Ναι αλλά τους πήραμε το Euro

Άρτι αφιχθείς στο κλεινόν άστυ μετά από ολιγοήμερη αδειούμπα εις τας Πορτογαλίας. Με γεμάτο το memory stick της φωτογραφικής, τις αποσκευές τίγκα στα μπουκαλάκια-σουβενίρ από Μαδέϊρα και Πόρτο και έχοντας μάθει πλέον ότι ο μπακαλιάρος (trademark φαγητό Πορτογαλίας) μαγειρεύεται με περισσότερους από ένα τρόπους.

Α ναι, και με ενισχυμένη την πεποίθηση ότι ζούμε στην by far ασχημότερη πρωτεύουσα της Ευρώπης. Όπως επίσης και ότι ο ισχυρισμός «Τι τα θες ρε φιλαράκο, τα πράγματα δουλεύουν σωστά μόνο σε κάτι Αγγλίες και Γερμανίες» είναι τρελός στρουθοκαμηλισμός.

Όποτε έπεφτε το μάτι μου σε έρευνες σχετικά με βασικά στατιστικά δεδομένα της Ευρωπαϊκής Ένωσης-από οικονομικούς δείκτες μέχρι διείσδυση internet-στην πλειονότητα των περιπτώσεων είχαμε την Πορτογαλία από κάτω μας. Μια χώρα με ίδιο πληθυσμό, παραπλήσια έκταση και παρόμοιες πλουτοπαραγωγικές πηγές με την Ελλάδα. Μια χώρα με σχεδόν ταυτόσημη πορεία κατά την τελευταία 30αετία («βγήκε» από-μακρά –περίοδο δικτατορίας το 1974, μπήκε στην Ευρ.Κοινότητα λίγα χρόνια μετά από εμάς). Θα μπορούσε να πει κανείς ότι διαφέρουμε μόνο στο ότι η Πορτογαλία αντλεί φθηνό εργατικό δυναμικό από τις πρώην αποικίες της ενώ εμείς από τις γύρω βαλκανικές περιοχές. (*Βλέπε παρακάτω)

Και όμως. Μπορεί όντως ο μέσος βασικός μισθός του Πορτογάλου να είναι χαμηλότερος από του Έλληνα. Μπορεί όντως το ΑΕΠ μας να αυξάνεται με ρυθμό μεγαλύτερο του αντίστοιχου Πορτογαλλικού. Μπορεί τέλος να φάγαν «π..τσα στην πρεμιέρα, π..τσα και στον τελικό»στο Euro.

Αλλά σε επίπεδο υποδομών (δρόμοι, μετρό, τρένα), «φιλικότητας» προς τον τουρίστα αλλά και τουριστικής αξιοποίησης στον μέγιστο δυνατό βαθμό (φανταστείτε ότι η περιήγηση στην Μαδέϊρα περιελάμβανε επίσκεψη στον «ψηλότερο παραθαλάσσιο λόφο της Ευρώπης και δεύτερο ψηλότερο στον κόσμο»-άκου κατηγορία,go figure) και γενικότερης αισθητικής (ειδικά αν συγκρίνουμε Αθήνα/ Θεσσαλονίκη με Λισσαβόνα/ Πόρτο) τρώμε τρελό ξύλο. Οι διαφορές αυτές (κατόπιν συζητήσεων με locals άλλα και Έλληνες που έχουν επισκεφτεί επανειλημμένα τη χώρα, με διαφορά κάποιων ετών ώστε να μπορούν να συγκρίνουν) αποδίδονται κυρίως στην σωστή-ή τέλος πάντων σωστότερη από εμάς-διαχείριση των γαμωκοινοτικών επιδοτήσεων και σε μια στοιχειώδη οργάνωση και κεντρικό σχεδιασμό.

Και αυτοί αγόρασαν Porsche Cayenne και Cherokee με τα ΚΠΣ, και αυτοί έφτιαξαν βιλλίτσες και πήραν φουσκωτά, αλλά προφανώς λιγότερα από εμάς και περίσσεψαν και κάτι «ψιλά» για έργα. Και αυτοί τραβάνε ζόρια με τον άρτο ημών τον επιούσιο αλλά έφτιαξαν ή/και διατήρησαν τους δέκα πεζοδρόμους τους για βολτάρισμα, το «γαμάτο» γραφικό τραμάκι τους για σεργιάνισμα στην πεντακάθαρη και χωρίς ιδιαίτερο θόρυβο πόλη τους, τα παρκάκια τους και την πρασινάδα τους για να σπάει η τσιμεντίλα.

Και εκεί σε πιάνει το παράπονο. Γιατί στην σύγκριση με την Πορτογαλία δεν υπάρχουν πολλές δικαιολογίες (*Βλέπε παραπάνω) για τα δυσμενή για την Ελλάδα αποτελέσματα. Γιατί γίνεται ακόμα πιο εμφανής ο μεγάλος βαθμός ευθύνης του ανθρώπινου παράγοντα για την σημερινή κακομούτσουνη πραγματικότητα μας και όχι διάφοροι εξωγενείς παράγοντες που συχνά επικαλούμαστε ( και στο τέλος καταλήγουμε ότι για όλα φταίει η Τουρκοκρατία). Αλλά τι ξέρουν αυτοί οι «κουτοπορτογαλόφραγκοι»;