντζωμένοι στις καρέκλες μας μέχρι θανάτου, δεν δώσαμε κανένα όραμα, δεν χαράξαμε καμιά πολιτική (εκτός της ρεμούλας), κλείσαμε όλα τα περάσματα και δεν σου αφήσαμε καμιά διέξοδο, εκτός από το να μας ψηφίζεις, ξανά και ξανά, συνέχεια τους ίδιους. Σε ευχαριστούμε για την εμπιστοσύνη, η δημοκρατία μίλησε.

Εγώ είμαι το κράτος, ο μπάτσος σου. Εδώ και καιρό, σου σκοτώνω τα παιδιά σου ή τα παιδιά των μεταναστών. Δεν έχει διαφορά, όλα κοπρόσκυλα είναι. Εδώ και καιρό, σε ξυλοφορτώνω για ασήμαντη αφορμή, σου μιλάω προσβλητικά, σε πεθαίνω από ''φυσικά αίτια''. Ας πρόσεχες, είχες ''παραβατική και αποκλίνουσα συμπεριφορά''

Εγώ είμαι το κράτος, ο αστυνόμος σου. Αυτός, ο ευσυνείδητος άνθρωπος, που έχει συναίσθηση του ρόλου του και της αποστολής του. Κάποιες φορές μάλιστα, δίνω και τη ζωή μου για να σε προστατέψω. Σωπαίνω όμως, πολύ συχνά, στο όνομα μιας ''συναδελφικής αλληλεγύης''. Πρέπει να καταλάβω, ότι ο μπάτσος ΔΕΝ είναι συνάδελφός μου.

Εγώ είμαι το κράτος, ο κουκουλοφόρος σου. Χρόνια με κυνηγάς, αλλά ποτέ δεν με πιάνεις. Είμαι πάντα μέσα, σε κάθε δίκαια ειρηνική διαμαρτυρία σου για να σου χαλάσω την εικόνα και να σε αποπροσανατολίσω. Κάτω από την κουκούλα μου, κρύβονται πολλοί. ''Αναρχικοί'', ''αντιεξουσιαστές'', πλιατσικολόγοι, ληστές, προβοκάτορες, μπάτσοι. Δεν θα έπρεπε να με φοβάσαι, γιατί είμαι η μειοψηφία, είμαι...λίγοι. Αλλά εσύ που είσαι η πλειοψηφία, δεν κατεβαίνεις στον δρόμο και δεν με συνθλίβεις με τον όγκο σου. Στους λίγους φαίνομαι, στους πολλούς δεν υπάρχω.

Εγώ είμαι το κράτος, τα ΜΜΕ σου. Κοίτα με στο γυαλί της τηλεόρασης, πως σε γοητεύω, πως σε σαγηνεύω, πως σε κάνω να βλέπεις ότι θέλω εγώ. Είμαι ο δημοσιογράφος που τα ξέρω όλα, που τα κάνω όλα, χωρίς φραγμούς, χωρίς ηθική, χωρίς αναστολές. Η αλήθεια σου, είμαι εγώ. Διαφημίσεις.

Εγώ είμαι το κράτος, οι καλλιτέχνες σου και οι δάσκαλοί σου. Χαμένοι σε βλακώδη σήριαλ και στα νυχτερινά μαγαζιά, οι καλλιτέχνες και σε ετοιμόροπα σχολεία/πανεπιστήμια οι δασκάλοι. Άκεφοι, ανήμποροι να σηκώσουν το ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ τους ανάστημα, πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων. Γιατί τόση βουβαμάρα;

Εγώ είμαι το κράτος, ο διπλανός σου. Το λαμόγιο της γειτονιάς σου, που παρκάρω την κουρσάρα μου όπου γουστάρω. Ο παλιός συμμαθητής σου, που μπήκα στο δημόσιο σαν κλητήρας και φέρομαι σαν δικτατοράς. Το δικό τους, πρασινογάλαζο, παιδί.
Ο νοικοκυραίος, που βάζω τις παντόφλες μου και είναι σαν να μπαίνω σε φέρετρο. Που στέλνω τα παιδιά μου σε reality show. Reality, ζώου. Που περιμένω τον Λαζόπουλο κάθε Τρίτη, για να τα ''πει όπως πρέπει''
Είμαι η κοινή γνώμη, μια κοινή πόρνη.
Ο τυπάκος, που θέλω να κάνω κάτι, αλλά δεν ξέρω τι και πως.
Ο γονιός, που δεν έχει χρόνο για τα παιδιά του και μένει έκπληκτος και άφωνος με αυτά που συμβαίνουν. Τα βλέπει, αλλά τα αγνοεί. Του μιλάνε αλλά δεν τα καταλαβαίνει. Στη μάνα σου, το 'πες;

Είμαστε 15 - 16 χρονών. Άδολοι, ακηδεμόνευτοι, μπερδεμένοι μέσα στις ορμόνες μας, χαρούμενοι και λαμπεροί από τα νιάτα μας, ορμητικοί και παρορμητικοί μέσα σε ένα δικό μας κώδικα, πιο άλυτο και από αυτόν του Da Vinci. Με τα σπυράκια μας, με τα τρελά μαλλιά μας, με τα παρδαλά μας ρούχα. Emo και trendy και τα μυαλά στα κάγκελα!
Μας είχατε όλοι για τυφλούς, για χαζούς, για χαχόλους, τσιχλόφουσκες που σπάνε και χάνονται.
Δεν είμαστε εμείς, το κράτος. Τουλάχιστον, όχι ακόμα. Δεν θέλουμε να γίνουμε σαν κι εσάς. Αυτό φωνάζουμε, αυτό απαιτούμε, 10 μέρες τώρα. Δεν έχουμε ιδέα αν μας νιώθετε, δεν έχουμε ιδέα, αν μας καταλαβαίνετε, απλά για μια φορά, θέλουμε ΕΜΕΙΣ να μιλάμε και ΕΣΕΙΣ να ακούτε. Κι ας μην σκαμπάζετε, γρι.
Μάλλον, θα ηττηθούμε κι εμείς. Όπως κι άλλες γενιές 16αρηδων που βγήκαν στον δρόμο, πριν από εμάς. Σε 2-3 χρόνια θα γίνουμε 18. Θα ψηφίζουμε.Ίσως ψηφίσουμε τους ίδιους παρλαπίπες, όπως κι εσείς. Μπορεί και να τα ξεχάσουμε όλα αυτά που γίνονται τώρα. Όλα αυτά, που εμείς κάνουμε τώρα. Δεν έχει σημασία. Δεν μας νοιάζει. Είμαστε 15-16 χρονών και το μόνο που μας νοιάζει είναι το τώρα.
Σκοτώσατε τον φίλο μας και πρέπει κάπως να πληρώσετε.
Μπαμπά, μαμά, έλα μαζί μου στο δρόμο. Πάρε την θεία, τον θείο, τον δάσκαλο, τον γείτονα, τον φίλο. Τι σας ζητάμε ρε γαμώτι; Να γίνετε για λίγο και πάλι παιδιά! Πολλά ζητάμε;;;;;