Απονομή Δικαιοσύνης

Στις 7 Σεπτεμβρίου 1999, ένας σεισμός 5,9 Ρίχτερ από το ρήγμα της Πάρνηθας έπληξε την Αττική με τελικό απολογισμό 137 νεκρούς και σημαντικές υλικές καταστροφές.

Περίπου το 1/3 των ζωών που χάθηκαν (για την ακρίβεια 39 άνθρωποι), κυριολεκτικά θάφτηκαν κάτω από τα ερείπια του εργοστασίου της Ρικομέξ. Δημιουργήθηκε σημαντικός θόρυβος γύρω από το θέμα, το οποίο απασχόλησε για μεγάλο χρονικό διάστημα τα ΜΜΕ που βρήκαν λαυράκι καθώς η υπόθεση Ρικομέξ συνδύαζε πολλά από τα θεμελιώδη του «πιασάρικου ρεπορτάζ» όπως:

α) Θάνατος-οδυρμός-μαυροντυμένες μάνες (κοντινό πλάνο)

β)Αναζήτηση ευθυνών-πάνελ σεισμολόγων, πολιτικών μηχανικών, διοικητικών παραγόντων-Κραυγή «Που είναι το κράτος; Που είναι οι αρμόδιοι;»

Εδώ θα μου πείτε «Ναι, ντάξει κάτι ψιλοθυμάμαι από την φάση αλλά τι σε έπιασε και τα ξανασκαλίζεις; Κάνεις τεστ για Αλτσχάιμερ και απώλεια μνήμης; Εδώ έχουμε φρέσκα κουλούρια όπως η φωτιά στην Πάρνηθα….»

Και εγώ αν διάβαζα τα παραπάνω την ίδια αντίδραση θα είχα. Όταν είχε σκάσει το θέμα με τη Ρικομέξ είχα διαβάσει κάτι στα πεταχτά, το παρακολουθούσα όσο διάστημα οι φιλάνθρωποι και αντικειμενικοί καναλάρχες έκριναν ότι έπρεπε να το διατηρήσουν στην δημοσιότητα και μετά πάμε για άλλα (λυπάμαι που το αποδέχομαι, αλλά δυστυχώς αυτή είναι συνήθως η φυσιολογική εξέλιξη τέτοιων καταστάσεων όταν δεν έχεις προσωπικό ενδιαφέρον ή κάποιο κοντινό πρόσωπο αναμεμιγμένο).

Διαβάζοντας όμως πρόσφατα μια μικρή σχετική καταχώρηση για το θέμα και μετά από κανα δυο κουβέντες με φίλους, αποφάσισα να ξανασχοληθώ και να ξαναθυμηθώ την ιστορία και συνειδητοποίησα ότι πρόκειται περί λαμπρού παραδείγματος για το πώς αποδίδεται η δικαιοσύνη στην Ελλάδα όπως επίσης και γιατί μερικές φορές η επιστροφή στο νόμο του Λυντς έχει και τα δίκια της.

Δώστε βάση

Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα της εποχής 15 πραγματογνώμονες κατέθεσαν στις δικαστικές αρχές στοιχεία για εγκληματικές παραλείψεις και παρατυπίες, σκόπιμες κακοτεχνίες και παράνομες συνθήκες που ουσιαστικά οδήγησαν-με αφορμή την σεισμική δόνηση- στην κατάρρευση του κτιρίου.

Ενώ αρχικά υπήρχαν σκέψεις για παραπομπή 11 ατόμων ως υπευθύνων, σε πρώτη φάση απαλλάσσονται 5 από αυτούς (4 μέλη του διοικητικού συμβουλίου και ένας μηχανικός), στην πορεία απαλλάχτηκαν άλλοι 4, και οι δυο εναπομείναντες κατηγορούμενοι (ο πολιτικός μηχανικός και ο αρχιτέκτονας του κτιρίου), σύμφωνα με την πρόταση του εισαγγελέα στην πιο πρόσφατη δίκη, θα δικαστούν για την πλημμεληματική πράξη της ανθρωποκτονίας από αμέλεια. Εάν γίνει δεκτή η πρόταση του εισαγγελέα, το αδίκημα παραγράφεται λόγω παρέλευσης 5ετίας.

Συνεχίζω. Οι συγγενείς των θυμάτων είχαν εγείρει αξιώσεις αποζημίωσης. Δεν ξέρω πως-και πόσο- αποτιμάται χρηματικά μια ανθρώπινη ζωή αλλά εν πάση περιπτώσει είναι μια μορφή «αποζημίωσης» για αυτούς που χάθηκαν. Κάποιοι εκ των συγγενών πραγματοποίησαν εξωδικαστικό διακανονισμό με την Ρικομέξ. Στους υπόλοιπους, σύμφωνα με διάφορες δικαστικές αποφάσεις εκδικάστηκε συνολικό ποσό περίπου δύο εκατομμυρίων ευρώ. Η Ρικομέξ κήρυξε πτώχευση και δήλωσε αδυναμία πληρωμής (σύμφωνα μάλιστα με δηλώσεις συγγενών και πρώην εργαζομένων, η εταιρία απλά «μεταφέρθηκε» στο εξωτερικό και συνεχίζει κανονικά την λειτουργία της, κάτι που δυστυχώς δεν ήταν δυνατόν να επαληθευτεί ). Πραγματοποιήθηκαν πλειστηριασμοί περιουσιακών στοιχείων της εταιρίας, από τα έσοδα των οποίων όμως δεν καταβλήθηκε δραχμή στους συγγενείς των θυμάτων καθώς «ήταν χαμηλά στην κατάταξη των δικαιούχων» ενώ και μια εκ των πιστωτριών τραπεζών της εταιρίας προσέφυγε στον Άρειο Πάγο ζητώντας αναίρεση των αποφάσεων για καταβολή αποζημίωσης.

Βρισκόμαστε λοιπόν στο τώρα, 8 χρόνια μετά και ύστερα από αξιοσέβαστο αριθμό δικαστικών αποφάσεων, δαιδαλωδών διαδικασιών και νομικών τεχνασμάτων. Οι συγγενείς των θυμάτων καλούνται να αποδεχτούν ότι ουσιαστικά η κατάρρευση του κτιρίου-που προκάλεσε τον χαμό των ανθρώπων τους- ήταν θέλημα θεού ή ο κακός ο λύκος φύσηξε λίγο παραπάνω στην πόρτα του και ότι επίσης-παρότι υπάρχουν νομικές αποφάσεις- είναι πιο πιθανό ο Βασίλης Λεβέντης να γίνει πλανητάρχης παρά αυτοί να εισπράξουν οιουδήποτε είδους αποζημίωση.

Δεν ψάχνω για εξιλαστήρια θύματα. Ούτε έχω πρόσβαση στο δικαστικό υλικό που συγκεντρώθηκε ούτε τις γνώσεις για να προσδιορίσω την σοβαρότητα, έκταση και προσωποποίηση της ανθρώπινης ευθύνης και να πω φταίει ο τάδε μηχανικός ή ο δείνα αρχιτέκτονας ή ο Χ καρεκλοκένταυρος πολεοδόμος που έκανε τα στραβά μάτια ή ο Ψ δικαστικός που σύμφωνα με το γράμμα του νόμου απεφάνθη ότι ουσιαστικά δεν υπάρχουν ποινικές ευθύνες.

Αλλά πραγματικά, ζώντας στη χώρα που κανένας δεν έχει ευθύνη για τίποτα, που οι αναποτελεσματικές και για τα μάτια του κόσμου ΕΔΕ είναι περισσότερες και από τις πολυκατοικίες στην Αθήνα, που η πολιτική ευθιξία υπάρχει μόνο σαν όρος στο λεξικό, που η υπόθεση του παραδικαστικού κυκλώματος είναι πλέον six feet under (ορίστε ρε που δεν δουλεύουν αγαστά η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία), ποιος θα ήθελε να είναι στην θέση ενός εκ των συγγενών των θυμάτων; Ποιος θα μπορούσε να τους κατηγορήσει αν την επόμενη φορά που κάποιος ανερυθρίαστος πολιτικάντης ή δικηγορίσκος θα δηλώσει «έχω εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη», ζωστούν με εκρηκτικά και κάνουν τα δικαστήρια Κούγκι;
(Υ.Γ 1 Εσείς περιμένετε να αποδοθούν ευθύνες για την καταστροφή στην Πάρνηθα….)

(Υ.Γ 2 Γαμάτη η συναυλία Metallica)