Μαύρο στο γιο του Μαυρογιαλούρου
Ας υποθέσουμε ότι κάποιος είχε καταψυχθεί κρυογενετικά το 1960 (για στρατιωτικούς σκοπούς ή κάτι τέτοιο αν είσαστε τύποι που θέλετε εξήγηση για το οτιδήποτε) και ξύπναγε σήμερα. Πηγαίνει λοιπόν να πάρει τα τσιγαράκια του από το περίπτερο (ναι το περίπτερο είναι ακόμα στην ίδια θέση, ποιητική αδεία ρε παιδί μου) και κάνει την κλασσική ανάγνωση των πρωτοσέλιδων των πολιτικών εφημερίδων (δυστυχώς η ιστορία δεν δουλεύει καλά με τις αθλητικές ). Ε λοιπόν ο τυπάκος αυτός δεν θα έπαιρνε πρέφα για τον αλα μύγα τσε-τσε ύπνο του και θα έμενε με την εντύπωση ότι η ζωή συνεχίζεται κανονικά.
Βολές Γιώργου Παπανδρέου εναντίον Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ο Θεόδωρος Πάγκαλος κάνει δηλώσεις και ο Μητσοτάκης (δεν βάζω Ντόρα για να μην μπερδευτεί ο κόσμος), «χτίζει» το προφίλ του ανερχόμενου πολιτικού.
Έεεετσσς(προφορά Τσοβόλα). Πάλι καλά που μας άφησε η Βουγιουκλάκη (ήμαρτον κύριε) και έχουμε κάποιο χρονικό ορόσημο να πορευόμαστε. Κατακλυσμένη από ονόματα-φαντάσματα του παρελθόντος η σύγχρονη πολιτική σκηνή. Και να πεις ότι πρόκειται για χρονική συγκυρία, για μια σατανική σύμπτωση, για μια συνομωσία ντόπιων και ξένων κέντρων συμφερόντων, Αμδε..
Λόγω εκλογολογίας (ναι αν δεν το καταλάβατε, μπορεί να μην μπήκαμε ποτέ φέτος στην άνοιξη αλλά σίγουρα έχουμε μπει σε προεκλογική περίοδο), οι πολιτικές στήλες είναι τίγκα στις πληροφορίες ότι ο τάδε βουλευτής θα «παραιτηθεί» υπέρ του γιου του και ο δείνα βουλευτής υπέρ της ανηψιάς του. Και στους καταλόγους των ήδη υπαρχόντων βουλευτών (και άλλων πολιτικών προσώπων όπως π.χ νομαρχών…) σημαντικός αριθμός επωνύμων σου φαίνεται γνωστός αλλά σε μπερδεύει λίγο το πρώτο όνομα-ή το φύλο. Η «ανανέωση» της πολιτικής μας σκηνής βρίθει από νεποτισμό και πολιτικά «τζάκια». Εδώ να σημειωθεί ότι τα παραπάνω σχόλια αφορούν στην συντριπτική τους πλειοψηφία τα δυο μεγάλα κόμματα, καθώς ο νεποτισμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την διανομή-ή την πιθανότητα για διανομή-της εξουσίας, κάτι που λόγω των πολιτικών συσχετισμών στη χώρα μας τα τελευταία 30χρόνια είναι ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό για τα υπόλοιπα κόμματα.
Προς θεού, δεν εκφράζω την ισοπεδωτική σκέψη ότι όλα τα παιδιά, αδέρφια, ξαδέρφια και μπαρμπάδες από την Κορώνη ενεργών πολιτικών δεν έχουν ικανότητες ή δεν θα έπρεπε να μετέχουν στον πολιτικό στίβο. Άλλωστε, κάνοντας τον δικηγόρο του διαβόλου, θα μπορούσα να αντιπαραθέσω την διαπίστωση ότι ο νεποτισμός και τα «τζάκια» είναι παρόντα στην πλειοψηφία των επαγγελματικών κλάδων. Αρκετοί από τους «καταξιωμένους» γιατρούς ή δικηγόρους ή πολιτικούς μηχανικούς που κυκλοφορούν ανάμεσα μας είναι γιοι γιατρών, δικηγόρων, πολιτικών μηχανικών κοκ.
Ξεπερνώντας τα εύκολα -και σε μεγάλο βαθμό κατανοητά- επιχειρήματα α)του επηρεασμού από το οικογενειακό περιβάλλον (και εγώ τραπεζοϋπάλληλος γιος τραπεζοϋπαλλήλου είμαι) β)την συνειδητοποίηση από τον γόνο των ευνοϊκότερων προϋποθέσεων για επαγγελματική καταξίωση (βρε παιδί μου, έτοιμο ιατρείο σου έχει ο πατέρας σου και στο χωριό θα σε κοιτάνε σαν ξερολούκουμο, τι τα θες τα γραφιστικά και τις αηδίες, αδερφή θα γίνεις;) και γ)βάλτε ότι άλλο σας κατέβει στο κεφάλι, υπάρχει μια συγκεκριμένη διαπίστωση στο όλο θέμα:.Η σημαντική αποδυνάμωση της αξιοκρατίας και η εμφανής προσπάθεια για διατήρηση των κεκτημένων.
Ειδικότερα όμως στον πολιτικό χώρο, όπου οι διαδικασίες λήψης αποφάσεων και οι αποφάσεις οι ίδιες έχουν σημαντικό αντίκτυπο σε όλους τους υπόλοιπους κλάδους και τομείς ανθρώπινης δραστηριότητας, είναι ηλίου φαεινότερο ότι η παραπάνω διαπίστωση, ως αποτέλεσμα της κακώς εννοούμενης κληρονομικότητας (τα βρήκα από τον παπού μου που πολέμησε το 1821, μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου είναι όλα της οικογενείας) και των τα φαινομένων νεποτισμού, δημιουργεί τουλάχιστον αρνητικά πρότυπα συμπεριφοράς ενώ ταυτόχρονα συμβάλλει τα μέγιστα στην περαιτέρω τελμάτωση του πολιτικού μας βάλτου. Long live οι βάτραχοι και τα νούφαρα.
Αν π.χ «τα παίρνουν» οι πολιτικοί, πολύ πιθανόν να «τα παίρνουν» και οι γενικοί γραμματείς που οι ίδιοι τοποθετούν από κάτω τους, οι διευθυντές οργανισμών που οι ίδιοι διορίζουν κοκ με αποτέλεσμα να γιγαντώνεται το «έλα μωρέ, όλοι τα παίρνουν». Αν από την άλλοι «τα παίρνουν» όλοι οι γιατροί, μηχανικοί, εφοριακοί και τέλος πάντων όλα εκείνα τα επαγγέλματα που χαρακτηρίζονται από εργασιακές στολές με μεγάλες τσέπες ή μεγάλα τραπέζια, υπάρχει λύση. Έρχεται ο αδιάφθορος πολιτικός, ψηφίζει ένα νόμο να τιμωρούνται οι παραβάτες με στείρωση (λέμε τώρα) και θα σου πω εγώ μετά. Τέρμα στα «διατάχθηκε ΕΔΕ και περιμένουμε τα αποτελέσματα της» που ποτέ δεν δημοσιοποιούνται, τέρμα στα «ο υπουργός-γενικός γραμματέας-διευθυντής της υπηρεσίας κινήθηκε άμεσα και ο γενικός γραμματέας-διευθυντής της υπηρεσίας-υπάλληλος (ανάλογα από πού βρωμάει το ψάρι)ο οποίος κατηγορείται για ….μετατέθηκε σε…».Αυτού του είδους η αντιμετώπιση και οι ανακοινώσεις έχουν καταντήσει να είναι το ίδιο ανούσιες και αδιάφορες με κλασσικά αθλητικά κλισέ του στυλ «έχει μοντάρει ένα καλοδουλεμένο σύνολο», «δεν με νοιάζει να βγω πρώτος scorer αρκεί να κερδίζει η ομάδα» και τέτοια ωραία. Διαφωνείτε; Ελπίζω όχι.
Θα μου πείτε όμως στα καπάκια-Και που να βρούμε ρε φίλε τον αδιάφθορο, αποτελεσματικό πολιτικό που περιγράφεις. Στα φουντούνια: Κατά την γνώμη μου όχι πάντως στους γόνους πολιτικών. Και εξηγούμαι.
Οι γόνοι-εκκολαπτόμενοι πολιτικοί, για να εκλεγούν βασίζονται κυρίως στην εκλογική πελατεία των γονέων. Αυτό σημαίνει ότι α)τουλάχιστον σε επίπεδο πρώτης εκλογής(και εδώ που τα λέμε και δεύτερης και τρίτης…), υπάρχει σημαντική πιθανότητα διαιώνισης αναχρονιστικών εκλογικών πρακτικών όπως το ρουσφέτι και οι πελατειακές σχέσεις (πουσαι ρε μπαμπινιώτη να με καμαρώσεις) και β)ότι υπάρχει και μια σχετική πίεση για τον γόνο από την εκλογική του βάση (η οποία συνήθως κυριαρχείται από άτομα ηλικιακά αρκετά μεγαλύτερα από αυτόν) να «μοιάσει του πατέρα του» και να «διατηρήσει το πολιτικό του όραμα», το οποίο κρίνοντας εκ του αποτελέσματος-την υπάρχουσα κατάσταση στην ελληνική πολιτική σκηνή-δυσκολεύομαι να βρω έστω και ένα λόγο να το υποστηρίξω.
Έτσι λοιπόν, βρισκόμαστε μπροστά σε μια κατάσταση κατά την οποία είναι εμφανής και κοινώς αποδεκτή η επιτακτική ανάγκη για ανανέωση τόσο του πολιτικού λόγου όσο και των πολιτικών προσώπων αλλά ως ανανέωση μας πλασάρεται ένα λίφτινγκ των «υλικών του παρελθόντος»(έκφραση που φοριέται πολύ τώρα τελευταία). Κοιτάξτε προσεκτικότερα τους νεαρούς σε ηλικία βουλευτές, και αφού αφαιρέσετε αυτούς που έχουν κάποιου είδους εύκολη πρόσβαση στα ΜΜΕ (ηθοποιοί, αθλητές κοκ) πείτε μου τι μένει. Και το ακόμα χειρότερο είναι ότι και στις ελάχιστες περιπτώσεις που ο γόνος έχει πραγματικά την διάθεση και τις ικανότητες να αλλάξει κάποια πράγματα·και προσπαθεί να «πολεμήσει το σύστημα εκ των έσω», οι όροι του πολιτικού παιχνιδιού θα ορθώσουν τείχος. Μα θα σε βγάλουμε μα θα μας φας τη θέση; Να είσαι ταπεινός σαν τον πατέρα σου που θες να μου αρθρώσεις και πολιτικό λόγο. Θα περάσεις από πολλά μετερίζια φίλε μου για να μάθεις.
Όταν θα φτάσει στην «πρώτη γραμμή» στελεχών του πολιτικού σχηματισμού του (πρώτη μούρη στα καβούρι, να τον καλούν σε πάνελ να πει την γνώμη του και να ανήκει τουλάχιστον σε μία ομάδα της οποίας ο αρχηγός χαρακτηρίζεται «δελφίνος») όταν δηλαδή όντως θα μπορεί να επηρεάζει σε κάποιο βαθμό τα πολιτικά δρώμενα, θα είναι σε τέτοια ηλικία –ή θα έχει αφομοιώσει σε τέτοιο βαθμό τα νοσηρά χαρακτηριστικά του συστήματος που θα είναι πραγματικά έτοιμος «να συνεχίσει το πολιτικό έργο του πατέρα του».
Πάρτε παράδειγμα τον Γιωργάκη. Ξεκίνησε ως «Σουηδός» πολιτικός, με τα mail του, με την προσπάθεια διεύρυνσης των διαδικασιών που παίρνονται οι κομματικές αποφάσεις, με τις νομιμοποιήσεις του και τις ρηξικέλευθες κοινωνικές προτάσεις του, και κατέληξε να κοπανάει το χέρι του στο έδρανο όταν μιλάει για τον Καραμανλή, να λαϊκίζει επικίνδυνα και να μου φωνάζει για ενισχύσεις τον Λαλίωτη (και να σημειωθεί επίσης ότι πρωτοκλασάτα στελέχη του ΠΑΣΟΚ παραμένουν ακόμα Βάσω Παπανδρέου και ο Πάγκαλος, ο Κίμωνας Κουλούρης και ο Παπαντωνίου περιμένουν στο ακουστικό το ενωτικό κάλεσμα του αρχηγού, ενώ μόνο ο Τσοχατζόπουλος μας έχει λείψει λίγο-που χάθηκε αυτή η ψυχή; γαμώ τις ανανενώσεις)
Ο δε Κωστάκης , που πρέπει να είναι ο πιο σκιώδης κανονικός πρωθυπουργός που πέρασε ποτέ, με τα μεταπτυχιακά του, το νεαρόν της ηλικίας του και το φωτοστέφανο του αδιάφθορου, μας πλημμύρισε χαρές. Τόσα σκάνδαλα σε μια τετραετία δεν τα κατάφερε ούτε το βρώμικο 89, η δημιουργική λογιστική του ΠΑΣΟΚ έγινε ευαγγέλιο στα χέρια του Αλογοσκούφη για να μπορούμε να διαφημίζουμε την οικονομική ανάκαμψη, ενώ από στελέχωση πέρα από τις διάφορες Φάννες Πάλλες Πετραλιές και Μιχαλολιάκους (πιάνοντας τα άκρα-ανικανότητα και Ρείντζερς-Κένταυροι) το κορυφαίο όλων ήταν η τοποθέτηση (και η διατήρηση) του Γιακουμάτου στο υπουργείο Απασχόλησης. Κρίμα που το Δελφινάριο πνέει τα λοίσθια.
Και ποιο είναι το μόνο κοινό των δύο διάσημων γόνων; Ότι η σύγκριση με τους «προγόνους» τους γίνεται ολοένα και πιο ασφυκτική, και πάρτο στη μάπα το υποκοριστικό (γιατί όλοι ξέρουμε ποιους φωνάζαμε «Κωνσταντίνο» και «Γεώργιο»)
Έτσι καταλήξαμε να πανηγυρίζουμε με βεγγαλικά το ποσοστό που πήρε ο τριαντάρης Τσίπρας, που ανάθεμα και αν θυμάται κανένας τα πολιτικά του επιχειρήματα -μεταξύ αυτών και εγώ- στις Δημοτικές, ως σαφή ένδειξη υγιούς πολιτικής συμπεριφοράς (στις Δημοτικές πάντα, που να θυμίσω ότι είναι τόσο ενδεικτικές της πρόθεσης ψήφου που παραλίγο να βγάλουμε Δήμαρχο το Λεβέντη).
Ως εδώ λοιπόν. Μαύρο στο γιο του Μαυρογιαλούρου (και ας καούν και μερικά χλωρά μαζί με τα ξερά, δεν κάνει ομελέτα αν δεν σπάσεις μερικά αυγά).
Για το κλείσιμο, πηγή έμπνευσης ο Τζιμάκος (όπως άλλωστε είναι εμφανές για τους γνώστες και από τον τίτλο του blog).
ΝΑ ΜΠΕΙ ΒΑΘΙΑ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΣΤΟΝ ΚΩΛΟ ΣΑΣ
Βολές Γιώργου Παπανδρέου εναντίον Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ο Θεόδωρος Πάγκαλος κάνει δηλώσεις και ο Μητσοτάκης (δεν βάζω Ντόρα για να μην μπερδευτεί ο κόσμος), «χτίζει» το προφίλ του ανερχόμενου πολιτικού.
Έεεετσσς(προφορά Τσοβόλα). Πάλι καλά που μας άφησε η Βουγιουκλάκη (ήμαρτον κύριε) και έχουμε κάποιο χρονικό ορόσημο να πορευόμαστε. Κατακλυσμένη από ονόματα-φαντάσματα του παρελθόντος η σύγχρονη πολιτική σκηνή. Και να πεις ότι πρόκειται για χρονική συγκυρία, για μια σατανική σύμπτωση, για μια συνομωσία ντόπιων και ξένων κέντρων συμφερόντων, Αμδε..
Λόγω εκλογολογίας (ναι αν δεν το καταλάβατε, μπορεί να μην μπήκαμε ποτέ φέτος στην άνοιξη αλλά σίγουρα έχουμε μπει σε προεκλογική περίοδο), οι πολιτικές στήλες είναι τίγκα στις πληροφορίες ότι ο τάδε βουλευτής θα «παραιτηθεί» υπέρ του γιου του και ο δείνα βουλευτής υπέρ της ανηψιάς του. Και στους καταλόγους των ήδη υπαρχόντων βουλευτών (και άλλων πολιτικών προσώπων όπως π.χ νομαρχών…) σημαντικός αριθμός επωνύμων σου φαίνεται γνωστός αλλά σε μπερδεύει λίγο το πρώτο όνομα-ή το φύλο. Η «ανανέωση» της πολιτικής μας σκηνής βρίθει από νεποτισμό και πολιτικά «τζάκια». Εδώ να σημειωθεί ότι τα παραπάνω σχόλια αφορούν στην συντριπτική τους πλειοψηφία τα δυο μεγάλα κόμματα, καθώς ο νεποτισμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την διανομή-ή την πιθανότητα για διανομή-της εξουσίας, κάτι που λόγω των πολιτικών συσχετισμών στη χώρα μας τα τελευταία 30χρόνια είναι ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό για τα υπόλοιπα κόμματα.
Προς θεού, δεν εκφράζω την ισοπεδωτική σκέψη ότι όλα τα παιδιά, αδέρφια, ξαδέρφια και μπαρμπάδες από την Κορώνη ενεργών πολιτικών δεν έχουν ικανότητες ή δεν θα έπρεπε να μετέχουν στον πολιτικό στίβο. Άλλωστε, κάνοντας τον δικηγόρο του διαβόλου, θα μπορούσα να αντιπαραθέσω την διαπίστωση ότι ο νεποτισμός και τα «τζάκια» είναι παρόντα στην πλειοψηφία των επαγγελματικών κλάδων. Αρκετοί από τους «καταξιωμένους» γιατρούς ή δικηγόρους ή πολιτικούς μηχανικούς που κυκλοφορούν ανάμεσα μας είναι γιοι γιατρών, δικηγόρων, πολιτικών μηχανικών κοκ.
Ξεπερνώντας τα εύκολα -και σε μεγάλο βαθμό κατανοητά- επιχειρήματα α)του επηρεασμού από το οικογενειακό περιβάλλον (και εγώ τραπεζοϋπάλληλος γιος τραπεζοϋπαλλήλου είμαι) β)την συνειδητοποίηση από τον γόνο των ευνοϊκότερων προϋποθέσεων για επαγγελματική καταξίωση (βρε παιδί μου, έτοιμο ιατρείο σου έχει ο πατέρας σου και στο χωριό θα σε κοιτάνε σαν ξερολούκουμο, τι τα θες τα γραφιστικά και τις αηδίες, αδερφή θα γίνεις;) και γ)βάλτε ότι άλλο σας κατέβει στο κεφάλι, υπάρχει μια συγκεκριμένη διαπίστωση στο όλο θέμα:.Η σημαντική αποδυνάμωση της αξιοκρατίας και η εμφανής προσπάθεια για διατήρηση των κεκτημένων.
Ειδικότερα όμως στον πολιτικό χώρο, όπου οι διαδικασίες λήψης αποφάσεων και οι αποφάσεις οι ίδιες έχουν σημαντικό αντίκτυπο σε όλους τους υπόλοιπους κλάδους και τομείς ανθρώπινης δραστηριότητας, είναι ηλίου φαεινότερο ότι η παραπάνω διαπίστωση, ως αποτέλεσμα της κακώς εννοούμενης κληρονομικότητας (τα βρήκα από τον παπού μου που πολέμησε το 1821, μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου είναι όλα της οικογενείας) και των τα φαινομένων νεποτισμού, δημιουργεί τουλάχιστον αρνητικά πρότυπα συμπεριφοράς ενώ ταυτόχρονα συμβάλλει τα μέγιστα στην περαιτέρω τελμάτωση του πολιτικού μας βάλτου. Long live οι βάτραχοι και τα νούφαρα.
Αν π.χ «τα παίρνουν» οι πολιτικοί, πολύ πιθανόν να «τα παίρνουν» και οι γενικοί γραμματείς που οι ίδιοι τοποθετούν από κάτω τους, οι διευθυντές οργανισμών που οι ίδιοι διορίζουν κοκ με αποτέλεσμα να γιγαντώνεται το «έλα μωρέ, όλοι τα παίρνουν». Αν από την άλλοι «τα παίρνουν» όλοι οι γιατροί, μηχανικοί, εφοριακοί και τέλος πάντων όλα εκείνα τα επαγγέλματα που χαρακτηρίζονται από εργασιακές στολές με μεγάλες τσέπες ή μεγάλα τραπέζια, υπάρχει λύση. Έρχεται ο αδιάφθορος πολιτικός, ψηφίζει ένα νόμο να τιμωρούνται οι παραβάτες με στείρωση (λέμε τώρα) και θα σου πω εγώ μετά. Τέρμα στα «διατάχθηκε ΕΔΕ και περιμένουμε τα αποτελέσματα της» που ποτέ δεν δημοσιοποιούνται, τέρμα στα «ο υπουργός-γενικός γραμματέας-διευθυντής της υπηρεσίας κινήθηκε άμεσα και ο γενικός γραμματέας-διευθυντής της υπηρεσίας-υπάλληλος (ανάλογα από πού βρωμάει το ψάρι)ο οποίος κατηγορείται για ….μετατέθηκε σε…».Αυτού του είδους η αντιμετώπιση και οι ανακοινώσεις έχουν καταντήσει να είναι το ίδιο ανούσιες και αδιάφορες με κλασσικά αθλητικά κλισέ του στυλ «έχει μοντάρει ένα καλοδουλεμένο σύνολο», «δεν με νοιάζει να βγω πρώτος scorer αρκεί να κερδίζει η ομάδα» και τέτοια ωραία. Διαφωνείτε; Ελπίζω όχι.
Θα μου πείτε όμως στα καπάκια-Και που να βρούμε ρε φίλε τον αδιάφθορο, αποτελεσματικό πολιτικό που περιγράφεις. Στα φουντούνια: Κατά την γνώμη μου όχι πάντως στους γόνους πολιτικών. Και εξηγούμαι.
Οι γόνοι-εκκολαπτόμενοι πολιτικοί, για να εκλεγούν βασίζονται κυρίως στην εκλογική πελατεία των γονέων. Αυτό σημαίνει ότι α)τουλάχιστον σε επίπεδο πρώτης εκλογής(και εδώ που τα λέμε και δεύτερης και τρίτης…), υπάρχει σημαντική πιθανότητα διαιώνισης αναχρονιστικών εκλογικών πρακτικών όπως το ρουσφέτι και οι πελατειακές σχέσεις (πουσαι ρε μπαμπινιώτη να με καμαρώσεις) και β)ότι υπάρχει και μια σχετική πίεση για τον γόνο από την εκλογική του βάση (η οποία συνήθως κυριαρχείται από άτομα ηλικιακά αρκετά μεγαλύτερα από αυτόν) να «μοιάσει του πατέρα του» και να «διατηρήσει το πολιτικό του όραμα», το οποίο κρίνοντας εκ του αποτελέσματος-την υπάρχουσα κατάσταση στην ελληνική πολιτική σκηνή-δυσκολεύομαι να βρω έστω και ένα λόγο να το υποστηρίξω.
Έτσι λοιπόν, βρισκόμαστε μπροστά σε μια κατάσταση κατά την οποία είναι εμφανής και κοινώς αποδεκτή η επιτακτική ανάγκη για ανανέωση τόσο του πολιτικού λόγου όσο και των πολιτικών προσώπων αλλά ως ανανέωση μας πλασάρεται ένα λίφτινγκ των «υλικών του παρελθόντος»(έκφραση που φοριέται πολύ τώρα τελευταία). Κοιτάξτε προσεκτικότερα τους νεαρούς σε ηλικία βουλευτές, και αφού αφαιρέσετε αυτούς που έχουν κάποιου είδους εύκολη πρόσβαση στα ΜΜΕ (ηθοποιοί, αθλητές κοκ) πείτε μου τι μένει. Και το ακόμα χειρότερο είναι ότι και στις ελάχιστες περιπτώσεις που ο γόνος έχει πραγματικά την διάθεση και τις ικανότητες να αλλάξει κάποια πράγματα·και προσπαθεί να «πολεμήσει το σύστημα εκ των έσω», οι όροι του πολιτικού παιχνιδιού θα ορθώσουν τείχος. Μα θα σε βγάλουμε μα θα μας φας τη θέση; Να είσαι ταπεινός σαν τον πατέρα σου που θες να μου αρθρώσεις και πολιτικό λόγο. Θα περάσεις από πολλά μετερίζια φίλε μου για να μάθεις.
Όταν θα φτάσει στην «πρώτη γραμμή» στελεχών του πολιτικού σχηματισμού του (πρώτη μούρη στα καβούρι, να τον καλούν σε πάνελ να πει την γνώμη του και να ανήκει τουλάχιστον σε μία ομάδα της οποίας ο αρχηγός χαρακτηρίζεται «δελφίνος») όταν δηλαδή όντως θα μπορεί να επηρεάζει σε κάποιο βαθμό τα πολιτικά δρώμενα, θα είναι σε τέτοια ηλικία –ή θα έχει αφομοιώσει σε τέτοιο βαθμό τα νοσηρά χαρακτηριστικά του συστήματος που θα είναι πραγματικά έτοιμος «να συνεχίσει το πολιτικό έργο του πατέρα του».
Πάρτε παράδειγμα τον Γιωργάκη. Ξεκίνησε ως «Σουηδός» πολιτικός, με τα mail του, με την προσπάθεια διεύρυνσης των διαδικασιών που παίρνονται οι κομματικές αποφάσεις, με τις νομιμοποιήσεις του και τις ρηξικέλευθες κοινωνικές προτάσεις του, και κατέληξε να κοπανάει το χέρι του στο έδρανο όταν μιλάει για τον Καραμανλή, να λαϊκίζει επικίνδυνα και να μου φωνάζει για ενισχύσεις τον Λαλίωτη (και να σημειωθεί επίσης ότι πρωτοκλασάτα στελέχη του ΠΑΣΟΚ παραμένουν ακόμα Βάσω Παπανδρέου και ο Πάγκαλος, ο Κίμωνας Κουλούρης και ο Παπαντωνίου περιμένουν στο ακουστικό το ενωτικό κάλεσμα του αρχηγού, ενώ μόνο ο Τσοχατζόπουλος μας έχει λείψει λίγο-που χάθηκε αυτή η ψυχή; γαμώ τις ανανενώσεις)
Ο δε Κωστάκης , που πρέπει να είναι ο πιο σκιώδης κανονικός πρωθυπουργός που πέρασε ποτέ, με τα μεταπτυχιακά του, το νεαρόν της ηλικίας του και το φωτοστέφανο του αδιάφθορου, μας πλημμύρισε χαρές. Τόσα σκάνδαλα σε μια τετραετία δεν τα κατάφερε ούτε το βρώμικο 89, η δημιουργική λογιστική του ΠΑΣΟΚ έγινε ευαγγέλιο στα χέρια του Αλογοσκούφη για να μπορούμε να διαφημίζουμε την οικονομική ανάκαμψη, ενώ από στελέχωση πέρα από τις διάφορες Φάννες Πάλλες Πετραλιές και Μιχαλολιάκους (πιάνοντας τα άκρα-ανικανότητα και Ρείντζερς-Κένταυροι) το κορυφαίο όλων ήταν η τοποθέτηση (και η διατήρηση) του Γιακουμάτου στο υπουργείο Απασχόλησης. Κρίμα που το Δελφινάριο πνέει τα λοίσθια.
Και ποιο είναι το μόνο κοινό των δύο διάσημων γόνων; Ότι η σύγκριση με τους «προγόνους» τους γίνεται ολοένα και πιο ασφυκτική, και πάρτο στη μάπα το υποκοριστικό (γιατί όλοι ξέρουμε ποιους φωνάζαμε «Κωνσταντίνο» και «Γεώργιο»)
Έτσι καταλήξαμε να πανηγυρίζουμε με βεγγαλικά το ποσοστό που πήρε ο τριαντάρης Τσίπρας, που ανάθεμα και αν θυμάται κανένας τα πολιτικά του επιχειρήματα -μεταξύ αυτών και εγώ- στις Δημοτικές, ως σαφή ένδειξη υγιούς πολιτικής συμπεριφοράς (στις Δημοτικές πάντα, που να θυμίσω ότι είναι τόσο ενδεικτικές της πρόθεσης ψήφου που παραλίγο να βγάλουμε Δήμαρχο το Λεβέντη).
Ως εδώ λοιπόν. Μαύρο στο γιο του Μαυρογιαλούρου (και ας καούν και μερικά χλωρά μαζί με τα ξερά, δεν κάνει ομελέτα αν δεν σπάσεις μερικά αυγά).
Για το κλείσιμο, πηγή έμπνευσης ο Τζιμάκος (όπως άλλωστε είναι εμφανές για τους γνώστες και από τον τίτλο του blog).
ΝΑ ΜΠΕΙ ΒΑΘΙΑ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΣΤΟΝ ΚΩΛΟ ΣΑΣ
No comments:
Post a Comment