Συγκατοίκηση πριν το Γάμο; Βλέπε Cosmopolitan σελ 52….
Κοιτάξτε γύρω σας τους παντρεμένους φίλους σας (σε ηλικίες αναγνωστών άνω των 30 το δείγμα είναι στατιστικά ικανό για εξαγωγή συμπερασμάτων. Οι μικρότερες ηλικίες να κάνουν τουμπεκί ψιλοκομμένο και να ακούσουν τους γέρους σοφούς). Πόσοι από αυτούς συγκατοίκησαν πριν από το γάμο; Και για να είμαστε και αντικειμενικοί, βγάλτε και αυτούς που παντρεύτηκαν εσπευσμένα λόγω εγκυμοσύνης, αυτούς που παντρεύτηκαν εσπευσμένα λόγω προχωρημένης ηλικίας αλλά και αυτούς που παντρεύτηκαν με «λευκό γάμο»(είμαστε και open minded,όχι μαλακίες).Τι μένει; Στη δικιά μου βάση δεδομένων φανερά κάτω του 50% παντρεύτηκαν χωρίς να συγκατοικήσουν. Γιατί;
Γιατί ναι; Και τι σε μέλλει εσένανε; Τσολιά σταρχ….ια μας σε βάλαμε ρε φιλαράκο; Άμα λάχει παντρευόμαστε και χωρίς συγκατοίκηση. Άκου γιατί…Γιατί είμαι σίγουρος ότι αυτός είναι ο άνθρωπος της ζωής μου. Γιατί έχουμε ήδη μακροχρόνια σχέση και δεν υπάρχει κάτι που δεν ξέρω για τον άλλο. Γιατί εγώ μόνο παντρεμένη φεύγω από το σπίτι μου (αυτό πάει κυρίως στο ασθενές φύλο που έχει ανατραφεί με τις υπέροχες ηθικές αξίες του νεοέλληνα μικροαστού).
Βουνό το δίκιο τους. Αλλά για πάμε πάλι. Στις γνωστές σε εσάς περιπτώσεις που ζευγάρια χώρισαν σχετικά γρήγορα μετά το γάμο, ακόμα και σε περιπτώσεις που ακόμα είναι παντρεμένοι αλλά υπάρχουν σοβαρές τριβές, ή έστω σοβαρά παράπονα μεταξύ των μελών, πόσες φορές ακούσατε την έκφραση (με αρκετές διαφοροποιήσεις ως προς την λεκτική διατύπωση αλλά και την σοβαρότητα) «άλλα περίμενα και άλλα βρήκα»; Και αυτό το σχόλιο μπορεί να έχει αφετηρία από το «να μην έχω ένα πιάτο φαί και ένα σιδερωμένο πουκάμισο;» (γιατί και εμείς τα αγοράκια έχουμε ανατραφεί με τις υπέροχες ηθικές αξίες του ανατολίτη πασά) μέχρι το απλό «πρίν ήμασταν όλο αγκαλίτσες και χαδάκια και τώρα μια φορά το 15ημερο και αν».
Εννοείται ότι δεν ισχυρίζομαι πως η συγκατοίκηση θα αποτρέψει την εμφάνιση των παραπάνω θεμάτων. Ούτε καν ότι η συγκατοίκηση προ γάμου εγγυημένα θα μετριάσει την επίδραση τους. Αλλά ενώ έχω ακούσει αρκετά επιχειρήματα υπέρ του μη σημαντικού της συγκατοίκησης, δυσκολεύομαι να βρω (η τουλάχιστον να αποδεχτώ ως λογική)επιχειρηματολογία όσον αφορά τα αρνητικά της συγκατοίκησης (προσοχή, μιλάμε για τα πραγματικά-πρακτικά αρνητικά και ουχί πχ.για κολλήματα γονέων νύφης). Το πιο ευφάνταστο που άκουσα ήταν «ίσως να μην συμβιβάζεσαι- όταν πρέπει- τόσο όσο στο βαθμό που θα το έκανες αν ήσουν παντρεμένος». Ωραία λογική. Δηλαδή κάποιος πρέπει να υποχρεώνεται από την δαμόκλειο σπάθη της συμβατικής δέσμευσης για να συμβιβαστεί-υποχωρήσει και όχι από την κοινή λογική και την επικοινωνία στα πλαίσια μιας σχέσης στην οποία ενδέχεται να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του...
Οπότε γιατί όχι; Γιατί να μην θες να δεις πως την παλεύεις όταν τρως τον άλλο στην μάπα κάθε στιγμή του ελεύθερου χρόνου σου; Γιατί να μην θες να δεις πως αντιδρά ο άλλος σε καθημερινές δραστηριότητες για τις οποίες δεν έχεις καθόλου εικόνα; (από «μοίρασμα» δουλειών μέχρι κρεβατομουρμούρα ή το θέμα με το σηκωμένο καπάκι της τουαλέτας). Γιατί στην τελική να μην είσαι –στο βαθμό που είναι δυνατό- περισσότερο προετοιμασμένος για όλο αυτό το πράγμα που λέγεται συμβίωση και ότι αυτό συνεπάγεται; Ειδικότερα σε μια εποχή που α) ο μέσος όρος ηλικίας γάμου έχει μετατοπιστεί προς τα δεξιά και ο διαθέσιμος χρόνος «καψίματος»* έχει διευρυνθεί β)λόγω του α) τη χρονική στιγμή του γάμου τα κουσούρια και οι παραξενιές και οι ασυμβατότητες-που νομοτελειακά δημιουργούν περισσότερες τριβές- είναι σημαντικά αυξημένες γ) τα πράγματα έχουν προοδεύσει, μπήκαμε στην Ευρώπη και μια κοπέλα που συγκατοικεί με έναν άνδρα δεν θεωρείται πλέον «σπιτωμένη» δ) τα διαζύγια λόγω «ασυμφωνίας χαρακτήρων» αυξάνονται σαν τα στεγαστικά δάνεια.
Ναι στη συγκατοίκηση λοιπόν, όχι στο «γουρούνι στο σακί». Ναι στην «προθέρμανση» με απλωτές, όχι στο κατευθείαν «κολύμπι στα βαθιά». Για να απολαμβάνουμε καθαρές παραλίες και αυτό το καλοκαίρι…..
*Μετά από τηλεφωνήματα χιλιάδων αναγνωστών, αποφασίσαμε-όταν κρίνουμε σκόπιμο-να προχωρούμε σε περαιτέρω επεξήγηση ιδιωματικών εκφράσεων που απαντώνται στο κείμενο αλλά ενδέχεται να μην είναι οικείες στον αναγνώστη, ώστε να τον διευκολύνουμε στην καλύτερη κατανόηση του πονήματος.
Χρόνος «καψίματος»: Το χρονικό διάστημα που έχεις διαθέσιμο για να ξοδέψεις σε διάφορες γόνιμες ή μη σχέσεις, χωρίς να αισθάνεσαι ότι σε πήραν τα χρόνια. Π.χ αν θεωρητικά ο μέσος όρος γάμου για έναν άντρα είναι τα 35 και εσύ είσαι 32, έχεις-θεωρητικά πάντα-τρία χρόνια για να «κάψεις» κατά το δοκούν
Γιατί ναι; Και τι σε μέλλει εσένανε; Τσολιά σταρχ….ια μας σε βάλαμε ρε φιλαράκο; Άμα λάχει παντρευόμαστε και χωρίς συγκατοίκηση. Άκου γιατί…Γιατί είμαι σίγουρος ότι αυτός είναι ο άνθρωπος της ζωής μου. Γιατί έχουμε ήδη μακροχρόνια σχέση και δεν υπάρχει κάτι που δεν ξέρω για τον άλλο. Γιατί εγώ μόνο παντρεμένη φεύγω από το σπίτι μου (αυτό πάει κυρίως στο ασθενές φύλο που έχει ανατραφεί με τις υπέροχες ηθικές αξίες του νεοέλληνα μικροαστού).
Βουνό το δίκιο τους. Αλλά για πάμε πάλι. Στις γνωστές σε εσάς περιπτώσεις που ζευγάρια χώρισαν σχετικά γρήγορα μετά το γάμο, ακόμα και σε περιπτώσεις που ακόμα είναι παντρεμένοι αλλά υπάρχουν σοβαρές τριβές, ή έστω σοβαρά παράπονα μεταξύ των μελών, πόσες φορές ακούσατε την έκφραση (με αρκετές διαφοροποιήσεις ως προς την λεκτική διατύπωση αλλά και την σοβαρότητα) «άλλα περίμενα και άλλα βρήκα»; Και αυτό το σχόλιο μπορεί να έχει αφετηρία από το «να μην έχω ένα πιάτο φαί και ένα σιδερωμένο πουκάμισο;» (γιατί και εμείς τα αγοράκια έχουμε ανατραφεί με τις υπέροχες ηθικές αξίες του ανατολίτη πασά) μέχρι το απλό «πρίν ήμασταν όλο αγκαλίτσες και χαδάκια και τώρα μια φορά το 15ημερο και αν».
Εννοείται ότι δεν ισχυρίζομαι πως η συγκατοίκηση θα αποτρέψει την εμφάνιση των παραπάνω θεμάτων. Ούτε καν ότι η συγκατοίκηση προ γάμου εγγυημένα θα μετριάσει την επίδραση τους. Αλλά ενώ έχω ακούσει αρκετά επιχειρήματα υπέρ του μη σημαντικού της συγκατοίκησης, δυσκολεύομαι να βρω (η τουλάχιστον να αποδεχτώ ως λογική)επιχειρηματολογία όσον αφορά τα αρνητικά της συγκατοίκησης (προσοχή, μιλάμε για τα πραγματικά-πρακτικά αρνητικά και ουχί πχ.για κολλήματα γονέων νύφης). Το πιο ευφάνταστο που άκουσα ήταν «ίσως να μην συμβιβάζεσαι- όταν πρέπει- τόσο όσο στο βαθμό που θα το έκανες αν ήσουν παντρεμένος». Ωραία λογική. Δηλαδή κάποιος πρέπει να υποχρεώνεται από την δαμόκλειο σπάθη της συμβατικής δέσμευσης για να συμβιβαστεί-υποχωρήσει και όχι από την κοινή λογική και την επικοινωνία στα πλαίσια μιας σχέσης στην οποία ενδέχεται να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του...
Οπότε γιατί όχι; Γιατί να μην θες να δεις πως την παλεύεις όταν τρως τον άλλο στην μάπα κάθε στιγμή του ελεύθερου χρόνου σου; Γιατί να μην θες να δεις πως αντιδρά ο άλλος σε καθημερινές δραστηριότητες για τις οποίες δεν έχεις καθόλου εικόνα; (από «μοίρασμα» δουλειών μέχρι κρεβατομουρμούρα ή το θέμα με το σηκωμένο καπάκι της τουαλέτας). Γιατί στην τελική να μην είσαι –στο βαθμό που είναι δυνατό- περισσότερο προετοιμασμένος για όλο αυτό το πράγμα που λέγεται συμβίωση και ότι αυτό συνεπάγεται; Ειδικότερα σε μια εποχή που α) ο μέσος όρος ηλικίας γάμου έχει μετατοπιστεί προς τα δεξιά και ο διαθέσιμος χρόνος «καψίματος»* έχει διευρυνθεί β)λόγω του α) τη χρονική στιγμή του γάμου τα κουσούρια και οι παραξενιές και οι ασυμβατότητες-που νομοτελειακά δημιουργούν περισσότερες τριβές- είναι σημαντικά αυξημένες γ) τα πράγματα έχουν προοδεύσει, μπήκαμε στην Ευρώπη και μια κοπέλα που συγκατοικεί με έναν άνδρα δεν θεωρείται πλέον «σπιτωμένη» δ) τα διαζύγια λόγω «ασυμφωνίας χαρακτήρων» αυξάνονται σαν τα στεγαστικά δάνεια.
Ναι στη συγκατοίκηση λοιπόν, όχι στο «γουρούνι στο σακί». Ναι στην «προθέρμανση» με απλωτές, όχι στο κατευθείαν «κολύμπι στα βαθιά». Για να απολαμβάνουμε καθαρές παραλίες και αυτό το καλοκαίρι…..
*Μετά από τηλεφωνήματα χιλιάδων αναγνωστών, αποφασίσαμε-όταν κρίνουμε σκόπιμο-να προχωρούμε σε περαιτέρω επεξήγηση ιδιωματικών εκφράσεων που απαντώνται στο κείμενο αλλά ενδέχεται να μην είναι οικείες στον αναγνώστη, ώστε να τον διευκολύνουμε στην καλύτερη κατανόηση του πονήματος.
Χρόνος «καψίματος»: Το χρονικό διάστημα που έχεις διαθέσιμο για να ξοδέψεις σε διάφορες γόνιμες ή μη σχέσεις, χωρίς να αισθάνεσαι ότι σε πήραν τα χρόνια. Π.χ αν θεωρητικά ο μέσος όρος γάμου για έναν άντρα είναι τα 35 και εσύ είσαι 32, έχεις-θεωρητικά πάντα-τρία χρόνια για να «κάψεις» κατά το δοκούν
No comments:
Post a Comment