Συγκατοίκηση πριν το Γάμο-Round 2(The female strikes back)
Με σεβασμό στα δημοκρατικά ιδεώδη και πίστη στη αξία του διαλόγου,μεταφέρω αυτούσια και χωρίς περικοπές την απάντηση που έλαβα από αναγνώστρια-μελλοντική συμμετέχουσα στα δρώμενα του Blog, σχετικά με τους προβλήματισμούς μου περι συγκατοίκησης. (ουσιαστικά πρόκειται για ένα κείμενο που βρίθει από ροζ καρδούλες και λούτρινα ζωάκια, με φανερή την χαρακτηριστική αδυναμία του ασθενούς φύλου να γράψει κάτι ουσιαστικό λόγω νοητικής ανεπάρκειας, καθώς και πλήθος αναφορών περί ισότητας και χειραφέτησης των γυναικών-φτου κακά.Απλά το βάζουμε για να μην μας πουν σεξιστές και φαλλοκρατικά γουρούνια....).
Ακολουθεί το κείμενο...........
Μετά τις γονυπετείς παρακλήσεις* του “leuteria.stis.egkyes” και στη λογική της ισότιμης εκπροσώπησης των 2 φύλων και … επειδή ενστερνίζομαι την άποψη περί ψυχιάτρου ιδού λοιπόν το πρώτο μου πόνημα.
Αφορμή το τελευταίο άρθρο σχετικά με τα πλεονεκτήματα της συγκατοίκησης πριν το γάμο. Βαθύτερη αιτία η απόλαυση που αποκομίζω διαφωνώντας με το συγγραφέα του!
Αρχικά νομίζω ότι το θέμα της συγκατοίκησης δε μπορεί να αντιμετωπιστεί στατιστικά μεμονωμένα. Τι θέλει να πει η ποιήτρια:
1) το ξέρουμε ότι η Αθήνα έχει το μισό πληθυσμό της Ελλάδας (ας πρόσεχε!), αλλά μην ξεχνάμε ότι για το υπόλοιπο μισό (με εξαίρεση τη Θεσσαλονίκη) η κοινωνική κατακραυγή αποτυχημένων πειραμάτων συγκατοίκησης είναι υπολογίσιμος παράγοντας αποτροπής.
2) μεγάλη σημασία έχουν οι οικονομικές συνθήκες κάτω από τις οποίες λαμβάνεται μία απόφαση. Λίγοι μπορούν να ανταπεξέλθουν στα έξοδα του ανοίγματος ενός νοικοκυριού χωρίς τη συμβολή των γονιών τους (χωρίς ταυτόχρονα να ρίξουν το επίπεδο διαβίωσης στο οποίο έχουν καλομάθει). Τι θα πεις όμως στους γονείς σου ‘Δώσε μου το διαμέρισμα-προίκα μου τώρα και μερικές χιλιάδες ευρώ για επίπλωση/εξοπλισμό και αν μου ‘καθίσει’ η σχέση σε κάνα δυο χρόνια το συζητάμε για γάμο’;
3) Σε συνδυασμό με το 2) αν δεν έχεις φύγει ως την υπό συζήτηση στιγμή από την γονική εστία δεν χρειάζεσαι μόνο επιχειρήματα υπέρ τη δοκιμής πριν το γάμο, αλλά και υπέρ του να εγκαταλείψεις τη θαλπωρή, το έτοιμο φαγητό, τα σιδερωμένα ρούχα, τους πληρωμένους λογαριασμούς πριν … την ώρα σου. Μην αμφιβάλετε ότι υπάρχουν αρκετοί που αισθάνονται ως υποχρέωση και όχι δικαίωμα την ανάληψη των ευθυνών ενός σπιτιού και σπιτικού μετά το γάμο.
Τα παραπάνω δεν αποτελούν από μόνα τους επιχειρήματα κατά της ‘συγκατοίκησης ΠΡΙΝ’, αλλά το … πείραμα ενδέχεται να αποτύχει από εξωτερικούς παράγοντες που ενδεχομένως να εξαλειφόταν με το γάμο.
Όμως νομίζω ότι αναλωνόμαστε σε επιχειρήματα για μία … τεχνική λεπτομέρεια παραβλέποντας το ζουμί της υπόθεσης ‘σχέση ζευγαριού’ (δεν έγραψα ανδρόγυνου και εδώ να σας δω πόσο προοδευτικοί είστε). Συμβιβασμοί λοιπόν. Αμοιβαίες υποχωρήσεις. Προσαρμογή στο ταίρι σου. Ναι και πάλι ναι, αν είναι αμφότεροι. Ναι και πάλι ναι, αν αφορούν θέματα που δεν καταπιέζουν την προσωπικότητα του ενός, αλλά την βοηθούν να εξελιχθεί προς το καλύτερο. Αν θίγουν τον εγωισμό και όχι την αξιοπρέπεια του ατόμου. Αν κινητήρια δύναμη είναι η αγάπη και η εκτίμηση (εδώ φαίνεται ότι γράφει γυναίκα J ). Όχι αν απαιτούνται και προσφέρονται μονόπλευρα. Όχι αν από πίσω κρύβεται ο φόβος της μοναξιάς (του ‘ραφιού’). Δεν μπόρεσα ποτέ μου να κατανοήσω σχέσεις τύπου ‘Βαμβουνάκη’ (με βαράει, με απατάει αλλά εγώ τον αγαπάω και υπομένω). Τουλάχιστον ψυχολογική υποστήριξη χρειάζονται όσες βαυκαλίζονται να πιστεύουν ότι η δύναμη της αγάπης τους θα αλλάξει τον κάθε *#$*#.
Δε θεωρώ το διαζύγιο ταμπού αλλά δε θα ήθελα να είναι η εύκολη λύση . Ούτε με το φόβο του να αποφεύγει κανείς εξαρχής τη δέσμευση. Ας έχει κανείς τα μάτια, το μυαλό και την καρδιά του ανοιχτά (πάλι μου βγαίνει το μελόδραμα) για το ένα (άντε δύο για μερικούς) ιδανικό ταίρι που μας αναλογεί. Και όταν το βρει το θέμα που τίθεται δεν είναι η συγκατοίκηση πριν ή μετά. Είναι πόσο έτοιμος/η είναι να το αναγνωρίσει και πόσο ικανός/ή να το κρατήσει για μια ζωή. Στο κάτω-κάτω δε νομίζω να χρειάζεται να συγκατοικήσεις με κάποιον για να διαπιστώσεις αν είναι τακτικός, καθαρός κλπ και αν προσφέρεται να μοιραστεί τις δουλειές. Υπάρχουν πολλές άλλες περιπτώσεις στα οποία φαίνονται αυτά τα στοιχεία του χαρακτήρα (ας μην το κουράσω με παραδείγματα).
Και για να δείτε ότι και εγώ ξέρω παροιμίες: από το «γουρούνι στο σακί» και το «όποιος βιάζεται σκοντάφτει» μην φτάσουμε στο «όποιος δε θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει».
Αφορμή το τελευταίο άρθρο σχετικά με τα πλεονεκτήματα της συγκατοίκησης πριν το γάμο. Βαθύτερη αιτία η απόλαυση που αποκομίζω διαφωνώντας με το συγγραφέα του!
Αρχικά νομίζω ότι το θέμα της συγκατοίκησης δε μπορεί να αντιμετωπιστεί στατιστικά μεμονωμένα. Τι θέλει να πει η ποιήτρια:
1) το ξέρουμε ότι η Αθήνα έχει το μισό πληθυσμό της Ελλάδας (ας πρόσεχε!), αλλά μην ξεχνάμε ότι για το υπόλοιπο μισό (με εξαίρεση τη Θεσσαλονίκη) η κοινωνική κατακραυγή αποτυχημένων πειραμάτων συγκατοίκησης είναι υπολογίσιμος παράγοντας αποτροπής.
2) μεγάλη σημασία έχουν οι οικονομικές συνθήκες κάτω από τις οποίες λαμβάνεται μία απόφαση. Λίγοι μπορούν να ανταπεξέλθουν στα έξοδα του ανοίγματος ενός νοικοκυριού χωρίς τη συμβολή των γονιών τους (χωρίς ταυτόχρονα να ρίξουν το επίπεδο διαβίωσης στο οποίο έχουν καλομάθει). Τι θα πεις όμως στους γονείς σου ‘Δώσε μου το διαμέρισμα-προίκα μου τώρα και μερικές χιλιάδες ευρώ για επίπλωση/εξοπλισμό και αν μου ‘καθίσει’ η σχέση σε κάνα δυο χρόνια το συζητάμε για γάμο’;
3) Σε συνδυασμό με το 2) αν δεν έχεις φύγει ως την υπό συζήτηση στιγμή από την γονική εστία δεν χρειάζεσαι μόνο επιχειρήματα υπέρ τη δοκιμής πριν το γάμο, αλλά και υπέρ του να εγκαταλείψεις τη θαλπωρή, το έτοιμο φαγητό, τα σιδερωμένα ρούχα, τους πληρωμένους λογαριασμούς πριν … την ώρα σου. Μην αμφιβάλετε ότι υπάρχουν αρκετοί που αισθάνονται ως υποχρέωση και όχι δικαίωμα την ανάληψη των ευθυνών ενός σπιτιού και σπιτικού μετά το γάμο.
Τα παραπάνω δεν αποτελούν από μόνα τους επιχειρήματα κατά της ‘συγκατοίκησης ΠΡΙΝ’, αλλά το … πείραμα ενδέχεται να αποτύχει από εξωτερικούς παράγοντες που ενδεχομένως να εξαλειφόταν με το γάμο.
Όμως νομίζω ότι αναλωνόμαστε σε επιχειρήματα για μία … τεχνική λεπτομέρεια παραβλέποντας το ζουμί της υπόθεσης ‘σχέση ζευγαριού’ (δεν έγραψα ανδρόγυνου και εδώ να σας δω πόσο προοδευτικοί είστε). Συμβιβασμοί λοιπόν. Αμοιβαίες υποχωρήσεις. Προσαρμογή στο ταίρι σου. Ναι και πάλι ναι, αν είναι αμφότεροι. Ναι και πάλι ναι, αν αφορούν θέματα που δεν καταπιέζουν την προσωπικότητα του ενός, αλλά την βοηθούν να εξελιχθεί προς το καλύτερο. Αν θίγουν τον εγωισμό και όχι την αξιοπρέπεια του ατόμου. Αν κινητήρια δύναμη είναι η αγάπη και η εκτίμηση (εδώ φαίνεται ότι γράφει γυναίκα J ). Όχι αν απαιτούνται και προσφέρονται μονόπλευρα. Όχι αν από πίσω κρύβεται ο φόβος της μοναξιάς (του ‘ραφιού’). Δεν μπόρεσα ποτέ μου να κατανοήσω σχέσεις τύπου ‘Βαμβουνάκη’ (με βαράει, με απατάει αλλά εγώ τον αγαπάω και υπομένω). Τουλάχιστον ψυχολογική υποστήριξη χρειάζονται όσες βαυκαλίζονται να πιστεύουν ότι η δύναμη της αγάπης τους θα αλλάξει τον κάθε *#$*#.
Δε θεωρώ το διαζύγιο ταμπού αλλά δε θα ήθελα να είναι η εύκολη λύση . Ούτε με το φόβο του να αποφεύγει κανείς εξαρχής τη δέσμευση. Ας έχει κανείς τα μάτια, το μυαλό και την καρδιά του ανοιχτά (πάλι μου βγαίνει το μελόδραμα) για το ένα (άντε δύο για μερικούς) ιδανικό ταίρι που μας αναλογεί. Και όταν το βρει το θέμα που τίθεται δεν είναι η συγκατοίκηση πριν ή μετά. Είναι πόσο έτοιμος/η είναι να το αναγνωρίσει και πόσο ικανός/ή να το κρατήσει για μια ζωή. Στο κάτω-κάτω δε νομίζω να χρειάζεται να συγκατοικήσεις με κάποιον για να διαπιστώσεις αν είναι τακτικός, καθαρός κλπ και αν προσφέρεται να μοιραστεί τις δουλειές. Υπάρχουν πολλές άλλες περιπτώσεις στα οποία φαίνονται αυτά τα στοιχεία του χαρακτήρα (ας μην το κουράσω με παραδείγματα).
Και για να δείτε ότι και εγώ ξέρω παροιμίες: από το «γουρούνι στο σακί» και το «όποιος βιάζεται σκοντάφτει» μην φτάσουμε στο «όποιος δε θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει».
No comments:
Post a Comment