Για να σκάσει το χαμογελάκι

Η θερινή ραστώνη έχει καταλάβει κάθε ίνα του κορμιού μου (θα έγραφα ότι με έχει πιάσει σπαρίλα, αλλά δεν ήθελα να ξεπέσω λογοτεχνικά). Τα σοβαρά θέματα που κυριαρχούν στην επικαιρότητα, και που υπό κανονικές συνθήκες κάποιο από αυτά θα αποτελούσε το αντικείμενο των επερχόμενων γραμμών, αντιμετωπίζονται ολίγον επιδερμικά, φάση περνάνε και δεν ακουμπάνε, και το μυαλό έχει τραβήξει χειρόφρενο στην σκέψη «διακοπές». Ναι κυρίες και κύριοι, το λάβαρο της κοινωνικής επαγρύπνησης βρίσκεται σε φάση υποστολής.

Αφού λοιπόν δεν κατάφερα να πείσω τον εαυτό μου ότι π.χ η φωτιά στον Υμμητό ή η ακατάσχετη εκλογολογία μπορούν κάλλιστα να συνδυαστούν σε ένα κείμενο με περιγραφή στιγμών ουζοποσίας (μετά μεζέ πάντα) σε κάποιο ήσυχο παραθαλάσσιο ταβερνείο, αποφάσισα να ασχοληθώ με κάτι πιο «εύπεπτο» και «καλοκαιρινό» (περίπου σαν την θεματολογία του εναλλακτικού δελτίου ειδήσεων του STAR αλλά χωρίς τα ζουμ σε κωλαράκια στις παραλίες). Τις τηλεοπτικές πηγές humor.

Εδώ πρέπει να επισημάνω ότι- προφανώς-η επιλογή έγινε με σαφώς υποκειμενικά κριτήρια, τα οποία έχουν να κάνουν με την προσωπική αίσθηση humor του καθενός και την ηλικιακή ταύτιση με τις αναφερόμενες πηγές. Συνεπώς είναι πολύ πιθανό η ανάγνωση των παρακάτω γραμμών να προκαλέσει διάφορα συναισθήματα και σκέψεις όπως «τώρα κατάλαβα τι σημαίνει σκωτσέζικο humor», «είναι φανερό ότι ο τύπος έχει σταματήσει πρόσφατα τη θεραπεία με τα ψυχοφάρμακα», «αν τον είχα μπροστά μου άνετα τον πλάκωνα στ ξύλο» και άλλα τέτοια.

Επειδή όμως είμαι σίγουρος ότι με αυτά που έχετε διαβάσει μέχρι τώρα ούτως ή άλλως δεν με έχετε τοποθετήσει ψηλά στην κλίμακα εκτίμησης σας, αλλά και ότι οι περισσότεροι βρίσκεστε στην ίδια κατάσταση με εμένα άρα α)την έχετε κοπανήσει για κάπου και σιγά μην ψάχνετε εναγωνίως internet café για να surfαρετε β)οποιοδήποτε ανάγνωση κειμένου που ξεπερνάει τις δύο γραμμές σας προκαλεί πονοκέφαλο, και συνεπώς μόνος μου τα λέω μόνος μόνος μου τα ακούω, συνεχίζω ακάθεκτος.

Ιδού οι τηλεοπτικές στιγμές humor που με στιγμάτισαν (η σειρά είναι εντελώς τυχαία):

Α)Απαράδεκτοι. Έπος. Απίστευτο το casting, με ρεσιτάλ Μπέζου, και τους διάλογους απλά να δίνουν την δυνατότητα τρελών αυτοσχεδιασμών. Top pick διάλογος Μπέζου(προσποιείται τον «άντρα»)-Δ.Παππαδοπούλου (το παίζει γκόμενα του Μπέζου για να ξεγελάσουν μια θεία του). Δ.Π: «Ax,αχ χτύπα με στα βράχια». Μπέζος: «Ωχ,ωχ είμαι αβυσσαλέος»

Β)Ταινίες με Θανάση Βέγγο. Όλες. Ξεπερνώντας το τρεχαλητό και τα χαρακτηριστικά της εποχής και δίνοντας έμφαση στις μικρές λεπτομέρειες (στησίματα σκηνών, εκφράσεις προσώπου και χρήση λέξεων στους διάλογους), ο Βέγγος ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του. Top pick (δύο από τα άπειρα). 1)Στο κλασσικό «Πράκτωρ ΘΒ» στην σκηνή με τον τουρτοπόλεμο στο ζαχαροπλαστείο που σκάει γεράκος και λέει «θα ήθελα μια τούρτα για το σπίτι».Απάντηση Βέγγου πριν του την σκάσει στην μουτσούνα «Θα την φας εδώ, μαζί μας». 2) Ο Βέγγος υποδύεται τον καζανόβα ποιητή, ένα τσούρμο γυναίκες του την πέφτουν και αρχίζουν να του σκίζουν τα ρούχα, ο Βεγγός χιλιοξεσκισμένος καταφέρνει να ξεφύγει τρέχοντας από τον όχλο και όπως τον κυνηγάει το τσούρμο, γυρνάει, σκύβει προς το έδαφος και λέει «Φευγάτε, θα πάρω πέτρα».

Γ)Λούφα και Παραλλαγή. Η μοναδική πραγματική κωμωδία του σύγχρονου (λέμε τώρα, εικοσιτόσο χρονών ταινία) ελληνικού κινηματογράφου. Μετά από αυτήν το χάος (πραγματική ιεροσυλία και το Σειρήνες στο Αιγαίο και το πανάθλιο ομώνυμο remake serial). Top pick (πάλι με το ζόρι γιατί την ξέρω απέξω). «Κύριε λοχαγέ αιτούμαι αγροτική άδεια», «Γιατί Μπαλούρδε», «Έχει ο πατέρας μου ζώα κύριε Λοχαγέ», «Το βλέπω».

Δ)The Simpsons-Παντρεμένοι με παιδιά. Το απόλυτο ξεφτίλισμα της μέσης αμερικάνικης οικογένειας και των αμερικανικών κοινωνικών αξιών. Διαφορετική προσέγγιση (το The Simpsons είναι αρκετά πιο πνευματώδες και έχει σαφώς περισσότερες πολιτικές αναφορές και κριτική) αλλά ο συνδυασμός και των δύο δεν αφήνει τίποτα όρθιο.

Πρέπει οπωσδήποτε να επισημανθεί ότι κατά την ταπεινή μου άποψη έχουμε πάνω από 5ετία να δούμε ελληνική χιουμοριστική σειρά της προκοπής (με εξαίρεση κάποια πρώτα επεισόδια του Παρα Πέντε και κάποιες στιγμές του 50-50 όπου και πάλι καταλυτικό ρόλο παίζει το casting και όχι οι διάλογοι). Έχουμε φτάσει στο σημείο να λέμε κωμική σειρά το «Μαρία η άσχημη». Μάλιστα. Στη συγκεκριμένη πρόταση το «κωμική» θα μπορούσε να λειτουργήσει μόνο ως εθνολογικός προσδιορισμός (αντί για βραζιλιάνικη σειρά ή ισπανική σειρά κοκ.). Για να μην σχολιάσω το concept κωμική σειρά «Τζέσυ Παπουτσή» (όπου για κάποιο μυστήριο λόγο όλοι πρέπει να τσιρίζουν-ξελαρυγγιάζονται-είναι σε κατάσταση υστερίας και αυτό θεωρητικά να πρέπει να σε κάνει να γελάσεις). Ε ρε «Ρετιρέ» και «Μικρομεσαίοι» που σας χρειάζονται…..