Α-α-α-αβραμόπουλος

Καμαρώστε βλέμμα πολιτικού με όραμα. Προσέξτε πόσο φυσικά και αβίαστα βγαίνει στον κο.Αβραμόπουλο το «σωστό» βλέμμα, το βλέμμα που λέει «ξέρω τι φταίει, ξέρω πως θα το λύσω, είμαι ταγμένος σε αυτό το σκοπό, πάντα για τον πολίτη».Και όλα αυτά με μια απλή κίνηση των οφθαλμών του.

Κατόπιν διαβάστε την συνέντευξη του από το link στο τέλος του κειμένου (όσοι αντέξετε, όσο αντέξετε κάντε μια προσπάθεια να την διαβάσετε όλη, έστω και μια διαγώνια ανάγνωση, πάρτε τη στην τουαλέτα που λέει ο λόγος). Και τώρα πείτε μου, αυτή η εκτενής συνέντευξη δεν είναι σαν να μετουσιώνει σε κείμενο το βλέμμα που προηγουμένως περιέγραψα; Εγώ προσωπικά και χωρίς να διαβάσω την συνέντευξη, με το βλέμμα και μόνο τα κατάλαβα όλα, αυτό το γεμάτο νόημα βλέμμα απάντησε σε όλους τους προβληματισμούς μου και «χόρτασε» την πνευματική μου πείνα. Μιλάμε για έπος κοινοτυπίας, πολιτικού marketing και αντίστοιχης «γλώσσας» που τα λέει όλα και δεν λέει τίποτα. Ο Πάγκαλος σίγουρα θα καμαρώνει για τον χαρακτηρισμό «ο κος.Τίποτας».

Προς θεού, δεν έχω τίποτα προσωπικό με τον κο.Αβραμόπουλο,. Μια χαρά δημιούργημα πολιτικού marketing είναι, με την φωτογένεια του, με το άσπιλο παρελθόν, με τον κεντρώο προσανατολισμό του (η μεγάλη δεξαμενή ψήφων), μια χαρούλα τον βρίσκω. Αν ήταν στην Αμερική (που θα έπρεπε, και για αυτόν και για εμάς) την θέση γερουσιαστή την είχε στο τσεπάκι του. Από τις θέσεις ευθύνης που τοποθετήθηκε, πέρασε και δεν ακούμπησε. Μόνο τα κάγκελα στους δρόμους άφησε ως πολιτικό έργο, ενώ έγινε και τραγούδι από τον Τζιμάκο. Και ενώ δεν ενοχλούσε και δεν τον ενοχλούσαν, μου βγαίνει καμαρωτός-καμαρωτός και μου αναγγέλλει Εθνική στρατηγική για την Υγεία και επανίδρυση του Ε.Σ.Υ.

Ναι εντάξει, και εγώ πιστεύω ότι ο Παναθηναϊκός αξίζει να σηκώσει ευρωπαϊκή κούπα αλλά δεν το βγάζω προς τα έξω, σεβόμενος την ψυχική υγεία των γύρω μου αλλά και την σωματική μου ακεραιότητα. Πραγματικά προσέξτε την ποιότητα των εξαγγελιών του και την οφθαλμοφανή αποτελεσματικότητα των «τομών» που προτείνει (α, να μην ξεχάσω την παντελή απουσία παραδοχής προσωπικής και παραταξιακής ευθύνης για την υπάρχουσα κατάσταση, τόσο καιρό που είναι εκεί ο άνθρωπος ενημερωνόταν, τώρα ήρθε η ώρα για πράξεις).

Σύμφωνα με τον κο.Αβραμόπουλο το σύστημα υγείας νοσεί (έλα ρε Κολόμβε). Και τι χρειαζόμαστε για να βάλουμε τέρμα μια και καλή στα προβλήματα που ταλανίζουν το συγκεκριμένο σύστημα και κατ’επέκταση τον απλό πολίτη;

Α) Πρώτα από όλα χρειαζόμαστε σίγουρα την ενεργό συμμετοχή του κου.Αβραμόπουλου, γιατί σε αντίθεση με τις προηγούμενες κυβερνήσεις και προκατόχους του, για αυτόν «ο χώρος της Υγείας, χώρος ιδιαίτερης ευαισθησίας και ενδιαφέροντος, κάθε άλλο παρά ως ναρκοπέδιο αντιμετωπίζεται, καθώς αποτελεί προνομιακό πεδίο για την ανάδειξη της προσφοράς στον πολίτη» (μα θαυμάστε πόσο διακριτικά περιγράφει ότι διοικεί μαγαζί γωνία και του δίνεται η ευκαιρία να προβληθεί!)

Β) Να ξεριζωθούν «ορισμένα εγγενή λειτουργικά χαρακτηριστικά του τομέα παροχής υπηρεσιών Υγείας, όπως η ασυμμετρία στην πληροφόρηση και η προκλητή ζήτηση, που έχουν ως αποτέλεσμα ο χώρος να παρουσιάζει κάποιες στρεβλώσεις»(με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, και καθησυχάζουμε τον απλό πολίτη για την υφιστάμενη κατάσταση η οποία δεν έχει τα χάλια της τα μαύρα αλλά μόνο παρουσιάζει κάποιες στρεβλώσεις, ενώ με την-ως άλλος διαφωτιστής- χρησιμοποίηση όρων του στυλ «ασσύμετρη πληροφόρηση & προκλητή ζήτηση» του δίνουμε για πρώτη φορά να καταλάβει ακριβώς τι συμβαίνει.)

Γ) Να προβούμε σε προσλήψεις τουλάχιστον 20.000 νοσηλευτών παρακάμπτοντας ΑΣΕΠ και άλλες αντίστοιχες διαδικασίες (ε, εκλογές έρχονται, να μην εξασφαλίσουμε ότι θα ξαναβγούμε ώστε να μπορούμε να συνεχίσουμε το έργο μας..). Τώρα, το πώς συνδυάζεται η επιχειρηματολογία για ενίσχυση του ρόλου του ιδιωτικού τομέα στην υγεία με την ταυτόχρονη διόγκωση του δημόσιου τομέα, μη μου θέλετε μασημένη τροφή, υπουργός είναι ο καημένος δεν είναι υπνωτιστής να σας τα «περάσει» την ώρα που βλέπετε τηλεόραση…)

Και επειδή κάθε καλή εθνική στρατηγική έχει και τους άξονες της, δεν θα μας άφηνε παραπονεμένους ο πολιτικός ταγός μας.

Το νέο Εθνικό δόγμα για την υγεία βασίζεται σε τρεις στρατηγικούς άξονες:

Διαφάνεια στη λειτουργία του συστήματος,
Οικονομία στη διαχείριση των πόρων
Ανθρωποκεντρικός πολιτισμός Στην προσφορά υπηρεσιών.

Ε μα είναι δυνατόν να μην το ρίξεις δαγκωτό σε αυτόν τον άνθρωπο; Αλλά βέβαια, ουδείς προφήτης στον τόπο του. Είναι απίστευτο το πόσο «κούφια» είναι τα λόγια του. Πραγματικά, δοκιμάστε στον τίτλο «Εθνικό δόγμα για την Υγεία» να αντικαταστήσετε το «Υγεία» με οποιονδήποτε άλλο δημόσιο τομέα (και την μεγάλη πλειοψηφία του ιδιωτικού) και πείτε μου δεν είναι εκπληκτικό το πόσοι ταιριάζουν οι άξονες αυτοί σε κάθε περίσταση; Το one size fits them all καταδεικνύει την σε βάθος γνώση του αντικειμένου από την πλευρά του κου.Αβραμόπουλου.

Μας τα παίρνουν που μας τα παίρνουν χωρίς να μας ρωτήσουν (εισφορές ΙΚΑ). Μας αναγκάζουν-παρότι μας τα παίρνουν-να ξαναδώσουμε και στις ασφαλιστικές. Να γινόμαστε κάθε μέρα θύματα ελεεινών υπηρεσιών και αυταρχικής συμπεριφοράς γιατρών-δημοσίων υπαλλήλων. Και δεν αντιδρούμε. Πρέπει να τεστάρουν και από πάνω τις αντοχές μας με τις αβραμοπουλικές τομες;

Ας τον κάνουν πρεσβευτή καλής θελήσεως στον ΟΗΕ. Ας τον κάνουν αντιπρόσωπο της Ελλάδας στην Unicef. Ας τον βάλουν να παρουσιάζει παιχνίδια Bingo την Κυριακή μετά την Εκκλησία (στο target group γυναίκα άνω των 65 παίζει μπάλα μόνος του). Εμείς τι φταίμε; Ήμαρτον ρε σείς (Γεωργίου speaking)

http://www.iatronet.gr/newsarticle.asp?art_id=2000

Και για κλείσιμο,σύνθημα αναρχικών στον τοίχο του γηπέδου του Πανιωνίου

"Φοράμε κουκούλες, γιατί στην ρουφιανιά είσαστε μανούλες"

Το πρωί το χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόταν

Αυτό το blog κοσμείται στην αριστερή του πλευρά από μια εικόνα που καταγγέλλει την ανικανότητα. Λοιπόν, πουθενά στην Ελλάδα δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερη εφαρμογή από τον κλάδο της βιομηχανίας και της κατασκευής.

Industrialization



Όμως τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι. Τη δεκαετία του 50 η «Ελλάς» έχει την ευκαιρία να αποκτήσει υποδομές Δυτικοευρωπαϊκών προδιαγραφών, μέσω του ίδιου σχήματος που ξαναχτίζει την καμένη Ευρώπη, του σχεδίου Marshal. Τα λεφτά είναι πολλά. Έτσι και αλλιώς η τριτοκοσμική από πλευράς υποδομών Ελλάδα, ανήκει «εις την δύσιν» και έτσι υπάρχει σοβαρότατη πρόθεση από πλευράς Αμερικανών να ενισχυθεί η χώρα με κεφάλαια, ώστε να αποτραπεί εντελώς ο κομμουνιστικός κίνδυνος.

Πρώτο βήμα για να ανορθώσεις μια χώρα είναι να εξυπηρετήσεις τις ανάγκες της σε ενέργεια. Έτσι οι φίλοι μας οι αμερικάνοι αναθέτουν σε μια γερμανική εταιρεία, αμερικανικών – φυσικά – συμφερόντων, να έρθει να μας φτιάξει (κάτι θυμίζει αυτό, ε;). Αυτήν την λένε Mannesmann αλλά στην Ελλάδα θα εργαστεί μέσω της θυγατρικής της ΒΙΟΚΑΤ. Γερμανοί, Αμερικάνοι και Γάλλοι μηχανικοί έρχονται να φτιάξουν το πρώτο ελληνικό διυλιστήριο και το πρώτο Power Plant. Από πλευράς μηχανικών, οι έλληνες είναι πολύ λίγοι σε ποσότητα και ποιότητα οπότε η ΒΙΟΚΑΤ επενδύει στην εκπαίδευσή τους, στέλνοντάς τους να εργαστούν στη Μέση Ανατολή, με ασύλληπτους για την εποχή μισθούς. Τα πρώτα χρόνια, στις εργασίες απασχολούνται και αμερικάνοι τεχνίτες, μέχρι οι έλληνες συνάδελφοί τους να «μάθουν τη δουλειά».

Εδώ κάποιος πρέπει να παρατηρήσει ότι το να βρεις ικανό προσωπικό τη δεκαετία του 50 και του 60 στην Ελλάδα, αποτελούσε άθλο. Η κρέμα του εργατικού δυναμικού προτιμούσε τη ξενιτιά της Γερμανίας και της Αμερικής, από την εξαθλίωση της Ελληνικής επαρχίας. Χωρίς βιομηχανική παράδοση, δεν υπάρχουν τεχνίτες που να μπορούν να εκτελέσουν τις βασικότερες κατεργασίες μετάλλου. Έτσι η ΒΙΟΚΑΤ επενδύει και στην εκπαίδευση του παραγωγικού προσωπικού. Στέλνει πολύ κόσμο να εργαστεί στο Ιράκ και στο Κουβέιτ. Στη Κοζάνη όπου κατασκευάζεται ο πρώτος μεγάλος σταθμός της ΔΕΗ, σχεδόν το σύνολο του αντρικού πληθυσμού απασχολείται στο έργο, δημιουργώντας έτσι παράδοση στο τόπο. Σήμερα, αν θέλεις να κάνεις μια πάρα πολύ σοβαρή δουλειά σε διυλιστήριο ή σε Power Plant, φωνάζεις «Κοζανίτες» να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο.

Όμως οι έλληνες που βρίσκονται στα πράγματα εκείνη την εποχή, έχουν άλλα σχέδια για τη χώρα και τους εαυτούς τους. Και πρώτα από όλα βάζουν στο μάτι τα λεφτά του σχεδίου Marshal. Με κυβερνήσεις εντελώς ανίσχυρες να πάρουν έστω και μισή απόφαση, τα λεφτά γίνονται Cadillac, γούνες, κοσμήματα και διαμερίσματα στο Κολωνάκι. Την ώρα που το 99,9 % των ελλήνων πείναγε, οι γνωστοί άγνωστοι έτρωγαν τα χρήματα που στην Ευρώπη γίνονταν δρόμοι, υδροηλεκτρικά φράγματα, σχολές, γνώση. Εδώ, φτιάξαμε μια μεγάλη λεωφόρο για να νομίζει ο Aik ότι κάτι κάνουμε με τα λεφτά του αμερικάνου φορολογούμενου. Και, τι ειρωνεία, της δώσαμε το όνομα του μεγαλύτερου λαμόγιου της ελληνικής ιστορίας, του Συγγρού.

Ακόμα και έτσι όμως, το φτηνό εργατικό δυναμικό, η πλούσια παραγωγή βαμβακιού και καπνού και η φθηνή ενέργεια φέρνουν δειλά δειλά στην Ελλάδα την βιομηχανία. Η κλωστοϋφαντουργία αναπτύσσεται δυναμικά και η Ελλάδα αστικοποιείται. Τώρα υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη για ενέργεια, οδικά δίκτυα και άλλες υποδομές. Το πολυτεχνείο έχει βγάλει κάμποσους μηχανικούς που μπορούν να αναλάβουν μεγαλύτερα έργα. Ελληνικές κατασκευαστικές εταιρείες, όπως οι ΜΕΤΚΑ, ΒΙΕΞ, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΕΧΝΙΚΗ, ΞΕΚΤΕ, ΕΔΟΚΕΤΕΡ, ΟΔΩΝ - ΟΔΟΣΤΡΩΜΑΤΩΝ ανταγωνίζονται πλέον την ΒΙΟΚΑΤ, ή τουλάχιστον παίρνουν κομμάτια από τα πολύ προσοδοφόρα βιομηχανικά και ενεργειακά έργα. Οι εργοδηγοί και μηχανικοί της ΒΙΟΚΑΤ φτιάχνουν δικές τους εταιρείες και αναλαμβάνουν υπεργολαβικά μικρά έργα των δύο μεγαλύτερων εταιρειών.



Deindustrialization

Τα πράγματα τη δεκαετία του 70 λοιπόν δεν είναι και τόσο άσχημα. Τα λεφτά είναι καλά για αυτούς που ασχολούνται με τη κατασκευή, τη ναυπήγηση και την διύλιση πετρελαίου, εργασίες όλες συναφείς και εξαρτώμενες από την τεχνογνωσία στην οργάνωση παραγωγής και την μεταλλουργία. Μάλλον παραείναι καλά. Τα κομματικά λαμόγια βλέποντας πως υπάρχουν μεγάλα περιθώρια κέρδους, αποφασίζουν πως δεν είναι δίκαιο να τρώνε μόνο οι «άλλοι». Αποφασίζουν να βάλουν χέρι ενισχύοντας τους συνδικαλιστές σαν μέσο πίεσης. Τα τέλη της δεκαετίας του 70 βρίσκουν τους εργάτες στους δρόμους ζητώντας απίστευτα ανταλλάγματα για την εποχή και τα οικονομικά πράγματα της χώρας, όπως κατάργηση της υπερωριακής εργασίας. Οι μεγάλες κατασκευαστικές, οι υποστηριζόμενες από ξένη τεχνογνωσία, αποσύρονται από την ελληνική αγορά. Οι έλληνες που έχουν κάνει επενδύσεις στριμώχνονται, είτε να συμπράξουν είτε να πουλήσουν. Αρχές δεκαετίας 80 και ο αείμνηστος υπόσχεται στους εργάτες λαγούς με πετραχήλια. Οι κρατικοποιήσεις των βιομηχανικών μονάδων είναι στην ημερήσια διάταξη. Έχει γίνει η μεγάλη ζημιά.

Η κατασκευή, συντήρηση, επέκταση και οργάνωση μεγάλων βιομηχανικών μονάδων στηρίζεται στη τεχνογνωσία. Στην Ελλάδα το 1980 είχαμε δική μας τεχνογνωσία όση είχε και η Ζιμπάμπουε. Όταν οι ξένες εταιρείες (Mannesmann, Foster Whiller Italiana) αποσύρθηκαν λόγω των «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ στο ίδιο συνδικάτο», των εξωφρενικών απαιτήσεων των εργατών και της δυσκολίας συνεννόησης με την απίστευτα ανίκανη ελληνική κυβέρνηση, πήραν μαζί τους και ότι πιο ωφέλιμο προσέφεραν στο τόπο, τη τεχνογνωσία.

Τα αποτελέσματα αναμενόμενα. Η Ελληνική βιομηχανία διαλύεται, αλλά σε αυτό συνετέλεσαν και άλλοι παράγοντες. Η δημιουργία μεγάλων βιομηχανικών μονάδων και η κατασκευή μεγάλων έργων υποδομής απαιτεί μακροχρόνιο σχεδιασμό. Εδώ όμως οι υπουργοί δεν μπορούσαν να κανονίσουν σε πια μπουζούκια να πάνε το βράδυ. Τελικά στην αγορά έμειναν μόνο επιχειρηματίες-τυχοδιώκτες, οι οποίοι ξεκίνησαν από χαμηλά και με διάφορες κομπίνες και «συμπράξεις» με το ελληνικό δημόσιο, κατάφεραν να διευθύνουν μικρότατες αλλά αρκετά προσοδοφόρες κατασκευαστικές εταιρείες. Ούτε λόγος φυσικά να γίνεται για επιστημονική προσέγγιση της παραγωγής, εξειδίκευση και επένδυση σε νέες τεχνικές και εργαλεία, αφού οι άνθρωποι ήταν εντελώς αγράμματοι. Τα κέρδη κατατίθενται στα μπουζούκια και το ελληνικό πεντάγραμμο ζει τη καλύτερη εποχή του. Οι ναυπηγοεπισκευαστικές βάσεις μαραζώνουν και η 17Ν σκοτώνει τον Περατικό που ήθελε να επενδύσει στα ναυπηγία του Σκαραμαγκά. Η ανεργία στους εργάτες του συνδικάτου μετάλλου στο 30% και η ΓΣΕΕ ζητάει και πετυχαίνει την κατάργηση της υπερωριακής εργασίας.
Καταστροφή.



Ανεργία, τριτοκοσμικοί δείκτες ατυχημάτων, μαύρη εργασία, φοροδιαφυγή, κακοτεχνία, έλλειψη ποιοτικού ελέγχου, είναι τα χαρακτηριστικά της ελληνικής βιομηχανίας και κατασκευής μέχρι το 1996. Και τότε…

Αλελούγια

Κερδίζουμε τους Ολυμπιακούς αγώνες. Η χώρα δεσμεύεται και ξεκινάει η κατασκευή γιγαντιαίων, για την Ελλάδα, έργων. Μετρό, αεροδρόμιο, Αττική Οδός, Εγνατία Οδός, γέφυρα Ρίου - Αντιρίου είναι έργα που μια χώρα 10 εκ. ανθρώπων φτιάχνει σε μια 50ετία, όχι 10ετία. Αποτέλεσμα της τόσης μεγάλης βιασύνης είναι τα έργα να υπερβούν κατά πολύ τους προϋπολογισμούς τους. Ακόμα και έτσι όμως υπάρχει ένα τεράστιο κέρδος, εκτός από αυτό φυσικά της χρήσης των έργων. Ξαναμπαίνει επιτέλους στην Ελλάδα τεχνογνωσία. Τα έργα τα έχουν αναλάβει κυρίως ξένες πολυεθνικές που προσλαμβάνουν έλληνες μηχανικούς. Μάλιστα η ζήτηση ήταν τόσο μεγάλη που το 2000 μπορούσε να πιάσει δουλειά μηχανικού, και να αμειφθεί πλουσιοπάροχα, οποιοσδήποτε είχε τουλάχιστον ένα χέρι να κρατάει calculator. Ο χώρος της κατασκευής βρίσκει το Ελντοράντο και όλοι πέφτουν με τα μούτρα να φάνε ψωμάκι. Άλλοι μάλιστα πιο πολύ από άλλους. Αλλά δεν έχει σημασία. Οι ξένοι εργάτες δουλεύουν, το χρηματιστήριο παίρνει φωτιά, οι εταιρείες συμβούλων πουλάνε συμβουλές (ή αέρα κοπανιστό), οι έλληνες χτίζουν μεζονέτες στο Ντράφι και όλοι είναι χαρούμενοι. Δεν έχει πραγματικά σημασία το ότι κάποιοι κλέβουν. Το χρήμα κινείται και υπάρχει πραγματική ανάπτυξη. Αλλά που πάν χωρίς τον ξενοδόχο;

Αμ δε

Τα έργα τελειώνουν, η φούσκα του χρηματιστηρίου σκάει και τα λεφτά φεύγουν για να κάνουν χαρούμενους τους Ελβετούς, ενώ οι έλληνες παίρνουν δάνεια για να διατηρήσουν τη μεγάλη ζωή που έκαναν για μερικά χρόνια. Τι έμεινε από όλα αυτά.

Τεχνογνωσία. Οι Έλληνες μηχανικοί είναι ικανοί να αναλάβουν πλέον δύσκολα έργα. Οι επιχειρηματίες όμως δεν είναι, γιατί οι επιχειρηματίες είναι άσχετοι και αγράμματοι. Αφού έφυγαν οι μεγάλες ξένες κατασκευαστικές, έμειναν πίσω οι τυχοδιώκτες τις δεκαετίας του 80 και οι νεόπλουτοι μικροεργολάβοι της καρπαζιάς. Είναι τα προϊόντα 20 χρόνων απαξίωσης της γνώσης και ενίσχυσης του «μάγκα», μικροαπατεώνα, περιπτερά. Δεν γνωρίζουν τις λέξεις «οργάνωση» και «επένδυση». Χειρότερα ακόμα. Δεν γνωρίζουν ότι για να συνεχίσουν να κερδίζουν, το επιχειρηματικό παιχνίδι πρέπει να παίζεται δίκαια.

Σήμερα στην Ελλάδα δεν μπορεί να σταθεί σοβαρή επιχείρηση μεσαίου μεγέθους που να ασχολείται με την κατασκευή. Ενώ η χώρα χρειάζεται ακόμα πολλά έργα υποδομών, το καθεστώς του ενός πελάτη (κράτος), κόβει τα φτερά σε οποιονδήποτε θέλει να ανταγωνιστεί και να κερδίσει επειδή είναι καλύτερος. Κέρδος βγάζει μόνο αυτός που:
• Φοροδιαφεύγει.
• Παίρνει έργα με απευθείας ανάθεση, δηλαδή λαδώνει το κρατικό μηχανισμό.
• Έχει αρκετό θράσος να κλέβει το ΙΚΑ των εργαζομένων του.

Και όλα αυτά επειδή οι πολιτικοί είναι τόσο αναμεμιγμένοι στις δουλειές των εργολάβων που οποιαδήποτε κίνηση εξυγίανσης σίγουρα θα βλάψει κάποιο συνάδελφό τους. Το κράτος λοιπόν, με διάφορα εργαλεία, κρατάει σε ομηρία τους επιχειρηματίες.

Το βασικότερο εργαλείο είναι η απαγόρευση της υπερωριακής εργασίας. Φυσικά δεν μπορεί να γίνει έργο χωρίς υπερωρίες, λόγω του ότι πρέπει το ωράριο να είναι αρκετά ελαστικό ώστε να μπορεί να αποσβένει τις αυξομειώσεις στην ένταση εργασίας που παρατηρούνται πάντα στα κατασκευαστικά έργα. Αναγκαστικά οι εργολάβοι καταφεύγουν στη πληρωμή των εργαζομένων τους με «μαύρα» και φυσικά δεν πληρώνουν ΙΚΑ για τις ώρες αυτές. Η τακτική αυτή είναι 200% παράνομη και ο μόνος τρόπος για να μην πάει φυλακή ο εργολάβος είναι να λαδώσει τους υπαλλήλους του ΙΚΑ και της εφορίας. Ο κρατικός μηχανισμός κρατάει έτσι στο χέρι τους εργολάβους με την παραοικονομία και το ξέπλυμα χρήματος να επιβάλλουν τους όρους τους στις διάφορες δοσοληψίες.

Επιχειρώντας ο εργολάβος υπό τέτοιες συνθήκες, λογικό είναι να μην μπορεί να κάνει μακροπρόθεσμα πλάνα. Άρα δεν έχει νόημα να επενδύσει στην γνώση αφού αυτή θα δώσει καρπούς μετά από καιρό. Άρα τον μηχανικό τον χρειάζεται τελικά για βιτρίνα, γραμματέα, εργοδηγό ή απλώς μπαμπούλα του προσωπικού. Η γνώση απαξιώνεται για άλλη μια φορά και τα έργα εκτελούνται με το πατροπαράδοτο τρόπο:
…«πάμε παιδιά όλοι μαζί, εεεεειιιιόπππ».

Δομημένος είσαι και φαίνεσαι ρε..

Ζήτω η εθνική πόρωση. Ζήτω οι απανταχού άγρυπνοι φύλακες των συντάξεων μας και οι «ειδικοί» ομολογολογιολόγοι (δεν παίζει τέτοια λέξη αλλά και «γεμίζει» το στόμα και μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν γλωσσοδέτης οπότε ο πειρασμός για να την πλάσω-γράψω ήταν μεγάλος).

Σιγά μη δεν καταλάβατε σε τι αναφέρομαι. Και την κυρά της Ρω να ρωτούσες (αν ζούσε η καημένη) για το θέμα των δομημένων ομολόγων σίγουρα θα χε κάτι να σου πει. Είναι τέτοιος ο επικοινωνιακός βομβαρδισμός που φάγαμε για τα ταμεία και τα δομημένα ομόλογα που μπορεί- που λέει ο λόγος -να μην έχεις βρακί να φορέσεις αλλά γνώμη επί του θέματος δεν γίνεται να μην έχεις. Εδώ καταφέραμε να διοργανώσουμε ολόκληρη απεργία με τίτλο «φέρτε πίσω τα κλεμμένα»-γίναμε και θέμα στους Financial Times,Ευρώπη, Πολιτισμός. Λες και όταν γίνεται απεργία για αυξήσεις, για βελτίωση της παιδείας, για την αξιοπρέπεια των συνταξιούχων, τα αποτελέσματα είναι άμεσα και ορατά…(πωπωπω, έγραψα για απεργία και ξαναθυμήθηκα το concept «ελληνικός συνδικαλισμός».Στανταράκι ένα από τα επόμενα θέματα του blog)

Το θέμα είναι όντως σοβαρό. Η αποκάλυψη του όντως φέρνει στην επιφάνεια σοβαρές πολιτικές και οικονομικές προεκτάσεις. Αλλά η διάσταση που δόθηκε –ιδιαίτερα από τα ΜΜΕ που πάλι μεγαλούργησαν, αλλά και από διάφορες άλλες πηγές που η κάθε μία εξυπηρετούσε το σκοπό της και που στην συντριπτική τους πλειοψηφία χέστηκαν για την πραγματική διάσταση και επίλυση του ζητήματος- για άλλη μια φορά αποδεικνύει το «μεγαλείο» της ελληνικής κοινής γνώμης.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Ας ξεκινήσουμε με την ελληνική κοινή γνώμη (πραγματικά αστεία η συνεύρεση των τριών αυτών λέξεων, το ειδικό βάρος των τριών αυτών λέξεων μαζί είναι αντίστοιχο με το «ο Αι Βασίλης υπάρχει»). Η ελληνική κοινή γνώμη είναι επιρρεπής στην διαμόρφωση Εθνικών Ψυχώσεων. Εθνική Ψύχωση η Eurovision. Εθνική Ψύχωση η περίπτωση Άλεξ. Εθνική ψύχωση η Μακεδονία (είναι Ελληνική-περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις). Οτιδήποτε κατορθώνει να επιβιώσει παραπάνω από 15-20 ημέρες σαν κεντρικό θέμα στα ΜΜΕ (ή τέλος πάντων αυτοί που «επιθυμούν» να διατηρηθεί υπερτερούν έναντι αυτών που «δεν θέλουν), έχει αυξημένες πιθανότητες να μετατραπεί σε Εθνική Ψύχωση. Και επειδή η ψύχωση (εξ ορισμού) και η αλληλένδετη αγελαία συμπεριφορά λογικά δεν οδηγούν στο βέλτιστο, σχεδόν πάντα καταλήγουμε να κοιτάμε για το δένδρο και να χάνουμε το δάσος.

Θα μπορούσα να αναφέρω άπειρα παραδείγματα, αλλά για σκοπούς επίδειξης ας πάρουμε το πιο τρανταχτό. Η Μακεδονία είναι Ελληνική. Ωραιότατο. Βαρύ και ασήκωτο. Αξίωμα. Worth fighting for (χωρίς πλάκα). Και να οι λαοθάλασσες στους δρόμους, και να οι συναυλίες συμπαράστασης και να οι εθνικιστικοί τσαμπουκάδες και το μόνο που ουσιαστικά δεν έγινε ήταν η ψύχραιμη αντιμετώπιση μέσω της διπλωματικής οδού-η πλέον ενδεδειγμένη μέθοδος για αυτές τις περιπτώσεις. Αλλά όχι, είναι δυνατόν να ασκηθεί συγκροτημένη και διαχρονική εξωτερική πολιτική και να αγνοηθεί η –εμφανέστατα λανθασμένη-λαϊκή «επιταγή» και η θέληση της ελληνικής κοινής γνώμης; Και πως θα πουλήσουμε «ελληνοφροσύνη» στις επόμενες εκλογές; . Άμα θες τέτοια ευρωπαϊκά κόλπα φιλαράκι να πας αλλού, εδώ είναι Ελλάντα. Όλα για το όνομα. Όλα εδώ κα τώρα και ποιος χολοσκάει για το αύριο, έχει ο Θεός. Οι φωνές της λογικής (από τα λίγα θέματα που εκ των υστέρων εκτίμησα τη στάση του πατήρ Μητσοτάκη) υπερκαλύφθηκαν από τον εθνικό ανένδοτο.

Και έτσι καταλήξαμε, -αφού πρώτα κλασσικά ξεθύμανε η φάση και η επιλογή δεν ήταν να υιοθετηθούν κάποια σωστά μέτρα αλλά να πετάξουμε το θέμα κάτω από το χαλάκι και να ασχοληθούμε με κανένα άλλο λαοπρόβλητο ζήτημα-σε αυτά που καταλήξαμε. Μια σαφώς πιο αδύναμη οικονομικά και μικρότερη πληθυσμιακά χώρα που σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται η «επιβίωση» της από την Ελλάδα, να κατοχυρώσει de facto αυτό που ήθελε και να μας βάλει τα γυαλιά. Ο ορισμός του χάνω το δάσος για το δέντρο.

Έτσι ακριβώς και με τα δομημένα ομόλογα. Ευαίσθητο το θέμα, (φανταστείτε στα 65 φεύγα να σας πούνε «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος». Όχι βέβαια ότι και οι σημερινές συντάξεις έχουν πολύ μεγάλη διαφορά από αυτό…). Μεγάλες οι πολιτικές ευθύνες. Με το που σκάει το θέμα, τρέχει το ΠΑΣΟΚ να το εκμεταλλευθεί πολιτικά. Εκλογές έρχονται, τρελά «πιασάρικο» το θέμα, βουρ στον πατσά και σηκώνουν την σημαία κατά της διαφθοράς. Έρχεται η ΝΔ, σου λέει τόσα και τόσα παλούκια πηδήξαμε, γαργάρα θα το κάνουν. Μπαίνουν όμως κάτι οικονομικά συμφέροντα στη μέση (αν και λόγω δουλειάς τα ξέρω, δεν θα μακρηγορήσω γιατί είναι λίγο βαρετά. Πολύ χοντρά, υπήρχε φαγωμάρα μεταξύ ελληνικών χρηματιστηριακών και τραπεζών για την μοιρασιά της πίττας των προμηθειών),ξαναμπλέκει και το όνομα του Τσιτουρίδη (άλλο «πιασάρικο») και η ελεγχόμενη –στην αρχή-διαρροή λεπτομερειών παίρνει την μορφή χιονοστιβάδας. Και να οι offshore εταιρίες, και να οι «γαλάζιοι» διευθυντές ταμείων, και να τα παντελώς άσχετα μέλη Διοικητικών συμβουλίων που διαχειρίζονται δις.ευρώ, και να οι άνωθεν εντολές για επενδύσεις των ποσών των συντάξεων σε ριψοκίνδυνες επενδύσεις που ουσιαστικό γνώμονα είχαν να μεταφέρουν το κόστος δανεισμού του Δημοσίου στα Ταμεία. «Ξυπνάει» η ελληνική κοινή γνώμη και αρχίζουν τα πρώτα «Φέρτε πίσω τα κλεμμένα».

Δοκιμάζει η ΝΔ την πεπατημένη «κοιτάξτε τα δικά σας άπλυτα» (α ρε Ελλαδάρα, όχι «συγγνώμη λάθος», όχι «ναι φταίω, αλλά φταίτε και εσείς», ούτε καν υποψία παραδοχής και ανάληψης ευθυνών) και βγάζει στη φόρα τα άπλυτα της ΔΕΚΑ και του Χρηματιστηρίου. Τρελά ποσά. Μεγαλύτερα από των Ταμείων και οι «λαμογιές» να γίνονται με πιο χονδροειδή τρόπο. Που δεν υπήρξε ούτε μία καταδίκη παρεμπιπτόντως, αλλά ας τραβήξουμε μια γραμμή όχι γιατί το ΠΑΣΟΚ έχει καθαρή τη φωλιά του αλλά γιατί ήμαρτον πια με την παρελθοντολογία και τα «παραλάβαμε καμένη γη».

Δεν μασάει το κοινό (ουσιαστικά δεν μασάνε τα ΜΜΕ, που η πλειοψηφία τους πλέον είναι καθαρά αντιπολιτευτική και μέσω κατευθυνόμενης πληροφόρησης δεν μασάει και το κοινό τους). «Φέρτε πίσω τα κλεμμένα» φωνάζει η ελληνική γνώμη. Ξαναδοκιμάζει διάφορα τεχνάσματα η ΝΔ. Τι παραιτήσεις διευθυντών, τι «σχέδια ανασχηματισμού»-all time classic, τι παραιτήσεις υπουργών (μια του Τσιτουρίδη-δυο του Τσιτουρίδη τρεις και τον έφαγε η μαρμάγκα), τι πιέσεις-διακριτικές πάντα, ώστε να μην φανεί η παραδοχή ότι υπάρχει λοβιτούρα-προς τις Τράπεζες να πάρουν πίσω τα δομημένα ομόλογα, τι τρομολαγνεία (με επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα και επανάκαμψη των τρομοκρατών), τίποτα. Τα ταΐζω τα ποτίζω, τι έχουν τα έρημα και ψοφάνε;. Η άπληστη ελληνική κοινή γνώμη συνεχίζει «Φέρτε πίσω τα κλεμμένα». Και ακριβώς σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε μέχρι και σήμερα.

Και μπαίνουμε πλέον στη φάση με το δένδρο και το δάσος. Πρώτη αποκάλυψη- βόμβα. Τα λεφτά τυπικά δεν είναι κλεμμένα. Υπήρξε καταστρατήγηση συμφερόντων των ταμείων; Ναι. Υπήρξαν παράτυπες συνδιαλλαγές που απέφεραν σε κάποιους (Έλληνες και ξένους) εκατομμύρια ευρώ; Ναι. Αλλά όλα αυτά έγιναν με νομιμοφανείς διαδικασίες (bending and not breaking the rules για τους αγγλομαθείς) που εκμεταλλεύτηκαν την ύπαρξη όλων αυτών των παραμέτρων που προαναφέρθηκαν (offshore εταιρίες, «γαλάζιοι» διευθυντές ταμείων, τα παντελώς άσχετα μέλη Διοικητικών συμβουλίων που διαχειρίζονται δις.ευρώ, άνωθεν εντολές για επενδύσεις των ποσών των συντάξεων σε ριψοκίνδυνες επενδύσεις, υπέρογκες προμήθειες που κανείς δεν έλεγξε)καθώς και μερικά άλλα πιο τεχνικά παραθυράκια (π.χ χαρακτηριστικά της αγοράς ομολόγων).

Όμως. Δεν ήρθε κάποιος να πάρει στα κρυφά τα φράγκα των ταμείων και να τα επενδύσει σε αγορά ζαχαρότευτλων. Στις περισσότερες των περιπτώσεων οι τοποθετήσεις σε δομημένα ομόλογα έγιναν με εισήγηση των «αρμοδίων» χρηματοοικονομικών συμβούλων και την έγκριση προέδρων και διοικητικών συμβουλίων των Ταμείων. Επίσης, οι επενδύσεις σε ομόλογα (όχι δομημένα) είναι καθιερωμένη πρακτική για τα αποθεματικά των ταμείων. Που είναι λοιπόν η κλοπή; (Αυυτό είναι κλοπή κυρίες και κύριοι, που έλεγε και ο Συρίγος στο Ευρωμπάσκετ..)

Σας κορόιδεψαν κύριοι διευθυντές και διοικητικά συμβούλια των Ταμείων οι χρηματοοικονομικοί σύμβουλοι; Μα θεωρητικά εσείς τους προσλάβατε ως τους πλέον κατάλληλους. Τι, σας τους «επέβαλλαν»; Και που είναι τα «μπαλάκια» σας ή η πολιτική σας ευθιξία; Τι, είναι οι ίδιοι που αν και γνώριζαν την ασχετοσύνη σας σας «διόρισαν» σε αυτή την καίρια θέση; Μάλιστα. Αυτό όμως είναι πολιτική ευθύνη. Εσάς πάντως δεν σας έκλεψε κανένας. Και εσείς κύριοι τυχάρπαστοι και «βάζα» που συμμετέχετε στα Διοικητικά Συμβούλια και κραυγάζετε ότι δεν σας ενημέρωσε κανένας; Δεν ήταν υποχρέωση σας και αντικείμενο της αρμοδιότητας σας να απαιτήσετε, αν είχατε την αίσθηση ότι κάτι πάει στραβά, να ζητήσετε περισσότερη ενημέρωση; Κάνατε τίποτα; Για να μην το προχωρήσω κιόλας ότι και να σας εξηγούσαν τι σημαίνει δομημένο ομόλογο το πολύ πολύ να παθαίνατε κανα εγκεφαλικό από την υπερθέρμανση ή απλά να «μουκανίζατε» μπροστά στα θαύματα που υπάρχουν στη φύση. Και μην μου πείτε «αυτή δεν είναι η δουλειά μου, εκπρόσωπος των εργαζόμενων είμαι». Α ναι; Τότε γιατί δεν παραιτείσαι και να ζητήσεις, ως υπεύθυνο άτομο, να σε αντικαταστήσει κάποιος που θα καταλαβαίνει καλύτερα την πολυπλοκότητα και τους κανόνες του παιχνιδιού, αφού βλέπεις ότι δεν την παλεύεις;. Αλλά πως θα είμαστε αποσπασμένοι από τα καθήκοντα μας και θα τσεπώνουμε και την αμοιβή συμμετοχής στα συμβούλια; Για μαλάκες ψάχνεις;

Είναι φανερό ότι υπήρξαν σαφείς προσωπικές, πολιτικές σε πολύ μικρότερο βαθμό ποινικές ευθύνες. Με αφορμή το θέμα αυτό αποκαλύφθηκε ένα ολόκληρο σύστημα κακής διαχείρισης, κομματικών τοποθετήσεων και αδιαφανών διαδικασιών που διαμόρφωνε αποφάσεις αξίας πολλών δις. Αλλά μην μένουμε μόνο στην διόγκωση των αποκαλύψεων και στην εμφατική προβολή των αιτιών τους, ας ασχοληθούμε και λίγο επιτέλους με την αναζήτηση βιώσιμων και πρακτικών τρόπων αντιμετώπισης τους (αλλά ξέχασα, αυτό δεν πουλάει και είναι σαφώς λιγότερο ψηφοθηρικό). Δεν δεν βρέθηκε ένας χριστιανός να πει, επ παιδιά τι γίνεται εδώ, πως θα νομοθετήσουμε και θα διαμορφώσουμε τέτοιες συνθήκες ώστε να μην επαναληφθούν τέτοια φαινόμενα; Ποιο είναι πιο σημαντικό, να γίνει επιτέλους η τομή και να μην χρειαστεί να ξανααντιμετωπίσουμε τέτοιες καταστάσεις, ή το χρονικά στιγμιαίο «φέρτε πίσω τα κλεμμένα»της ελληνικής κοινής γνώμης; (που σε καθαρά χρηματική βάση, είναι μικρότερα σε αξία από την περίπτωση της ΔΕΚΑ, η οποία «αναπτύχθηκε» και «πάτησε» σε παρόμοιες συνθήκες και καταστάσεις, και που μπορεί να είναι και πολύ μικρότερα από αντίστοιχα φαινόμενα που με μαθηματική ακρίβεια θα εμφανιστούν στο μέλλον και εδώ είμαστε και εδώ είσαστε-γιατί τα λεφτά είναι πολλά Άρη). Όχι. Εθνική ψύχωση και σημαία της επανάστασης είναι το «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» και όχι η «καυτηρίαση» των κακοφορμισμένων πληγών. Για άλλη μια φορά πρυτανεύει το «Εδώ και τώρα» το οποίο είναι και εύκολη, μασημένη τροφή για την κοινή γνώμη, από τον σοβαρό σχεδιασμό με μακροπρόθεσμα οφέλη.

Και φανταστείτε ότι πέρασε εντελώς στο ντούκου το γεγονός ότι όντως οι συντάξεις μας «τζογάρονται», κάτι το οποίο πλέον θεωρείται αποδεκτό και δεδομένο. Πόσοι από αυτούς που φωνάζουν για τα κλεμμένα και όχι για τον τζόγο των συντάξεων γνωρίζουν ότι στο εξωτερικό υπάρχου ήδη αρκετές περιπτώσεις συνταξιοδοτικών ταμείων, που είτε τα διαχειρίζονταν οι ίδιες οι εταιρίες στις οποίες εργάζονταν οι ασφαλισμένοι είτε τα ταμεία επένδυσαν σε καταστροφικές επενδύσεις, που βάρεσαν κανόνι χωρίς οι ασφαλισμένοι να έχουν την παραμικρή δυνατότητα αντίδρασης; Όπου υπάρχει επένδυση υπάρχει και ρίσκο, βασικός κανόνας των οικονομικών. Το συγκεκριμένο θέμα είναι πραγματικά κεφαλαιώδους σημασίας και δεν μπορεί να εξαντληθεί σε λίγες γραμμές.

Εν πάσει περιπτώση τα πα, ξεθύμανα και γλίτωσα και τα έξοδα του ψυχολόγου (γιατί με μερικά πράγματα που βλέπεις μπορείς όντως να τρελαθείς ή να ζητήσεις ιατρική βοήθεια).

Παρτο πίσω,το δομημένο
Δεν μπορώ, δεν μπορώ να περιμένω

Gangsta Legend

Otan exeis gia proedro enan gangster perasmenwn dekaetiwn arga h grhgora 8a to plhrwseis. Emeis,ws olympiakos,arghsame poly na to plhrwsoume dioti voh8hsan oi syn8hkes periorismenou antagwnismou entos synorwn kai genikoterhs anomias pou xarakthrizei th xwra outws h allws. Mesa se dyo mhnes katerrefsan ola afenos me ta epeisodia ths Paianias kai afeterou dioti o Ribo vghke kai eipe afta pou kanenas allos,syumperilamvanomenou tou Karembeu, den tolmhse tosa xronia. Gia mena htan anamenomeno na symvoun kai ta dyo dioti aftes oi lamoye katastaseis panta kremontai apo mia klwsth. Otan syzhtousa teleftaia to 8ema kokkalh elega oti den 8elw ena proedro "xouvarnta" ston olympiako alla protimw na leitourgei san etaireia sta protypa ths Arsenal, ths Liverpool h ths Sevillhs.

O Kokkalhs phre ton olympiako prokeimenou na apokthsei laikh sthri3h sthn ellada kai na mhn plhrwsei gia tis diafores perierges drasthriothtes stis opoies h ka8hmerinh ourliaze ka8hmerina oti eixe emplakei prin agorasei to gavro. H logikh afth einai klassikh se xwres opws h Ellada opou h dikaiosynh den leitourgei opws 8a eprepe giafto kai oloi "thn empistevontai". Esthse olo afto to panhgyri me tous Mhtropoulous,to Aigalew,tis diaithsies kai tous Tsoukalades kai htan arketa kwlofardos,h pronohtikos,gia na parei ton Dusan na tou ftia3ei mia omada pou phre epta prwta8lhmata. Meta ekatse h varka,kaname ena xrono dialeimma logw Karamanlh kai Dourou,kai meta emfanisthke o Ribo gia na parei alla tria prwta8lhmata ws adiamfisvhthtos star ths omadas.

Synoptika afth einai h istoria kai o kosmos pou fwnazei kai vrizei einai dioti ton kaiei eite to ena metwpo,twn organomenwn,eite to allo,dhladh to ka8ara agwnistiko.Pistevw oti to paramy8i me tous syndesmous teleiwse meta ta epeisodia ths Paianias. Afta ta karagiozilikia pou vlepame tosa xronia syntoma 8a stamathsoun na yparxoun. Pano 30 epi 50 metra me "Makedonomaxous" kai "Porto Leone LEGEND YOU ARE RELIGION" kai "PALEFIP OSTROGOTHIC" mas teleiwnoun siga siga. Phga mia fora persi sto Karaiskakh na dw to 8rylo kai kontepsa na 3erasw apo to 8eama,oxi mono sto ghpedo,alla kai stis e3edres twn "syndesmitikwn diarkeias".Toulaxiston 300-400 atoma htan mastourwmenoi kommaties pou den vlepane kan to paixnidi kai kanane "AMPAOUFAFOUPJMIM" apo th dialysh pou eixe varesei o egefalos tous. Kai sto ghpedo o Pantos na petaei th mpala mprosta kai na tsougraei me tous amyntikous.Ektote den 3anaphga para mono fetos mia fora sta kyrile diarkeias opou kai pali 3erasa me to 8eama, sto 0-0 me ton Arh.

H mpala einai pleon proion.Afta ta "o 8rylos einai idea" kai "ase megale kollhma o 8rylos" einai paparies gia ton sovaro kosmo pou mporei na plhrwsei eisithrio. Kai egw goustarw to 8rylo alla den anexomai na me koroidevei o kokkalhs kai o ka8e kokkalhs me tous Maric kai tous Pantous enw Tsoukalades koazoun dipla st'afti mou. Ara den 8a dwsw ta xrhmata mou se ena proion pou den a3izei.

Oi organwmenoi loipon fwnazoun ston kokkalh dioti xanoun ta pronomia tous (tzampa eisithria,metakinhseis,asylia sta epeisodia kai den 3erw gw ti allo). Sou lene oti emeis "sthri3ame ton olympiako tosa xronia" kai "oi alloi einai tou kanape" ara den mporeis na afhseis ton orfano na kleisei tous syndesmous. Episthmones einai,mexri ekei katalavainoun.Den antilamvanontai oti zoune se ena kratos pou otan telika apofasisei kati einai poly isxyrotero apo ton olympiako kai apo ton kokkalh kai apo olous.Aftoi megalwsane me thn karamela tou "megaleiou tou 8rylou" kai oles aftes tis asynarthsies. Epishs,kamia sthri3h den apoteloun gia thn omada para mono gia ton proedro ths tou opoiou apoteloun ton idiwtiko strato. Gia thn omada mono provlhma apoteloun afou einai aftoi pou prokaloun tis timwries kai diwxnoun tous normal an8rwpous apo to ghpedo.

Oi ypoloipoi fila8loi exoun pleon antilhf8ei th logikh tou "minimum effort" dhladh ftiaxnw mia omada pou pairnei to prwta8lhma sthn ellada kai mexri ekei dioti ta ypoloipa kostizoun kai den e3yphretoun. DEN e3yphretei o Dusan dioti pairnei th do3a apo ton proedro.Oloi lene gia thn omada tou Dusan kai o proedros xanei pontous.Ara na fygei o Dusan kai na er8ei o Lemonhs,o Peponhs,o Meraklhs,o Ximpatzhs,o Katafertzhs,o Matzour o 5os o Megalos tou Romvou Empnefsths,o Katanec o 7os 8rylikos Empsyxwths. Meta phre ton Sollied pou toulaxiston htan proponhths, me tis adynamies tou ennoeitai, wstoso ton ediw3e meta apo ka8aro double, 3X3 goals se mia sezon sthn AEK, apolyto record sta derby, th metagrafh Toure kai thn anagennhsh Kastigio.Ton ediw3e kai afton gia na ferei 3ana ton Peponh kai na arxisei pali o kyklos me tous ximpatzhdes.

Mono pou o Tzole egine 35 kai den mporoume allo na ton vlepoume na glyfei ton proedro gia na tou ananewsei to symvolaio.Kai o kosmos leei na pate na glyfteite se allh paralia,oxi edw pera ston olympiako mas.

Κάτι μυρίζει και δεν γυρίζει

Πριν από λίγες ημέρες διάβασα σε ένα περιοδικό (το «Ε» της Ελευθεροτυπίας αν δεν κάνω λάθος), ένα θέμα σχετικό με μια ομάδα ανθρώπων που τριγύρναγε στα στέκια τοξικομανών και τους μοίραζε καθαρές σύριγγες και καμιά καλή κουβέντα.

Το θέμα αυτό, πέρα από την πραγματικά αξιοθαύμαστη επίδειξη ανιδιοτέλειας και αλτρουισμού (μακάρι να ακολουθήσουν και άλλοι), είχε και μια αναφορά η οποία με προβλημάτισε αρκετά. Ο τύπος που άνηκε σε αυτή την ομάδα και έδινε την συνέντευξη, ισχυρίστηκε ότι σύμφωνα με την δικιά του εμπειρία αλλά και αυτά που έβλεπε κάθε μέρα στους δρόμους τα «μαλακά» ναρκωτικά είναι όντως προθάλαμος των «σκληρών». Χειρόφρενο. Να ακούσεις αυτή την ατάκα -τα «μαλακά» ναρκωτικά είναι προθάλαμος των «σκληρών»- από την Μαριέττα Γιαννάκου Κουτσίκου να πεις «τόσα ξέρει τόσα λέει». Να την ακούσεις από τον Γιώργο Αυτία να πεις «από τόνα μπαίνει, από τ’άλλο βγαίνει». Αλλά να το πει ο μπαρουτακαπνισμένος insider, δεν μπορεί, σε βάζει σε σκέψεις.

Η υπόθεση πλέον σηκώνει «τσιγάρο» (κοιτάξτε πόσο όμορφα δένει με τον τίτλο). Λόγω ανήσυχων φοιτητικών χρόνων και μπλεξίματος με κακές παρέες, θεωρώ-ή τουλάχιστον θεωρούσα-ότι μπορώ να έχω προσωπική άποψη με συγκεκριμένη επιχειρηματολογία για την χρήση και τις παρενέργειες των «μαλακών» ναρκωτικών (και για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, για το χόρτο-φούντα-μαρία χουάνα-σοκολάτα, μέχρι εκεί φτάνω), καθώς και για το θέμα αποποινικοποίησης τους.

Η επιχειρηματολογία μου (για την αποποινικοποίηση) έχει ως θεμέλιο λίθο την αντιπαραβολή της μεταχείρισης που η κοινωνία επιδεικνύει για το αλκοόλ και για το «χόρτο». Η υφιστάμενη νομοθεσία αλλά και η «καλλιεργημένη» (μέσα από βομβαρδισμό διαφημίσεων που προωθούν ισχυρά οικονομικά συμφέροντα) προώθηση προϊόντων διαμορφώνουν μια κοινωνική αντίληψη, η οποία αποδέχεται (ή τουλάχιστον δεν στιγματίζει) την συμπεριφορά του τύπου που κάθε φορά που βγαίνει έξω πίνει τον άμπακο, συμπεριφέρεται σαν τον καραγκιόζη και μετά ξερνοβολάει στα πεζοδρόμια (δεν κατηγορώ κανέναν, το έχω κάνει αρκετές φορές και εγώ). Υπάρχουν άπειρες δικαιολογίες και χαρακτηρισμοί του στυλ «είναι η ψυχή της παρέας», «πίνει για να ξεχάσει» κτλ. Α, να μην ξεχάσω και την λογική του «είναι άντρας, τους βάζει όλους κάτω στο ποτό». Από την άλλη, κάποιος ο οποίος γουστάρει να κάνει ένα «τσιγαριλίκι» και είναι με το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και τους αγαπάει όλους και δεν πειράζει κανένα, είναι ο χασικλής, ο «τελειωμένος» που πέρα από την κοινωνική περιθωριοποίηση κινδυνεύει άμεσα και με ποινικές κυρώσεις (και πιστέψτε με, η πιθανότητα αυτή δεν είναι καθόλου αμελητέα ακόμα και εάν κάνεις ένα στο τόσο, χωρίς αναμίξεις σε «νταραβέρια» και τέτοια).

Γιατί ρε φίλε; Γιατί ο ένας μπορεί-όπου και να πάει, σε μπαρ, σε συναυλίες, στο σινεμά κοκ-να πιει το/τα ποτάκια του και να γουστάρει περισσότερο και να «φτιάξει» κεφάλι ενώ ο άλλος όχι μόνο δεν μπορεί αλλά κινδυνεύει να «φάει» το κεφάλι του; Γιατί βομβαρδιζόμαστε από στυλάτες διαφημίσεις ποτών με τις γκομενίτσες και τα ηλιοβασιλέματα και φρουφρου και αρώματα και τις κιρρώσεις ήπατος, τους στομαχόπονους και τους πονοκεφάλους και τα σημαντικά φράγκα που ξοδεύεις (8 ευρώ έχει φτάσει το ποτό) τα καλύπτει ένα «Απολαύστε υπεύθυνα»;

Γιατί οι ταινίες είναι γεμάτες με χαζούς σέρφερ που καπνίζουν μαριχουάνα, σκοτεινά υπόγεια μπιλιαρδάδικα που βρωμάνε χασίσι με τυπάκους-κομμάτια που λένε «φιλαράκο μήπως έχεις κάνα κατοστάρικο» και βαρύμαγκες (για να το γυρίσουμε στα ελληνικά) που την «πίνουν» και μετά πάνε και μπλέκουν σε καυγάδες και μαχαιρώνονται; Γιατί ακόμα να μας λένε ότι η Πυθία έβγαζε χρησμούς αναπνέοντας «αρωματικές αναθυμιάσεις»;Γιατί δεν υπάρχει κάποιος που να δείξει πόσο απολαμβάνεις μια αστεία ταινία όταν έχεις καπνίσει (γέλιο μέχρι δακρύων), μια ωραία ημέρα στην εξοχή (διευρύνονται οι αισθήσεις και δίνεις σημασία μέχρι και στο πέταγμα της πεταλούδας), πόσο μπορείς να «ξεχειλώσεις» συζητήσεις ώστε να φτάνουν στα όρια της φιλοσοφίας;

Και προσοχή, μιλάω μόνο για το χόρτο. Που αρκετές φορές σε ρίχνει στον καναπέ και δεν θες να κάνεις τίποτα και μέχρι να σηκώσεις το ένα πόδι έχει βρωμίσει το άλλο. Που σου «καίει» εγκεφαλικά κύτταρα και μετά από κάποια ηλικία φοβάσαι ότι έχεις Αλτσχάιμερ. Που σου κάνει το λαιμό «παπούτσι» και επιβαρύνει το αναπνευστικό σύστημα (ε «τσιγάρο» είναι δεν είναι γιαούρτι..).Που στεγνώνει το στόμα και ψάχνεις διανυκτερεύον φαγάδικο σαν να είσαι έγκυος για να τσιμπήσεις το γλυκάκι (αυτά για να μην μου πει κάποιος ότι γράφω μόνο τα καλά). Δεν υποστηρίζω «κάντο, δεν τρέχει μία», απλά λέω «μάθε ότι πρέπει» και τα υπόλοιπα είναι θέμα επιλογής.

Και μετά από αυτή την κατάθεση ψυχής, αυτόν τον χείμαρρο επιχειρηματολογίας υπέρ της νομιμοποίησης (με πνίγει το δίκιο κύριε πρόεδρε του δικαστηρίου), έρχεται η φάση που σας ανέφερα στην αρχή (με τον τύπο που μοίραζε σύριγγες ντε..) και σε ταρακουνάει. Και αν όντως είναι ο προθάλαμος; Αν όντως η «σωστή και λελογισμένη» (και καλά) χρήση και οι προαναφερθείσες εμπειρίες δεν αποτελούν τόσο καλή βάση επιχειρηματολογίας για γενικεύσεις (legalize it ρεεε) και είναι μόνο αυτό που είναι, δηλαδή προσωπικές; Αν τελικά η ιδέα που έχω στο μυαλό μου ότι αν πάρει κάποιος την απαραίτητη γνώση και στην συνέχεια την εμπειρία του χόρτου θα μπορέσει –συνειδητά- να περιοριστεί σε αυτή και δεν θα επεκταθεί σε «πειραματισμούς» είναι τρομερά ουτοπική; Παίρνεις το ρίσκο να το νομιμοποιήσεις και μετά (φτου,φτου,φτου στον κόρφο και περιστροφή γύρω από τον άξονα) να πλημμυρίσουν οι δρόμοι με ανήλικα πρεζάκια;

Πραγματικά δεν μπορώ πλέον να υποστηρίζω το ίδιο εμφατικά την νομιμοποίηση όπως πριν. Συνεχίζω όμως να πιστεύω ότι πρέπει να γίνουν κάποια σημαντικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση, με καλύτερη ενημέρωση για το όλο θέμα (όχι άλλοι Τράγκες και Κακαουνάκηδες να κραυγάζουν «για αυτά που ρίχνουν στα ποτά των παιδιών μας στα μπαρ»)και μερική-τουλάχιστον-απενοχοποίηση της όλης κατάστασης για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας.

ΥΓ. Δεν χρησιμοποίησα κανενός είδους στατιστικό του στυλ «τι ποσοστό καπνίζει χασίς;» ή «τι ποσοστό από αυτούς που δοκίμασαν χασίς κατέληξαν στα σκληρά ναρκωτικά;» ή «Μα κοιτάξτε όμως το παράδειγμα της Ολλανδίας». Δεν μπορώ να γνωρίζω ούτε την διαδικασία εξαγωγής τους (π.χ το δείγμα που χρησιμοποιήθηκε, πόσοι δηλώνουν ότι την «πίνουν» για λόγους φιγούρας κτλ) και δεν παραγνωρίζω και τις διαφορετικές καταστάσεις και δομές που επικρατούν σε κάθε χώρα.. Μεγάλα παιδιά είστε, όπου τα βρείτε αυτά τα στατιστικά αναλύστε τα κατά το δοκούν.

ΠΑΙΔΙΑ ΜΗΝ ΠΑΙΡΝΕΤΕ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΔΕΝ ΦΤΑΝΟΥΝ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Μαύρο στο γιο του Μαυρογιαλούρου

Ας υποθέσουμε ότι κάποιος είχε καταψυχθεί κρυογενετικά το 1960 (για στρατιωτικούς σκοπούς ή κάτι τέτοιο αν είσαστε τύποι που θέλετε εξήγηση για το οτιδήποτε) και ξύπναγε σήμερα. Πηγαίνει λοιπόν να πάρει τα τσιγαράκια του από το περίπτερο (ναι το περίπτερο είναι ακόμα στην ίδια θέση, ποιητική αδεία ρε παιδί μου) και κάνει την κλασσική ανάγνωση των πρωτοσέλιδων των πολιτικών εφημερίδων (δυστυχώς η ιστορία δεν δουλεύει καλά με τις αθλητικές ). Ε λοιπόν ο τυπάκος αυτός δεν θα έπαιρνε πρέφα για τον αλα μύγα τσε-τσε ύπνο του και θα έμενε με την εντύπωση ότι η ζωή συνεχίζεται κανονικά.

Βολές Γιώργου Παπανδρέου εναντίον Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ο Θεόδωρος Πάγκαλος κάνει δηλώσεις και ο Μητσοτάκης (δεν βάζω Ντόρα για να μην μπερδευτεί ο κόσμος), «χτίζει» το προφίλ του ανερχόμενου πολιτικού.

Έεεετσσς(προφορά Τσοβόλα). Πάλι καλά που μας άφησε η Βουγιουκλάκη (ήμαρτον κύριε) και έχουμε κάποιο χρονικό ορόσημο να πορευόμαστε. Κατακλυσμένη από ονόματα-φαντάσματα του παρελθόντος η σύγχρονη πολιτική σκηνή. Και να πεις ότι πρόκειται για χρονική συγκυρία, για μια σατανική σύμπτωση, για μια συνομωσία ντόπιων και ξένων κέντρων συμφερόντων, Αμδε..

Λόγω εκλογολογίας (ναι αν δεν το καταλάβατε, μπορεί να μην μπήκαμε ποτέ φέτος στην άνοιξη αλλά σίγουρα έχουμε μπει σε προεκλογική περίοδο), οι πολιτικές στήλες είναι τίγκα στις πληροφορίες ότι ο τάδε βουλευτής θα «παραιτηθεί» υπέρ του γιου του και ο δείνα βουλευτής υπέρ της ανηψιάς του. Και στους καταλόγους των ήδη υπαρχόντων βουλευτών (και άλλων πολιτικών προσώπων όπως π.χ νομαρχών…) σημαντικός αριθμός επωνύμων σου φαίνεται γνωστός αλλά σε μπερδεύει λίγο το πρώτο όνομα-ή το φύλο. Η «ανανέωση» της πολιτικής μας σκηνής βρίθει από νεποτισμό και πολιτικά «τζάκια». Εδώ να σημειωθεί ότι τα παραπάνω σχόλια αφορούν στην συντριπτική τους πλειοψηφία τα δυο μεγάλα κόμματα, καθώς ο νεποτισμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την διανομή-ή την πιθανότητα για διανομή-της εξουσίας, κάτι που λόγω των πολιτικών συσχετισμών στη χώρα μας τα τελευταία 30χρόνια είναι ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό για τα υπόλοιπα κόμματα.

Προς θεού, δεν εκφράζω την ισοπεδωτική σκέψη ότι όλα τα παιδιά, αδέρφια, ξαδέρφια και μπαρμπάδες από την Κορώνη ενεργών πολιτικών δεν έχουν ικανότητες ή δεν θα έπρεπε να μετέχουν στον πολιτικό στίβο. Άλλωστε, κάνοντας τον δικηγόρο του διαβόλου, θα μπορούσα να αντιπαραθέσω την διαπίστωση ότι ο νεποτισμός και τα «τζάκια» είναι παρόντα στην πλειοψηφία των επαγγελματικών κλάδων. Αρκετοί από τους «καταξιωμένους» γιατρούς ή δικηγόρους ή πολιτικούς μηχανικούς που κυκλοφορούν ανάμεσα μας είναι γιοι γιατρών, δικηγόρων, πολιτικών μηχανικών κοκ.

Ξεπερνώντας τα εύκολα -και σε μεγάλο βαθμό κατανοητά- επιχειρήματα α)του επηρεασμού από το οικογενειακό περιβάλλον (και εγώ τραπεζοϋπάλληλος γιος τραπεζοϋπαλλήλου είμαι) β)την συνειδητοποίηση από τον γόνο των ευνοϊκότερων προϋποθέσεων για επαγγελματική καταξίωση (βρε παιδί μου, έτοιμο ιατρείο σου έχει ο πατέρας σου και στο χωριό θα σε κοιτάνε σαν ξερολούκουμο, τι τα θες τα γραφιστικά και τις αηδίες, αδερφή θα γίνεις;) και γ)βάλτε ότι άλλο σας κατέβει στο κεφάλι, υπάρχει μια συγκεκριμένη διαπίστωση στο όλο θέμα:.Η σημαντική αποδυνάμωση της αξιοκρατίας και η εμφανής προσπάθεια για διατήρηση των κεκτημένων.

Ειδικότερα όμως στον πολιτικό χώρο, όπου οι διαδικασίες λήψης αποφάσεων και οι αποφάσεις οι ίδιες έχουν σημαντικό αντίκτυπο σε όλους τους υπόλοιπους κλάδους και τομείς ανθρώπινης δραστηριότητας, είναι ηλίου φαεινότερο ότι η παραπάνω διαπίστωση, ως αποτέλεσμα της κακώς εννοούμενης κληρονομικότητας (τα βρήκα από τον παπού μου που πολέμησε το 1821, μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου είναι όλα της οικογενείας) και των τα φαινομένων νεποτισμού, δημιουργεί τουλάχιστον αρνητικά πρότυπα συμπεριφοράς ενώ ταυτόχρονα συμβάλλει τα μέγιστα στην περαιτέρω τελμάτωση του πολιτικού μας βάλτου. Long live οι βάτραχοι και τα νούφαρα.

Αν π.χ «τα παίρνουν» οι πολιτικοί, πολύ πιθανόν να «τα παίρνουν» και οι γενικοί γραμματείς που οι ίδιοι τοποθετούν από κάτω τους, οι διευθυντές οργανισμών που οι ίδιοι διορίζουν κοκ με αποτέλεσμα να γιγαντώνεται το «έλα μωρέ, όλοι τα παίρνουν». Αν από την άλλοι «τα παίρνουν» όλοι οι γιατροί, μηχανικοί, εφοριακοί και τέλος πάντων όλα εκείνα τα επαγγέλματα που χαρακτηρίζονται από εργασιακές στολές με μεγάλες τσέπες ή μεγάλα τραπέζια, υπάρχει λύση. Έρχεται ο αδιάφθορος πολιτικός, ψηφίζει ένα νόμο να τιμωρούνται οι παραβάτες με στείρωση (λέμε τώρα) και θα σου πω εγώ μετά. Τέρμα στα «διατάχθηκε ΕΔΕ και περιμένουμε τα αποτελέσματα της» που ποτέ δεν δημοσιοποιούνται, τέρμα στα «ο υπουργός-γενικός γραμματέας-διευθυντής της υπηρεσίας κινήθηκε άμεσα και ο γενικός γραμματέας-διευθυντής της υπηρεσίας-υπάλληλος (ανάλογα από πού βρωμάει το ψάρι)ο οποίος κατηγορείται για ….μετατέθηκε σε…».Αυτού του είδους η αντιμετώπιση και οι ανακοινώσεις έχουν καταντήσει να είναι το ίδιο ανούσιες και αδιάφορες με κλασσικά αθλητικά κλισέ του στυλ «έχει μοντάρει ένα καλοδουλεμένο σύνολο», «δεν με νοιάζει να βγω πρώτος scorer αρκεί να κερδίζει η ομάδα» και τέτοια ωραία. Διαφωνείτε; Ελπίζω όχι.

Θα μου πείτε όμως στα καπάκια-Και που να βρούμε ρε φίλε τον αδιάφθορο, αποτελεσματικό πολιτικό που περιγράφεις. Στα φουντούνια: Κατά την γνώμη μου όχι πάντως στους γόνους πολιτικών. Και εξηγούμαι.

Οι γόνοι-εκκολαπτόμενοι πολιτικοί, για να εκλεγούν βασίζονται κυρίως στην εκλογική πελατεία των γονέων. Αυτό σημαίνει ότι α)τουλάχιστον σε επίπεδο πρώτης εκλογής(και εδώ που τα λέμε και δεύτερης και τρίτης…), υπάρχει σημαντική πιθανότητα διαιώνισης αναχρονιστικών εκλογικών πρακτικών όπως το ρουσφέτι και οι πελατειακές σχέσεις (πουσαι ρε μπαμπινιώτη να με καμαρώσεις) και β)ότι υπάρχει και μια σχετική πίεση για τον γόνο από την εκλογική του βάση (η οποία συνήθως κυριαρχείται από άτομα ηλικιακά αρκετά μεγαλύτερα από αυτόν) να «μοιάσει του πατέρα του» και να «διατηρήσει το πολιτικό του όραμα», το οποίο κρίνοντας εκ του αποτελέσματος-την υπάρχουσα κατάσταση στην ελληνική πολιτική σκηνή-δυσκολεύομαι να βρω έστω και ένα λόγο να το υποστηρίξω.

Έτσι λοιπόν, βρισκόμαστε μπροστά σε μια κατάσταση κατά την οποία είναι εμφανής και κοινώς αποδεκτή η επιτακτική ανάγκη για ανανέωση τόσο του πολιτικού λόγου όσο και των πολιτικών προσώπων αλλά ως ανανέωση μας πλασάρεται ένα λίφτινγκ των «υλικών του παρελθόντος»(έκφραση που φοριέται πολύ τώρα τελευταία). Κοιτάξτε προσεκτικότερα τους νεαρούς σε ηλικία βουλευτές, και αφού αφαιρέσετε αυτούς που έχουν κάποιου είδους εύκολη πρόσβαση στα ΜΜΕ (ηθοποιοί, αθλητές κοκ) πείτε μου τι μένει. Και το ακόμα χειρότερο είναι ότι και στις ελάχιστες περιπτώσεις που ο γόνος έχει πραγματικά την διάθεση και τις ικανότητες να αλλάξει κάποια πράγματα·και προσπαθεί να «πολεμήσει το σύστημα εκ των έσω», οι όροι του πολιτικού παιχνιδιού θα ορθώσουν τείχος. Μα θα σε βγάλουμε μα θα μας φας τη θέση; Να είσαι ταπεινός σαν τον πατέρα σου που θες να μου αρθρώσεις και πολιτικό λόγο. Θα περάσεις από πολλά μετερίζια φίλε μου για να μάθεις.

Όταν θα φτάσει στην «πρώτη γραμμή» στελεχών του πολιτικού σχηματισμού του (πρώτη μούρη στα καβούρι, να τον καλούν σε πάνελ να πει την γνώμη του και να ανήκει τουλάχιστον σε μία ομάδα της οποίας ο αρχηγός χαρακτηρίζεται «δελφίνος») όταν δηλαδή όντως θα μπορεί να επηρεάζει σε κάποιο βαθμό τα πολιτικά δρώμενα, θα είναι σε τέτοια ηλικία –ή θα έχει αφομοιώσει σε τέτοιο βαθμό τα νοσηρά χαρακτηριστικά του συστήματος που θα είναι πραγματικά έτοιμος «να συνεχίσει το πολιτικό έργο του πατέρα του».

Πάρτε παράδειγμα τον Γιωργάκη. Ξεκίνησε ως «Σουηδός» πολιτικός, με τα mail του, με την προσπάθεια διεύρυνσης των διαδικασιών που παίρνονται οι κομματικές αποφάσεις, με τις νομιμοποιήσεις του και τις ρηξικέλευθες κοινωνικές προτάσεις του, και κατέληξε να κοπανάει το χέρι του στο έδρανο όταν μιλάει για τον Καραμανλή, να λαϊκίζει επικίνδυνα και να μου φωνάζει για ενισχύσεις τον Λαλίωτη (και να σημειωθεί επίσης ότι πρωτοκλασάτα στελέχη του ΠΑΣΟΚ παραμένουν ακόμα Βάσω Παπανδρέου και ο Πάγκαλος, ο Κίμωνας Κουλούρης και ο Παπαντωνίου περιμένουν στο ακουστικό το ενωτικό κάλεσμα του αρχηγού, ενώ μόνο ο Τσοχατζόπουλος μας έχει λείψει λίγο-που χάθηκε αυτή η ψυχή; γαμώ τις ανανενώσεις)

Ο δε Κωστάκης , που πρέπει να είναι ο πιο σκιώδης κανονικός πρωθυπουργός που πέρασε ποτέ, με τα μεταπτυχιακά του, το νεαρόν της ηλικίας του και το φωτοστέφανο του αδιάφθορου, μας πλημμύρισε χαρές. Τόσα σκάνδαλα σε μια τετραετία δεν τα κατάφερε ούτε το βρώμικο 89, η δημιουργική λογιστική του ΠΑΣΟΚ έγινε ευαγγέλιο στα χέρια του Αλογοσκούφη για να μπορούμε να διαφημίζουμε την οικονομική ανάκαμψη, ενώ από στελέχωση πέρα από τις διάφορες Φάννες Πάλλες Πετραλιές και Μιχαλολιάκους (πιάνοντας τα άκρα-ανικανότητα και Ρείντζερς-Κένταυροι) το κορυφαίο όλων ήταν η τοποθέτηση (και η διατήρηση) του Γιακουμάτου στο υπουργείο Απασχόλησης. Κρίμα που το Δελφινάριο πνέει τα λοίσθια.

Και ποιο είναι το μόνο κοινό των δύο διάσημων γόνων; Ότι η σύγκριση με τους «προγόνους» τους γίνεται ολοένα και πιο ασφυκτική, και πάρτο στη μάπα το υποκοριστικό (γιατί όλοι ξέρουμε ποιους φωνάζαμε «Κωνσταντίνο» και «Γεώργιο»)

Έτσι καταλήξαμε να πανηγυρίζουμε με βεγγαλικά το ποσοστό που πήρε ο τριαντάρης Τσίπρας, που ανάθεμα και αν θυμάται κανένας τα πολιτικά του επιχειρήματα -μεταξύ αυτών και εγώ- στις Δημοτικές, ως σαφή ένδειξη υγιούς πολιτικής συμπεριφοράς (στις Δημοτικές πάντα, που να θυμίσω ότι είναι τόσο ενδεικτικές της πρόθεσης ψήφου που παραλίγο να βγάλουμε Δήμαρχο το Λεβέντη).

Ως εδώ λοιπόν. Μαύρο στο γιο του Μαυρογιαλούρου (και ας καούν και μερικά χλωρά μαζί με τα ξερά, δεν κάνει ομελέτα αν δεν σπάσεις μερικά αυγά).

Για το κλείσιμο, πηγή έμπνευσης ο Τζιμάκος (όπως άλλωστε είναι εμφανές για τους γνώστες και από τον τίτλο του blog).

ΝΑ ΜΠΕΙ ΒΑΘΙΑ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΣΤΟΝ ΚΩΛΟ ΣΑΣ