Fly Beeyond (the beers) festival

Έκανα ένα ταξίδι αστραπή χτες (18-7-7) στη Αθήνα ''με τε γκομενετε'' (όπως λεει και ενα τραγουδάκι...) για να πάμε να ακούσουμε και να δούμε τους James, που έπαιζαν (μαζί με Τ.Αmos και τους Air) στο πλαίσιο ενος νεοσύστατου φεστιβάλ, το Fly Beeyond festival. Ας δούμε τι έγινε...

Φτάσαμε στον χώρο του Ολυμπιακού σταδίου κατά τις 19:30 το απογευματάκι και μετά από μια αναμονή περίπου μισής ώρας και κάτι, κάτω από τον καυτό ήλιο, τσεκάραμε τα εισητήρια και μπήκαμε μέσα χώρο του φεστιβάλ. Πρώτο σοκ. Το εισητηριάκι των 60Euros περικαλώ, δεν πολυχρειαζόταν!!!! Πολλοί, όπως άκουσα από τον κόσμο που περίμενε υπομονοτικά μαζί μας είχαν βρει εισητήριο τσάμπα, δωρεάν και βερεσέ!!!!!! Όχι από διαγωνισμούς κτλ, αλλά εντελώς τσάμπα, δωρεάν και βερεσέ!!! Πως;;; ι έγινε ρε παιδιά;;; Αλήθεια;;;!!! Δεύτερο σοκ, μόλις μπήκαμε τελείωσε η Τ.Αmos!! D'ough! Όπως λεει και ο Homer Simpson....

Τέλος πάντων, καλή παρέα να υπάρχει κι όλα διορθώνονται. Ας το ξεχάσουμε. Στην ώρα που μεσολαβούσε μεταξύ Τ.Αmos και Αιr η παρέα δίψασε...Και από εδώ και πέρα, αρχίζει ένα άλλο φεστιβάλ. Στεκόμαστε στη ουρά για μπύρες κτλ. Καλαμπουράκι, γνωστοί και φίλοι σκάνε μύτη από παντού, σουξουμουξου μανταλάκια, όλα ωραία και καλά. Η ουρά όμως δεν προχωρούσε ικανοποιητικά. Εδώ να τονίσω ότι ο κόσμος στάθηκε στο ύψος του. Παρότι κάτι σποραδικά γαμοσταυρίδια ακουγόταν εδώ κι εκεί (και όσο περνούσε η ώρα και ουσιαστικά η ουρά έμενε στάσιμη, ακούγονταν όλο και συχνότερα), ήταν εσωτερικής κατανάλωσης. Δηλαδή σχόλια που κάνεις στον κολλητό σου, του στιλ, ''πολύ αργεί, ρε γαμώ την πουτάνα μου μέσα''. Τίποτα περισσότερο. Με τα πολλά, μετά από περίπου μια ώρα (στην οποία είχαμε διανύσει μια απόσταση 10 μέτρων!!!!) φτάσαμε στο ταμείο. Το σύστημα (ας το πούμε έτσι), (δεν ) δούλευε ως εξής: Έλεγες τι ήθελες, πλήρωνες, έπαιρνες την απόδειξη και πήγαινες σε μια μπάρα που απέιχε από το ταμείο 2 μέτρα, έδινες την απόδειξη, έπαιρνες την παραγγελία σου κι έφευγες. Εύκολο; Όχι δα!!! Σπρωξίδι, στριμωξίδι, πήξιμο, ιδρωτίλα, μασχαλίλα, ποδαρίλα,μουχρίτσα,βέδουρας και αγριάδα,ίσως καμιά ξέμπαργκη κλανιά που σε χτυπούσε στη μυτούλα, περιγράφουν αυτό που ζήσαμε, από το ταμείο ως την μπάρα!! Α! Να μην ξεχάσω ότι στο μεσοδιάστημα όλων αυτών είχαν να αρχίσει να παίζουν οι Air. Λαμπρά! Να μην σας τα πολυλογώ η όλη διαδικασία μας πήρε 2 (δύο ) ώρες. Το μόνο που έχω να πω είναι μπράβο στον κόσμο που δεν παραφέρθηκε. Μπράβο και στα παιδιά τηςμπάρας που έκαναν ότι μπορούσαν. Δεν συνεχίζω γιατί θα τραβιόμαστε...

Μετά την οδύσσεια της μπύρας και αφού είχαμε προλάβει να ακούσουμε ένα τραγούδι των Air, εκτός ουράς, τελείωσαν και αυτοί! Γαμώτο! Διάλειμμα. Λάβαμε θέσεις πιο μπροστά στη σκηνή. Με τις δροσερές μπύρες(που τόσο παλέψαμε για αυτές) στο χέρι. Με ανανεωμένη διάθεση. Ο κόσμος πυκνώνει. Η παρέα μου έχει μεγαλώσει. Οι κοπέλες μας λάμπουν. (σας άρεσε το μέλι;). Αεράκι σηκώνεται. Σα να δροσίζει. Κάτι αλλάζει.Προς το καλύτερο.

Enter the James! Ο κόσμος να δίνει, οι James να παίρνουν και να το ξαναδίνουν πίσω δυο φορές μεγενθυμένο. Είναι αυτό που λένε στη Θεσσαλονίκη, ''βγάζω γούστα''. Χαμογελάμε, χοροπηδάμε,τραγουδάμε,ξανά 15 χρονών. Καλή φασή. Πίνω την μπύρα στα γρήγορα. Δεν θέλω να λούσω τον μπροστινό μου. Τα κατάφερα αλλά άδικος κόπος. Τελικά, έφαγε μια άλλη στο κεφάλι μισή ώρα αργότερα από τις πίσω σειρές. Δεν πειράζει. Γούρι, Γούρι!

Η συναυλία συνεχίζεται. Ένα δυο καινούργια τραγούδια. Αρέσουν. Τι να κάνουμε, θα αγοράσουμε κι αυτό το δίσκο. Ο Booth χτυπιέται πάνω στην σκηνή σαν το χταπόδι. Παρασύρεται και παρασύρει. Κόσμος ανεβαίνει στην σκηνή, κατεβαίνει αυτός κάτω. Που να κάνει ο hatzigiannis αυτά; Τελειώνουν. Encore. Getting away with it (all messed up), Tomorrow, She's a star. Πανζουρλισμός. Καλήνυχτα σας.

Δεν φύγαμε μαγεμένοι. Φύγαμε με όμορφα συναισθήματα αλλά όχι συνεπαρμένοι. Δεν έφταιγαν οι James. Μάλλον εμείς μεγαλώσαμε και κουραζόμαστε πιο εύκολα. Τέλος επόχης, τι να πω; Ίσως να μην είμαστε πια για μαζικές συναυλίες. Ίσως είμαστε μπαράκι -ποτάκι φάση. Δεν ξέρω. Προσωπικά πέρασα πολύ ωραία, σε κάποιες στιγμές μάλιστα ''χάθηκα'' τελείως. Δεν συνέβη το ίδιο για όλη την παρέα μου (και για το κορίτσι μου) αλλά και αυτοί σε κάποιες στιγμές ήταν ''κάπου εκεί έξω''. Αυτό ίσως αρκεί. Αυτά σου μένουν. Χαλάλι το 60 ευρουλάκια και το μπυρο-πήξιμο...

Υ.Γ. : Η φράση και κατ' επέκταση το τραγούδι ''Getting away with it (all messed up)'' δεν συλλαμβάνει τελείως και εντελώς την ''αύρα'' (πείτε το όπως θέλετε, νοοτροπία, ψυχοσύνθεση,γενικότερο πολιτισμό) που χαρακτηρίζει την γενιά μας (30+) ;