Ζήτω το Ελληνικό Τραγούδι (Το ποιó;)

Στις μέρες μου υπήρχαν δύο βασικοί διαχωρισμοί μεταξύ των μουσικόφιλων. Ελληνικά εναντίων Ξένων και Φλώροι εναντίον Ροκάδων (με το δεύτερο ζευγάρι να αναφέρεται κυρίως στις ξένες μουσικές προτιμήσεις). Τα Ελληνικά, αν και από τότε έπεφτε βαριά η σκιά των «σκυλάδικων», περιελάμβαναν μια σχετικά ευρεία γκάμα καλλιτεχνών καθώς α) το κυρίαρχο στοιχείο ήταν ο ελληνικός στίχος και β)υπήρχαν αξιόλογοι έλληνες εκπρόσωποι μουσικών ειδών (πέρα του «έντεχνου» για το οποίο γίνεται εκτενής αναφορά παρακάτω) τους οποίους μπορούσες άνετα να γράψεις με blanco στην polo τσάντα σου ή να επικαλεστείς σε μουσικές συζητήσεις χωρίς να πέσει η σφαλιάρα Κωνσταντάρα σε σβέρκο Τζανετάκου (ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά Σιδηρόπουλος, Τρύπες και Ξύλινα Σπαθιά, Στέρεο Νόβα και Βαγγέλης Παπαθανασίου κτλ-το τελευταίο το έβαλα για λόγους πρεστίζ)).

Στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα μέχρι σήμερα, με εξαίρεση την σημαντική εξέλιξη της ηλεκτρονικής μουσικής, δεν προέκυψε κανένα νέο μουσικό ρεύμα που να καταφέρει να επιβιώσει αυτόνομο (βλέπε grunge, που ούτως ή άλλως ήταν παρακλάδι της ροκ). Αντίθετα τα ήδη υπάρχοντα βασικά μουσικά ρεύματα απέκτησαν άπειρες τάσεις και παραλλαγές σε βαθμό που είτε φέρανε «πιο κοντά» διαφορετικά μουσικά είδη (πχ acid jazz, dark techno) είτε δημιουργήθηκαν μουσικές «ταμπέλες» (tech house, progressive speed metal) που για τους μη ειδήμονες το άκουσμα τους προκαλεί έκφραση απορίας αντίστοιχη με τη φάτσα Γκιωνάκη στο «από πορτοκάλια;».

Δυστυχώς οι εξελίξεις στον Ελληνικό μουσικό χώρο είχανε χροιά ελληνικής τραγωδίας. Εφαλτήριο απετέλεσε η σχεδόν πλήρης επικράτηση του σκυλαδοποπ επί των υπολοίπων ειδών. Η καθιέρωση reality τύπου Fame Story εξασφάλισε στο είδος πληθώρα πυρομαχικών στην μάχη για την τελική επικράτηση καθώς προσέφερε άφθονο, φθηνό και μιας χρήσης νέο αίμα σκυλαδοκαλλιτεχνών με αυξημένη αναγνωρισιμότητα. Το «άφθονο» είναι εύκολα κατανοητό αφού αυτού του είδους οι εκπομπές παράγουν δεκάδες «καλλιτέχνες» ετησίως. Το «φθηνό» (το οποία συνδυάζεται τα μάλλα με την τσάμπα αυξημένη αναγνωρισμότητα) απεγκλώβισε τους επιχειρηματίες του χώρου (όλα για την φρατζόλα γίνονται) από τα ακριβά συμβόλαια με τις λίγες και καλές διαχρονικές «φίρμες».

Και τα πράγματα πήραν χαρακτήρα ντόμινο. Το σκυλαδοποπ, εξασφαλίζοντας μεγάλα περιθώρια κέρδους, κατέκλυσε τα πάντα (από ραδιόφωνο μέχρι μαγαζιά) και σχεδόν ταυτίστηκε με τον όρο «Ελληνικά», δεδομένου ότι κατάφερε να ενσωματώσει και αρκετά στοιχεία άλλων μουσικών ειδών (από σκυλαδοbeat μέχρι rockoσκυλαδικο). Οι στιχουργοί τους είδους, πατώντας πάνω στο τρίπτυχο Έρωτας (νταλκάς)-Ερωτική Απογοήτευση-Απιστία και χρησιμοποιώντας μια δεξαμενή 100-150 λέξεων (πείτε ότι δεν σας έχει τύχει φάση να ακούτε τραγούδι και με βάση το ρυθμό του τραγουδιού και τον πρώτο στίχο του ρεφρέν να είστε σε θέση να μαντέψετε άκοπα τον δεύτερο στίχο…) μπόρεσαν να τροφοδοτήσουν με σχετική ευκολία-διαδικασία copy paste- αναρίθμητες «καλλιτεχνικές» προσπάθειες με ημερομηνία λήξης μικρότερη αυτής του φρέσκου γάλακτος.

Τα υπόλοιπα μουσικά είδη, για διάφορους λόγους-ακόμα πιο περιορισμένη πρόσβαση σε δισκογραφικές, χώρους εμφανίσεων, χρηματοδότηση και δημοσιότητα, επιλογή ξένου στίχου κοκ οδηγήθηκαν σε βιολογική εξαφάνιση είτε στηρίζονται ακόμα στην παρουσία «προπατόρων» (βλέπε Αγγελάκας ή Κωνσταντίνος Βήτα). Μοναδική ίσως εξαίρεση το hip-hop με την ευρεία έννοια, το οποίο μάλιστα τα τελευταία χρόνια ίσως αποτελεί και το μοναδικό καταφύγιο πολιτικοποιημένου στίχου.

Και φτάνουμε στο έντεχνο ελληνικό τραγούδι. Το ύστατο ανάχωμα του «ποιοτικού» ελληνικού τραγουδιού («Φίλε ακούς ελληνικά», «Ναι, αλλά ακούω έντεχνα»). Ο συγκεκριμένος χώρος, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους κατάφερε να διατηρήσει αλλά και να δημιουργήσει αρκετούς νέους-ή «νέους»-εκπροσώπους (Μάλαμας, Θ.Παπακωνσταντίνου, Πορτοκάλογλου, Ιωαννίδης κοκ-και εννοείται ότι μιλάω για δημιουργούς και ουχί μόνο για ερμηνευτές). Επίσης κατάφερε να συντηρήσει ένα αξιοσέβαστο συναυλιακό κοινό στο οποίο ενσωματώθηκαν –σχεδόν αναγκαστικά-και όλοι αυτοί που απλά αρνούνται να παραδεχτούν ότι Ελληνικά είναι μόνο τα σκυλαδοπόπ. Όμως, τα τραγούδια του χώρου-με σαφώς μεγαλύτερη ημερομηνία λήξεως, σαφώς ποιοτικότερο στίχο και διαφοροποιημένες μελωδίες- μου φαίνεται ότι αποπνέουν στην πλειοψηφία τους μια «μαυρίλα», μια θλιμενοαναμνησίλα (ντακς,αδόκιμο, μη βαράτε) και έναν πεσιμιστικό προβληματισμό (φάση Καρακατσάνης να μιλάει στην εκπομπή του Λευτέρη Παπαδόπουλου για το που πήγαν οι αυλές με τις γαζίες), που καλό είναι να υπάρχει αλλά όχι σε τέτοια δοσολογία βρε αδερφέ. Για να πάρετε το feeling, πραγματικά πείτε μου (με εξαίρεση ίσως τον Δεληβοριά) ΕΝΑ πρόσφατο έντεχνο τραγούδι που θα βάζατε να ακούσετε ένα καλοκαιρινό απογευματάκι στην διαδρομή για την θάλασσα. Μου δίνεται η εντύπωση ότι το έντεχνο ελληνικό τραγούδι έχει αυτοπαγιδευτεί στην χώρα της «ποιότητας».

«Τι να σου κάνουνε ο Μάρκος και ο Τσιτσάνης
δεν έχουν φτιάξει ούτε ένα video clip»……

Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο?

Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, ότι εντός του τελευταίου δεκαημέρου, συνέβησαν 2 παρόμοια περιστατικά τα οποία αντιμετωπίστηκαν με εντελώς διαφορετικό τρόπο και από τα ΜΜΕ αλλά ίσως και από τον κόσμο που διαβάζει εφημερίδες και βλέπει τηλεόραση. Το πρώτο είναι το γνωστό βίντεο με το ξύλο το οποίο φάγανε οι 2 κρατούμενοι στο Αστυνομικό Τμήμα Ομόνοιας. Το δεύτερο πέρασε στα ψιλά των ΜΜΕ. Αντιγράφω από την Ελευθεροτυπία της 18/06/2007:

«Επίθεση από περίπου 20 άτομα δέχτηκε, πέντε λεπτά μετά τις 10 το βράδυ της Παρασκευής, ο υποδιοικητής των ΜΑΤ μετά το τέλος πολιτιστικής εξόδου του, κοντά στη στάση του μετρό στον Κεραμεικό. Η «απρόκλητη επίθεση» -όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η ανακοίνωση της ΕΛΑΣ- «έγινε από πολλά άτομα, με ενωμένες δυνάμεις, τα οποία διέπραξαν βιαιοπραγίες σε βάρος του διά των χειρών και με αντικείμενα, προκαλώντας σε αυτόν σωματικές βλάβες σε διάφορα σημεία του σώματός του». Ο υποδιοικητής των ΜΑΤ βρισκόταν -εκτός υπηρεσίας- μαζί με συγγενικά του πρόσωπα για να παρακολουθήσει την έκθεση κόμικς που πραγματοποιείται στην «Τεχνόπολη» του Δήμου Αθηναίων, στο Γκάζι.»

Μπορεί κάποιος να μου βρει κάποιες διαφορές μεταξύ των 2 περιστατικών? Εγώ δεν βλέπω καμία Η ουσία και στις 2 περιπτώσεις είναι ότι κάποιος (κάποιοι) σε μία δεδομένη στιγμή βουτήξανε, κατά το κοινώς λεγόμενο, κάποιον που δεν μπορούσε να αντιδράσει και τον σάπισαν στο ξύλο. Το να κάνεις τον νταή σε κάποιον που δεν μπορεί να ανταποδώσει, εμένα προσωπικά, δεν μου φαίνεται και πολύ μαγκιά.

Δικαιολογίες και για τα 2 περιστατικά μπορούν να βρεθούν, ίσως να είναι και αληθοφανείς. Αλλά τελικά το ερώτημα το οποίο τίθεται είναι: Θέλουμε τέτοιου είδους μέθοδοι να υπάρχουν ή όχι? Είμαστε υπέρ της λύσης των ζητημάτων μας με τέτοιου είδους μέσα? Φοβάμαι ότι για πολλούς από εμάς η απάντηση καθορίζεται από το εάν αυτός που έφαγε το ξύλο μας είναι συμπαθής ή όχι. Αλλά αυτή ούτε σοβαρή προσέγγιση είναι ούτε δημοκρατική.

Πιθανών κάποιος να μου πει ότι η μία ενέργεια είχε «ιδεολογικά-πολιτικά» κίνητρα και ίσως και κάποια σημειολογία ενώ η άλλη δεν αποτελούσε παρά μόνο μία σαδιστική επίδειξη δύναμης ενός ΚΔΟΑ μπάτσου σε 2 κλεφτρόνια. (Για τους νεότερους: Κτηνώδης Δύναμη Ογκώδης Αγνοία-ΚΔΟΑ). Μα αυτό ακριβώς το θέμα είναι που με κάνει να θεωρώ ότι ένα τέτοιο κίνητρο κάνει αυτού του είδους της ενέργειες ακόμα ποιο καταδικαστέες. Οι λόγοι για αυτό είναι πολύ απλοί.

Α) Όταν καταφεύγεις στην βία είναι σαφές ότι δεν σε ενδιαφέρει να εξηγήσεις σε κανένα την ορθότητα των επιχειρημάτων σου. Θεωρείς ότι εσύ βλέπεις το σωστό το οποίο δεν το βλέπουν οι άλλοι, οι οποίοι προφανώς θεωρούνται ηλίθιοι.

Β) Πάντα η δράση γεννάει αντίδραση η οποία είναι συνήθως της ίδιας φύσης και έντασης. Αλλά εγώ σαν πολίτης δεν είμαι διατεθειμένος να αποδεχτώ τέτοιες αντίστοιχες ενέργειες που θα γίνουν στο όνομα της δικιάς μου ελευθερίας (Αντιτρομοκρατικοί Νόμοι, Κάμερες κτλ).

Γ) Η μαύρη αλήθεια είναι ότι όσοι κατάφυγαν σε βίαια μέσα (είτε ήταν βασανιστές επί χούντας είτε αντάρτες πόλεων), όταν ήρθε η ώρα να απολογηθούν κανείς δεν ήξερε τίποτα για το έγκλημα. Κρυβόντουσαν πίσω από νόμους και παραθυράκια μήπως και την γλυτώσουν . Μοναδική εξαίρεση ήταν ο Κουφοντίνας, ο οποίος είπε «μάλιστα αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη των πράξεων μου γιατί πιστεύω στην ένοπλη πάλη», όλοι οι άλλοι (Αριστεροί και Δεξιοί) κάνανε το Παγώνι. Και αυτό όπως και να το κάνεις σε ξενερώνει και λίγο στην τελική.

Αυτά τα ολίγα και τα σχόλια ευπρόσδεκτα πάντα.


Η Βία δεν είναι Λύση αλλά η Λία είναι Βίσση

Δοκίμιο περι Γελοιότητος και "Ανωμαλίας"

Το παρόν κείμενο εντάσσεται σαφέστατα στην κατηγορία «ότι θυμάμαι χαίρομαι». Αλλα είναι γεγονός, ότι είναι καιρός τώρα που θέλω να σχολιάσω την γελοιότητα με την oποία αντιμετωπίζουμε κάθε χρόνο τον «Θεσμό» που ακούει στο όνομα «Eurovision». Ο διαγωνισμός αυτός καθ’ αυτός δεν έχει τίποτα το κακό γιατί απλούστατα δεν έχει (και δεν θέλει να έχει) καμία σοβαρότητα. Το πώς καταφέραμε να το μετατρέψουμε σε μέγιστο εθνικό θέμα είναι ένα απο τα παράδοξα της φυλής. Οπως πολύ εύστοχα σχολίασε κάποιος αν υπάρχε Πανευρωπαικός Διαγωνισμός Πορδής και τον κερδίζαμε είναι σίγουρο ότι καμιά πεντακοσαριά Ελληνες κρετίνοι θα βγαίναν στην Ομόνοια με σημαιάκια για να πανηγυρήσουνε το «νέο εθνικό έπος».

Θα μου πεί κάποιος «εσύ δεν βλέπεις?»: Σαφώς, Πίτσα, μπύρα και λοιπά παρελκόμενα αλλα και με την ίδια σοβαρότητα που βλέπω και το Je t’ aime της Πάνια. Εχουν καμιά μεγάλη διαφορά? Δεν νομίζω. Ούτε έχω δεί τα κανάλια να σχολιάσουν τον Vas-Vas και την γυναίκα-Μαραντόνα. Οι κολοσσοί της δημοσιογραφίας δεν καταδέχονται να ασχοληθούν με αυτά, αλλα όταν ο Μεταξόπουλος (πατήρ, υιός ούτε που θυμάμαι) και η Θώδη (μεγάλες προσωπικότητες που σφράγισαν την ελληνική τέχνη με την παρουσία τους) έβγαιναν και έλεγαν περι ομοφυλοφιλίας στην Eurovision τους κάνανε «πρώτη μούρη στο Καβούρι». Μα είναι δυνατόν?

Αν θες να κράξεις κάτι, κράξτο για τον σωστό λόγο. Πές ότι είναι κίτς μην ψάχνεις να βρείς θέματα εκεί που δεν υπάρχουν. Οταν ο άλλος φοράει φτερά στο κεφάλι σαν Παγώνι το θέαμα είναι απλώς γελοίο και δεν υπάρχουν άλλες διαστάσεις (μην τρελαθούμε). Αλλα όταν είσαι βασιλικότερος του βασιλέως (ή αλλιώς γελοιότερος του γελοίου) δεν σε πέρνει ρε φίλε, άραξε και μην κάνεις σχόλια. Είναι το παγώνι λιγότερο γελοίο απο την Θώδη ή τους Μεταξόπουλους? Μεταξύ μας πολύ αμφιβάλλω.

Θα μου πείς είναι και η δημοσιότητα στην μέση: Αν δεν βγείς να πείς, οτι ανοησία σου έρχεται στο κεφάλι πως θα δικαιολογίσεις την παρουσία σου στην TV? Πως θα πάρεις θέση στις διάφορες επιτροπές ταλέντων? Πρέπει να είσαι και λίγο νούμερο, αλλιώς πως θα ταυτιστεί μαζί σου η κότα που βλέπει τηλεόραση?

Καθονται λοιπόν τα νούμερα και σχολιάζουν στα κανάλια αν ο ένας ή ο άλλος είναι αδερφή ή οτι άλλο είναι τελος πάντων. Σε νοιάζει ρε φίλε? Χέρι σου έβαλε? Η ήρθε στο κρεβάτι σου? Αλλα μ’ αυτά και μ’ αυτά έχουν για κανα μήνα τα κανάλια τσάμπα ειδήσεις. Εν έτη 2007 οι σεξουαλικές προτιμήσεις του καθενός αποτελλούν ακόμα θέμα συζήτησης απο τα κανάλια. Δηλαδή μια Eurovision αυστηρώς straight θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον? Μπα!!! Τα ίδια χάλια θα είχε. Ασε που μπορεί να ήταν λίγο πιο βαρετή.

Αλλα όπως και να το κάνεις είναι απο τα λίγα πράγματα στα οποία μπορεί να έρθουμε και πρώτοι σαν χώρα (12 points) αρα πρέπει να έχει και κάτι απο κρεμμύδι, τζατζίκι και ποδαρίλα απο τσαρούχι....αλλιώς άδικος ο κόπος. Να είναι αντάξιο της Ελληνικής Λεβεντιάς βρε παιδί μου.

Οι 300 (Όχι του Λεωνίδα)

Τα επεισόδια στο Eject Festival είναι πλέον γνωστά σε όλους. Μάλιστα μου έκανε και εντύπωση το γεγονός ότι η προβολή τους ήταν δυσανάλογα μικρή σε σχέση με την έκταση και την σημασία τους. Όσον αφορά την έκταση τους (ξύλο και των γονέων, πλιάτσικο και βανδαλισμοί), εάν αυτά συνέβαιναν σε πανσπουδαστικό συλλαλητήριο ή έξω από γήπεδο (ειδικά την περίοδο «Λαυρίου») ακόμα θα μας έπαιρναν τα αυτιά οι «επεισοδιολόγοι» των διάφορων πάνελ και τηλεοπτικών παραθύρων. Αλλά προφανώς το ξύλο σε συναυλία δεν θεωρείται αντίστοιχα «πιασάρικο». Όσον αφορά τη σημασία τους, πέρα από το προφανές πλήγμα στις συναυλιακές διοργανώσεις υψηλού επιπέδου και συνεπώς και στους μουσικόφιλους, ήταν η επιβεβαίωση του κυρίαρχου ρόλου των 300.

Δεν θα μπω στη λογική ανεύρεσης των αφορμών ή των κινήτρων των συγκεκριμένων επεισοδίων (σύμφωνα με το ράδιο αρβύλα από όλα έχει ο μπαξές-οι σεκιουριτάδες ήταν προκλητικοί, οι τσαμπατζήδες ήταν πολλοί και επιθετικοί, ξεκαθάρισμα λογαριασμών, διαλέξτε και πάρτε). Απλά, για άλλη μια φορά αυτοί οι 300 (ο αριθμός είναι υποθετικός, μπήκε για να εκμεταλλευτούμε την εμπορική επιτυχία του «300» μπας και στραβωθεί κανας χριστιανός και «τσιμπήσει», οι «γνωστοί άγνωστοι» είναι passé) επέβαλλαν τη θέληση τους σε ένα σαφώς μεγαλύτερο κοινό χωρίς να υπάρχει καμία δυνατότητα αντίδρασης.

Και φυσικά δεν ήταν η πρώτη φορά. Κατά την γνώμη μου η μεγάλη πλειοψηφία αυτών των 300 είναι οι ίδιοι που ενώ η μεγαλειώδης πορεία κατευθύνεται προς την Αμερικανική Πρεσβεία βροντοφωνάζοντας τα δίκια της, σπάνε την περιφρούρηση και πλακώνονται με τα ΜΑΤ, είναι οι ίδιοι που πάνε και σπάνε ποδοσφαιρικούς συνδέσμους και δίνουν «ραντεβού», είναι οι ίδιοι που καίνε αυτοκίνητα στα Εξάρχεια. Η κυριαρχία τους είναι πλέον τόσο αυταπόδεικτη ώστε κάθε φορά που έχει «σοβαρή» πορεία τα δημοσιογραφικά βαν περιμένουν με υπομονή το «υλικό» για το βραδινό δελτίο ειδήσεων, κάθε φορά που έχει «σοβαρό» ποδοσφαιρικό αγώνα πολύς κόσμος δεν πάει γήπεδο γιατί θεωρεί δεδομένα τα επεισόδια κοκ.

Διακινδυνεύοντας μια πιθανώς αποτυχημένη προσέγγιση της σύνθεσης των 300 αυτών, θα έλεγα ότι το προφίλ των συμμετεχόντων εμπίπτει σε μία από τις παρακάτω κατηγορίες:

Α) Αντιεξουσιαστικοί κύκλοι: Το ξύλο έχει ιδεολογική πλατφόρμα. Οι εκπρόσωποι του είδους καθιέρωσαν πρώτα τα μαντήλια και τις κουκούλες και μετά τα κράνη (πιο εντυπωσιακό θέαμα). Εδώ η κριτική έχει και αντεπιχειρήματα.
Β) Ψυχάκηδες : Τους συναντάμε κυρίως μεταξύ των ποδοσφαιρικών οπαδών (πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις κάποιον που κάθεται να πλακωθεί έχοντας ως μοναδικό λόγο το«ο Ολυμπιακός είναι ιδέα»)
Γ) Ασφαλίτες. Προφανείς οι λόγοι ύπαρξης τους
Δ) Πρεζάκια. Αυτό συνήθως δεν αποτελεί από μόνο του κατηγορία αλλά συνδυάζεται μια χαρά με τα α) και β)
Ε) Το κράμα από α),β) και δ).Κωλοπετσομένο είδος με σημαντική εμπειρία λόγω πολλαπλών παραστάσεων.

Αφήνοντας στην άκρη θεωρίες περί ψυχολογίας της μάζας, νεαρού της ηλικίας και «ασφυκτικού» κοινωνικού περιβάλλοντος ή περί της βασιμότητας πολιτικών επιχειρημάτων για την ύπαρξη των 300, εστιάζω στα πρακτικά αποτελέσματα της δράσεως τους που δυστυχώς έχουν επιπτώσεις σε όλους τους υπόλοιπους. Γεμίζουν οι δρόμοι με κάμερες για αποφυγή και αποτροπή επεισοδίων (και καλά), τσαμπουκαλεύονται περισσότερο οι αστυνομικοί (και με άνωθεν έγκριση, με το ξύλο να πέφτει επί δικαίων και αδίκων). Ωραία εξέλιξη για τους αντιεξουσιαστές. Τιμωρούνται οι έδρες των ομάδων και κόβονται οι μεταφορές οπαδών. Γαμώ τις φάσεις για τους ψυχάκηδες. Και όλα αυτά εν μέσω βανδαλισμών και υλικών καταστροφών με ελάχιστη συμβολική σημασία.

Το ευρύ κοινό παρακολουθεί ανήμπορο να αντιδράσει , αυξάνοντας συνεχώς τις αρμοδιότητες της Αστυνομίας («που είναι το κράτος, που είναι οι αρμόδιοι;» ) η οποία εμφανώς λειτουργεί μόνο κατασταλτικά (και πολλές φορές αποτυχημένα) και καθόλου προληπτικά. Και θα ρωτήσει κάποιος «και ποια είναι η πρόταση σου ρε φίλε, τι λες ότι πρέπει να γίνει;». Ξέρω γω; Να αυξηθούν οι τιμές στα διόδια for all I care. Μπορώ όμως να υποστηρίξω με σθένος ότι αυτή η κυριαρχία των 300 όσο συνεχίζεται-ελεγχόμενα (για να βάλουμε λίγο και το γ) μέσα) ή ανεξέλεγκτα- λειτουργεί ως πολιορκητικός κριός για το κούρσεμα του κάστρου των δημοκρατικών ελευθεριών μας (σθένος και κούρσεμα σε μία πρόταση, am I good or what). Ο απλός πολίτης θα δεχθεί πιο εύκολα την αστυνόμευση της προσωπικής του ζωής, την αστυνομική αυθαιρεσία και ασυδοσία εάν του πετάξουν το «τυράκι» ότι έτσι θα λυθεί μια και καλή το θέμα με τους «γνωστούς-άγνωστους» Στην Αμερική και στην Αγγλία η απειλή της διεθνούς τρομοκρατίας έστρωσε το χαλί στον Big Brother. Επειδή εδώ είναι Ελλάντα και τα περί προστασίας από Ιρακινούς τρομοκράτες δεν πιάνουν, τον ρόλο αυτό τον παίζουν οι 300.

Εσείς, πόσες δημοκρατικές ελευθερίες «φάγατε» σήμερα; (Εάν προλάβατε την παλιά διαφήμιση με τα πορτοκάλια…)

Ψωμιάδης uber alles

«Αγαπητέ Θεόδωρε, με την ανάληψη των καθηκόντων σου στο τιμόνι του ΠΑΟΚ είναι σίγουρο πως ο «Δικέφαλος» αλλάζει σελίδα. Με την απόφασή σου σφραγίζεις την αγάπη σου προς την ιστορική ομάδα της Θεσσαλονίκης και στέλνεις ταυτόχρονα το μήνυμα ενότητας προς τη μεγάλη οικογένεια του ΠΑΟΚ. Εύχομαι ολόψυχα η παραμονή σου στον «Δικέφαλο» να μην έχει ημερομηνία λήξης. Ως νομάρχης Θεσσαλονίκης θα είμαι πάντα στο πλευρό σου, στην ευρύτατη φιλοσοφία μας, που θέλει το σύνολο των αθλητικών σωματείων του νομού να κατακτούν τίτλους στους αγωνιστικούς και κοινωνικούς χώρους. Ο ΠΑΟΚ έχει αυτή τη στιγμή την ανάγκη ενός ηγέτη, όπως καταξιώθηκες εσύ ως εκφραστής της ποιοτικής ανέλιξης του αθλήματος στα ελληνικά και ευρωπαϊκά γήπεδα».

Ορισμοί
Θόδωρος= Θοδωρής Ζαγοράκης,ποδοσφαιριστής
Συγγραφέας= Παναγιώτης Ψωμιάδης, νομάρχης Θεσσαλονικής

Για τον κο.Ψωμιάδη και το ποιόν του έχουν χυθεί ποτάμια δημοσιογραφικού μελανιού. Έχει απασχολήσει επανειλημμένα την κοινή γνώμη και μάλιστα τις περισσότερες φορές για μη πολιτικούς λόγους. Προσωπικά πιστεύω ότι πρόκειται περί ανεπανάληπτου λαϊκιστή (μα καμαρώστε το περιεχόμενο της παραπάνω ανακοίνωσης). Εάν το ΛΑΟΣ δεν ήταν του Καρατζαφέρη, σίγουρα θα ήταν του Ψωμιάδη-άποψη που μάλλον συμμερίζεται και ο κος Καραμανλής,για να τον αφήνει να αλωνίζει έτσι ελεύθερος. Επίσης, θεωρώ ότι η παρουσία του στη νομαρχία Θεσσαλονίκης «καθρεφτίζει» με τον καλύτερο τρόπο την υπάρχουσα κατάσταση αλλά και τα δεινά της «Συμπρωτεύουσας». Γιατί; Γιατί αφού τέτοιον θέλουν για νομάρχη, καλά να πάθουν.

Διευκρινίζω ότι δεν έχω τίποτα εναντίον του άνθρωπου Ψωμιάδη και ότι είναι πολύ πιθανό να ισχύουν τα επιχειρήματα τα των υποστηρικτών του περί απλού, λαϊκού και πονόψυχου παιδιού. Τέτοιος ήταν και ο Νικος Ξανθόπουλος αλλά δεν τον βγάλαμε νομάρχη. Και εν πάση περιπτώσει, καλά και χρυσά τα παραπάνω χαρακτηριστικά του κου Ψωμιάδη αλλά οι πολιτικές του τοποθετήσεις και η πολιτική του εικόνα σε επίπεδο σοβαρότητας παραπέμπουν σε εποχές που η εικόνα του Σταύρου Παράβα ως ομοφυλόφιλου κομμωτή προκαλούσε γέλιο μέχρι δακρύων.

Ο κος Ψωμιάδης είναι η πεμπτουσία του θεσσαλονικιώτικου κομπλεξισμού (αυτό βέβαια σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι όλοι οι θεσσαλονικείς είναι κομπλεξικοί, ειδάλλως ο κος Ψωμιάδης θα έπαιρνε 99%). Για όλα φταίει η Αθήνα. Εάν ήταν στο χέρι του, το «συμ» θα είχε σβηστεί προ πολλού από το «συμπρωτεύουσα». Το ότι δεν προκόβει η Σαλονίκη έχει να κάνει αποκλειστικά με τα αθηναϊκά κέντρα συμφερόντων και ουδόλως με τις ενέργειες του ιδίου.

Επιπρόσθετα, φέρει μια αύρα αγριοχριστιανισμού με λίγη εσανς αλύτρωτισμού. Σε μια πόλη που «παίζει» να έχει την μεγαλύτερη αναλογία εκκλησιών ανά κάτοικο, οι σχέσεις του κου Ψωμιάδη με εκκλησιαστικά και παραεκκλησιαστικά κέντρα είναι έκδηλες. Αν δεν κάνω λάθος, ο κος Ψωμιάδης υποστήριξε την διοργάνωση «αγρύπνιας» για να βοηθήσει ο Θεός και η Παναγιά να μην μπουν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ ως Μακεδονία. Ακόμα, στην σχετικά πρόσφατη «επίθεση» που είχε δεχθεί για κακοδιαχείριση στην νομαρχία, διορισμό συγγενικών προσώπων και κομματικών στελεχών, αυτός είχε ως κύρια γραμμή υπεράσπισης το «Με χτυπάνε γιατί είμαι Πόντιος και Μακεδόνας». Αν είχε ρίζες και από την Πόλη, μέχρι και πρόεδρο Δημοκρατίας τον έβλεπα.

Αλλά βέβαια, το σημαντικότερο απ΄όλα είναι ότι ο κύριος Ψωμιάδης αποτελεί φωτεινό παράδειγμα της ελληνικής κακομοιριάς, μιτζιφιριάς και κακώς εννοούμενης καπατσοσύνης. Προσφάτως, τα φώτα της δημοσιότητας (ξανα) έπεσαν επάνω του γιατί του στάλθηκε κλήση επειδή οδηγούσε μοτοσικλέτα χωρίς κράνος (και εγώ προσωπικά τον έχω δει αρκετές φορές στη τηλεόραση να το κάνει, μάλλον πρέπει να έχει σχέση με την επιθυμία του κου Ψωμιάδη να διατηρείται ανέπαφη η υπέροχη κώμη του).

Είσαι σημαίνων πολιτικό πρόσωπο (τουτέστιν πρέπει να δίνεις και καλό παράδειγμα). Σου έρχεται κλήση για αποδεδειγμένη παραβίαση. Τι κάνεις;

Α) κάνεις τουμπεκί ψιλοκομμένο, πας στο κοντινότερο τμήμα και την πληρώνεις (δεν ανοίγει μύτη)
Β) δημοσιοποιείται το θέμα, βγαίνεις και δίνεις το καλό παράδειγμα ζητώντας συγγνώμη για το ολίσθημα, δίνοντας συγχαρητήρια για την αδιάκριτη μεταχείριση που επιδεικνύει η Τροχαία και παρακινείς τους συμπατριώτες σου να ακολουθούν πιστά τον ΚΟΚ (λίγο ξεφτίλα αλλά πολιτικά ορθή κίνηση που φανερώνει και το μεγαλείο του ανδρός που αναγνωρίζει τα λάθη του)
Γ) δημοσιοποιείται το θέμα, βγαίνεις και δηλώνεις ότι δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί χρησιμοποιείσαι ως αποδιοπομπαίος τράγος από την Τροχαία και ότι από όλους τους παραβάτες εσένα βρήκαν να τιμωρήσουν ενώ ταυτόχρονα αφήνεις να αιωρείται ως αιτία και το γνωστό σενάριο με τον πόλεμο που δέχεσαι από τα αθηναϊκά συμφέροντα επειδή είσαι η φωνή της Θεσσαλονίκης (I rest my case).

«Ξέρεις ποιος είμαι εγώ!», «όλοι το κάνουν, εγώ θα πάω με το σταυρό στο χέρι;», «με την βοήθεια του Θεού όλα θα γίνουν», «Είμαι ο άνθρωπος σου» είναι μερικές από τις πινελιές από την παλέτα που δημιούργησε τον άνθρωπο και πολιτικό Παναγιώτη Ψωμιάδη. Κρίμα που ψηφίζω Καλαμάτα.

Καλό Σαββατοκύριακο

Παρασκευή σήμερα, ποιητική η διάθεση, αποφάσισα να postaρω ένα ποιηματάκι. Προφανώς δεν είναι δικό μου, αν και νομίζω ότι με την χρήση που του έγινε εκ των υστέρων και ο Βάρναλης θα ντρεπόνταν να πεί οτι το έγραψε αυτός. Δεν ξέρω αν το ξέρετε σαν ποιήμα, σίγουρα το ξέρετε σαν άσμα απο μπουζουκλερί (Σφακιανάκης γαρ). Απαραίτητη προυπόθεση για να γίνει hit βέβαια ήταν να κοπούν λίγες αράδες (περίπου το 98% του συνολικού κειμένου). Πριν κάποια χρόνια ο Ξυλούρης το είπε ολόκληρο, ίσως για αυτό δεν το ακούτε ποτέ σε κανένα ραδιόφωνο. Αξίζει πάντως τον κόπο να το διαβάσετε όλο. Καλό Σαββατοκύριακο λοιπόν και απο Δευτέρα στις αγωνιστικές επάλξεις.

Δε λυγάνε τα ξεράδια
Στιχοι: Κώστα Βάρναλης

Δε λυγάνε τα ξεράδια

και πονάνε τα ρημάδια!

Κούτσα μια και κούτσα δυο

της ζωής το ρημαδιό!

Mεροδούλι, ξενοδούλι!

Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι,

ούλοι: δούλοι, αφεντικό

και μ' φήναν νηστικό.

Tα παιδιά, τα καλοπαίδια,

παραβγαίνανε στην παίδεια

με κοτρόνια στα ψαχνά,

φούχτες μύγα στ' αχαμνά!

Aνωχώρι, Κατωχώρι,

ανηφόρι, κατηφόρι,

και με κάμα και βροχή,

ώσπου μου 'βγαινε η ψυχή.

Eίκοσι χρονώ γομάρι

σήκωσα όλο το νταμάρι

κι' έχτισα, στην εμπασιά

του χωριού, την εκκλησιά.

Kαι ζευγάρι με το βόδι

(άλλο μπόι κι' άλλο πόδι)

όργωνα στα ρέματα

τ' αφεντός τα στρέμματα.

Kαι στον πόλεμ' "όλα για όλα"

κουβαλούσα πολυβόλα

να σκοτώνωνται οι λαοί

για τ' αφέντη το φαϊ.

Kαι γι' αυτόνε τον ερίφη

εκουβάλησα τη νύφη

και την προίκα της βουνό,

την τιμή της ουρανό!

Aλλά εμένα σε μια σφήνα

μ' έδεναν το Μαη το μήνα

στο χωράφι το γυμνό

να γκαρίζω, να θρηνώ.

Kι' ο παπάς με την κοιλιά του

μ' έπαιρνε για τη δουλειά του

και μου μίλαε κουνιστός:

-Σε καβάλησε ο Χριστός!

Δούλευε για να στουμπώσει

όλ' η Χώρα κι' οι καμπόσοι.

Μη ρωτάς το πώς και τί,

να ζητάς την αρετή!

-Δε βαστάω! Θα πέσω κάπου!

-Ντράπου! Τις προγόνοι ντράπου!

-Αντραλίζομαι!... Πεινώ!...

-Σούτ! θα φας στον ουρανό!"

Kι' έλεα: όταν μιαν ημέρα

παρασφίξουνε τα γέρα,

θα ξεκουραστώ κι' εγώ,

του θεού τ' αβασταγό!

Όχι ξύλο! Φόρτωμα όχι!

Θα μου δώσουνε μια κόχη,

λίγο πιόμα και σανό,

σύνταξη τόσω χρονώ!

Kι' όταν ένα καλό βράδυ

θα τελειώσει μου το λάδι

κι' αμολήσω την πνοή

(ένα πουφ είν' η ζωή),

H ψυχή μου θε να δράμη

στη ζεστή αγκαλιά τ' Αβράμη,

τ' άσπρα, τ' αχερένια του

να φιλάει τα γένια του!

Γέρασα κι' ως δε φελούσα

κι' αχαϊρευτος κυλούσα,

με πετάξανε μακριά

να με φάνε τα θεριά.

Kωλοσούρθηκα και βρίσκω

στη σπηλιά τον Αι-Φραγκίσκο:

"Χαίρε φως αληθινόν

και προστάτη των κτηνών!

Σώσε το γέρο κύρ Μέντη

απ' την αδικιά τ' αφέντη,

συ που δίδαξες αρνί

τον κύρ λύκο να γενή!

Tο σκληρόν αφέντη κάνε

από λύκο άνθρωπο κάνε!...

"Μα με την κουβέντα αυτή

πόρτα μου 'κλεισε κι' αυτί.

Tότενες το μαύρο φίδι

το διπλό του το γλωσσίδι

πίσω από την αστοιβιά

βγάζει και κουνάει με βιά:

"Φως ζητάνε τα χαϊβάνια

κι' οι ραγιάδες απ' τα ουράνια,

μα θεοί κι' όξαποδώ

κει δεν είναι παρά δώ.

Aν το δίκιο θες, καλέ μου,

με το δίκιο του πολέμου

θα το βρης. Οπου ποθεί

λευτεριά, παίρνει σπαθί.

Mη χτυπάς τον αδερφό σου!

τον αφέντη τον κουφό σου!

Και στον ίδρο το δικό

γίνε συ τ' αφεντικό.

Χάιντε θύμα,χάιντε ψώνιο

χάιντε Σύμβολον αιώνιο!

Αν ξυπνήσεις, μονομιάς

θα 'ρτη ανάποδα ο ντουνιάς.

Kοίτα! Οι άλλοι έχουν κινήσει

κι' έχ' η πλάση κοκκινίσει

κι' άλλος ήλιος έχει βγη

σ' άλλη θάλασσ', άλλη γη".

Το αμάρτημα της νεκρολαγνείας

Αναδημοσίευση απο http://www.taxheaven.gr/acforum/index.php?showtopic=44821&st=0&#entry215005

Κύριε Ροϊδη,

στη γειτονιά μου το Ιόνιο πέλαγος, λατρεύονται 3 πτώματα: Γεράσιμος, Σπυρίδων, Διονύσιος. Οι μούμιες των Φαραώ, τα παγωμένα μαμούθ της Σιβηρίας, ο καταψυγμένος Γουώλτ Ντίσνευ και πολλά κουφάρια ακόμη που η ταρίχευση, το πολικό ψύχος ή η έλλειψη οξυγόνου διατήρησαν, δεν έχουν τύχει ανάλογης λατρειας πράγμα που με κάνει να πιστεύω πως ζούμε σε έναν άδικο κόσμο. Συγχωρείστε το θυμό μου αλλά διάβολε ζούμε στην Ευρώπη του 21ου αι. και όχι στις ασιατικές στέππες της νεαντερτάλειας εποχής!

Είναι αλήθεια πως στην ιστορία της Εκκλησίας τα πτώματα δεν είχαν την καλύτερη μεταχείριση. Ο παναγιώτατος πάπας Φορμόζος της ενιαίας ακόμη ορθόδοξης καθολικής Εκκλησίας, ξεθάφτηκε από τον δεύτερο διάδοχό του παναγιώτατο Στέφανο Στ΄, 9 μήνες μετά την ταφή του, για να δικαστεί και το πτώμα του στήθηκε με την μεγάλη παπική στολή στο εδώλιο, πριν πεταχτεί στον Τίβερη. Είναι γεγονός πως μετά τον στραγγαλισμό του παναγιώτατου Στέφανου από τους ευλαβείς πιστούς, το μουσκεμένο πτώμα του παπα-Φορμόζου-ή καλύτερα ότι απόμεινε- επανοτοποθετήθηκε στο μνήμα.Οι Φρανκεστάϊν της Ορθοδοξίας ασύδοτοι για αιώνες, κόβανε και ράβανε ανυπεράσπιστα πτώματα, που οι κοκαλέμποροι παρουσιάζανε μετά για θαυματουργά. Τυμβωρυχεία, σκύλευση νεκρού, πλαστοπρωσωπεία, νεκρεμπόριο, σύσταση συμμορίας θαυμάτων, εξαπάτηση αφελών, εξαχρείωση της θρησκευτικής πίστης.

O I. Χρυσόστομος, παρουσιάζεται δικέφαλος, με δυο κάρες στο Βατοπέδι και στην Ρωσία. Βάζω στοίχημα το μοναδικό μου κεφάλι, πως και οι δυο είναι κάλπικες. Ο Αγ.Στέφανος δολοφονήθηκε δια λιθοβολισμού. Το υποτιθέμενο πτώμα του κατατεμαχίστηκε και μοιράστηκε στα ιερομάγαζα προς άγραν πελατείας. Κόκκαλά του βρίσκονται σε Νέα Σαφράμπολη Αττικής (τμήμα αριστερού ποδιού), Μονή Κασταμονίτου (δεξιό χέρι), Μεγίστη Λαύρα (κεφάλι), Μονή Ξενοφώντος (τμήμα κεφαλιού), Μονή Παντοκράτορος (σαγόνι), Μονή Διονυσίου (άλλο σαγόνι), Μονή Ιβήρων, μονή Ζωγράφου, μονή Σταυρονικήτα, ναός Ζωοδόχου Πηγής Μεσημβρίας (άλλο κομάτι του κεφαλιού του). (Βλ. Γ.Καρανικόλα “Ρασοφόροι Συμφορά του Έθνους”).

Ο Γάλλος ευγενής Seigneur d’Anglure, καταγράφει τα κειμήλια ναού στην Ρόδο του 1395: Μπρούτζινο σταυρό κατασκευασμένο από την λεκάνη όπου ο Χριστός ένιψε τα πόδια των Αποστόλων, δεξί χέρι του αγ.Βαρθολομαίου, χρυσοϋφαντο σεντόνι της αγ.Ελένης, ασημωμένο αγκάθι από το στεφάνι του Χριστού, που μπουμπουκιάζει κάθε Μ. Παρασκευή. Ο Ισπανός πρεσβευτής Κλαβίχο, περιγράφει την επίδειξη που του έκανε ο κλήρος του ναού του αγ.Ιωάννη στην Κωνσταντινούπολη το 1403: Μπουκιά από το ψωμί που ο Χριστός έδωσε στον Ιούδα κατά τον Μυστικό Δείπνο, αίμα του Χριστού από το σημείο που τον κέντησε η λόγχη του Λογγίνου, αίμα που έρευσε από εικόνα του Εσταυρωμένου την οποία κάποιος Εβραίος χτύπησε, τρίχες από τα γένια του Χριστού που ξερρίζωσαν Εβραίοι, μαρμαρόπλακα με αποτύπωμα του σώματος του Ιησού, η αιχμή της λόγχης του Λογγίνου, κομμάτι από ρόπαλο που χτύπησε τον Κύριο, τμήμα του σπόγγου με όξος και χολή και ο χιτώνας του Χριστού.

Ο πρεσβευτής που δεν αμφισβητεί την γνησιότητα των εκθεμάτων, καταγράφει από άλλα προσκυνήματα της Βασιλεύουσας και τα εξής: Πετρωμένα δάκρυα των Αποστόλων, κόκαλο από την λεκάνη της αγ.Αικατερίνης, κόκαλο του χεριού της Μαγδαληνής, το δεξί χέρι της αγ.Άννας, που του έλειπε το μικρό δάχτυλο επειδή το έκοψε ο αυτοκράτορας για να πλουτίσει την ιδιωτική συλλογή του. Μαζί μ’αυτό όμως θαύμασε οστά των αγίων Λαυρεντίου, Στεφάνου, Ιωάννη, Διονυσίου, Παντελεήμονα, Λουκά, Ιγνατίου, των αθώων νηπίων και πολλών άλλων, καθώς και τρία κεφάλια των 11000 κορασίδων.

Άλλοι Ισπανοί και Γάλλοι ευγενείς και πρεσβευτές (Pedro Tafur [1435], Bertrandon de la Brocquiere [1432]), είχαν την ευκαιρία να θαυμάσουν τις εκθέσεις λειψάνων της Αγ.Σοφίας και των Αγ.Αποστόλων: Η λόγχη του Λογγίνου, καρφιά του σταυρού, ο στύλος της μαστίγωσης, το καλάμι της διαπόμπευσης, την σχάρα όπου ψήθηκε ο αγ.Λαυρέντιος, η πέτρα πλάκα που ο Νικόδημος εναπόθεσε το σώμα του Ιησού, πετρωμένα δάκρυα της Παναγίας κ.λ.π.Ο αρχιεπίσκοπος του Νοβογκορόντ Αντώνιος επισκέφτηκε το 1200 την Κωνσταντινούπολη και έκθαμβος απαριθμεί: Η τράπεζα του Μυστικού Δείπνου, οι πλάκες του Μωϋσή με τις 10 εντολές, χρυσά αγγεία με τα δώρα των μάγων, αίμα από το κεφάλι του Χριστού, αλυσίδες του Πέτρου και αμπάρες της φυλακής του, πριόνια που χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή του Σταυρού, σάλπιγγα του Ιησού του Ναυή που γκρέμισε τα τείχη της Ιεριχούς, μαρμάρινη λεκάνη όπου ο Ιησούς έπλυνε τα πόδια των μαθητών του, κέρατα του κριού που θυσίασε ο Αβραάμ, η μαγική ράβδος του Μωϋσή, το κλαδί της ελιάς που έφερε το περιστέρι στην κιβωτό, τα πανέρια των πολλαπλασιασμένων άρτων, κηροποιημένα δάκρυα της Παναγίας κλπ. Ακόμη και το Άγιο Φρέαρ το στόμιο του πηγαδιού που ακούμπησε ο Χριστός συνομιλώντας με την Σαμαρείτιδα βρισκόταν τον 10 αιώνα νοτιοανατολικά της Αγ.Σοφίας .

H λίστα συμπληρώνεται με την φάτνη της Γέννησης, σταγόνες από το γάλα της Παναγίας, μια τρίχα και τα σπάργανα του νεογέννητου Ιησού, οστά των Αθώων Παίδων και το ύφασμα που η Μαρία φορούσε στο κεφάλι την ώρα της Γέννησης .Τα πολυκάρανα και πολυπλόκαμα τέρατα της ελληνικής μυθολογίας ωχριούν μπροστά στους αγίους της Ορθοδοξίας. Ο Κυριάκος Σιμόπουλος καταγράφει: 26 κάρες του αγ. Ιουλιανού που θα τις ζήλευε και η Λερναία Ύδρα, 10 του Ιωάννη του Βαπτιστή, 6 του Αγ.Αντρέα, 37 σώματα του αγ.Παγκρατίου, 6 κάρες του αγ.Ιγνατίου και αμέτρητα χέρια και πόδια του, παρ’όλο που το συναξάρι του λέει πως έγινε βορά των θηρίων. Ο ίδιος μέτρησε τα λείψανα της αγ.Μαρίνας που σώζονται σε μονές, ανάμεσά τους και σε δέκα μοναστήρια και σκήτες του Αγ.Όρους.

Ένα πάντως από τα κρανία του Βαπτιστή ήταν θαυματουργό, αφού ο Αλέξιος Στουδίτης που το παρουσίασε στον ετοιμοθάνατο Βουλγαροκτόνο, διορίστηκε αυθημερόν πατριάρχης. Λίγα χρόνια μετά όμως πολλοί επίσκοποι επικαλούμενοι την αντικανονική εκλογή του εζήτησαν την καθαίρεσή του. Ο Αλέξιος απέφυγε τον κίνδυνο, αξιώνοντας να συμπαρασύρει στην πτώση του και όσους μητροπολίτες είχε χειροτονήσει, μεταξύ των οποίων και κατήγοροί του. Φαίνεται πως η ασώματος κεφαλή εξακολουθούσε να θαυματουργεί, αφού όταν ο πατριάρχης πέθανε, άφησε πίσω του 25 κεντάρια χρυσού, το οποίο πήγε στα θυλάκια του Κωνσταντίνου Μονομάχου.

Ένας ποιητής του 11ου αι. ο Χριστόφορος ο Μυτιληναίος, ειρωνεύεται έναν νεκρόφιλο καλόγερο:

«…θήκας δε πολλάς λειψάνων έχεις….

Προκοπίου μάρτυρος χείρας δέκα,

Θεοδώρου δε….πέντε γνάθους…

Νέστορος άχρι των οκτώ πόδας,

Γεωργίου δε τέσσαρας κάρας….

πέντε μαστούς Βαρβάρας αθλοφόρου…

Δημητρίου…καλάμους είκοσι σκελών…..

Λέγεις ο σεμνός και

Θέκλας της πρωτάθλουοδόντας εξήκοντα-φευ πλάνην- έχειν ….

Προδρόμου λευκάς τρίχας…. ….”.

Οι καλόγεροι πραγματοποιούσαν με άδεια του Επισκόπου που εισέπραττε ποσοστά οικονομικές εξορμήσεις στις επαρχίες, τις λεγόμενες ζητείες, περιφέροντας λείψανα. Στην “Ελληνική Νομαρχία”, διαβάζουμε για μοναχό που συγκέντρωσε “εκατόν πενήντα χιλιάδες γρόσια καπιτάλι” εμπορευόμενος την κάρα του αγ. Θεοδώρου. Αλλού πάλι λέει για τους καλόγερους που “έχουσι κιβώτιον γεμάτον από ανθρώπινα κόκκαλα και κρανία, τα οποία…ονοματίζουσι άλλα μεν του αγίου Χαραλάμπους κι άλλα του αγίου Γρηγορίου, και δεν αφήνουν άγιον χωρίς να έχουν μέρος των κοκκάλων του”.

Ο σατιρικός Ζακυνθινός ποιητής Ι.Κολώνιας, που πέθανε στο Άγ.Όρος το 1917, στο “Εσώβρακον του Αγίου Γρύφωνος”, εξιστορεί πως παπάς που ξέχασε το εσώρουχό του στο σπίτι της παντρεμένης ερωμένης του, όπου το βρήκε ο σύζυγος, έπεισε τον ηγούμενο να ενεργήσει τα δέοντα:

“Αμέσως δίνει διαταγάς να ενδυθούν παπάδες,Διάκονοι, εξαπτέρυγα, θυμιατά, λαμπάδες.Διότι τ’αγίου Γρύφωνος το σώβρακο θα φέρουνεις τον ναόν και με ωδάς και ύμνους θα γεραίρουν”.Ο Άγγλος περιηγητής Ααρών Χιλλ επισκέφτηκε στα 1700 την Πάτμο. Οι παπάδες του μοναστηριού του έδειξαν “ένα μεγάλο οστεώδες χέρι, που φαινόταν ανθρώπινο, κομμένο λίγο πάνω από τον καρπό. Τα οστά ήταν…γεμάτα μικρές οπές σα να ήταν σκωληκόβρωτα”. Οι καλόγεροι του είπαν πως ήταν το χέρι του αγ.Ιωάννη, χωρίς να μπορούν να του εξηγήσουν πως βρέθηκε εκεί. Τον διαβεβαίωσαν πως έκοβαν τα νύχια του αγίου που μεγάλωναν κανονικά και τα έριχναν στην φωτιά όταν αρρώσταινε κάποιος από αυτούς, οπότε η μυρωδιά τον καμμένων νυχιών τον έκανε αμέσως καλά. Το 1520 το λείψανο του αγ.Σπυρίδωνα παραχωρήθηκε στην Κέρκυρα ως προίκα μιάς νύφης στον γαμπρό της οικογένειας Βούλγαρι.

Τα “οστά του αγ.Παντελεήμονα” μεταφέρθηκαν τον Ιούλιο του 2000 για λίγες μέρες στην Ρωσία από το Άγ.Όρος, προκαλώντας την μαζικότερη μετασοβιετική κινητοποίηση των ορθόδοξων που σχημάτισαν ουρές χιλιομέτρων “περιμένοντας ένα θαύμα”.Συνηθισμένος ο ταλαίπωρος ρωσικός λαός σε μαρξιστικά και χριστιανικά Ευαγγέλια και δόγματα, σε ατέρμονες θυσίες εν αναμονή επίγειων ή επουράνιων παραδείσων, υπάκουος σε τυραννικές Εκκλησίες και κόμματα, προσκυνά μούμιες αγίων και ινστρουχτόρων, χωρίς να δει ακόμη την προκοπή της “αιρετικής” Δύσης.

Ο κ.Μουλατσιώτης, οργάνωσε στις 18 Ιουλίου 2001 στο Τρίκορφο Δωρίδος, επί τη επετείω των δεκάχρονων από της ιδρύσεως της μονής του, πενθήμερο “φεστιβάλ λειψάνων” (Η ορολογία είναι της “Ελευθεροτυπίας”- 28-7-2001, που πήρε την είδηση από την εφημ. Εμπρός», Ναυπάκτου), στο οποίο εκτέθηκαν στο κοινό τμήματα από 12 κουφάρια αγίων και το οποίο “εμπορικά πήγε πολύ καλά”. Σημειωτέον ότι την ίδια σαιζόν, εκτίθετο στο Θέρμο Τριχωνίδος, το “Ιερό ένδυμα” του Κοσμά Αιτωλού, με “άριστα εμπορικά” αποτελέσματα. Το φερόμενο ως πτώμα του παπακοσμά είναι περιζήτητο, αφού κομματάκια του κουβάλησε την ίδια χρονιά και ο “φωτισμένος” αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος κατά την επίσκεψή του στην Ελλάδα. Κρίμα γιατί ο συγκεκριμένος περνιέται για σοβαρός, αλλά περιπτώσεις σαν κι αυτήν θέτουν το ερώτημα: Μπορεί κάποιος να κολυμπά στον βούρκο και να μένει καθαρός; Καλύτερα να μην απαντήσω.

http://www.taxheaven.gr/acforum/index.php?showtopic=44821&st=0&#entry215005

ΜΗΝ ΠΥΡΟΒΟΛEIΤE ΤΟΝ ΠΙΑΝΙΣΤΑ

Εχουν γραφτεί στην χώρα μας άπειρες σελίδες για την διαφθορά των πολιτικών. Αυτοί που τα αρπάζουν, αυτοί που τα δίνουν, αυτοί που τα παίρνουν κτλ κτλ. Αν διαβάσει κανείς εφημερίδες θα καταλήξει , εύκολα νομίζω, στο συμπέρασμα ότι το 90% του πολιτικού ρεπορτάζ που γίνεται στην Ελλάδα αφορά τέτοιου είδους λαμογιές ώστε σε τυχόν ερώτημα που θα μας γίνει του στύλ «τι λέει το πρόγραμμα το Χ κόμματος για το τάδε θέμα?», η απάντηση θα είναι απλώς «δεν έχω ιδέα». Για τις διαφορές που έχουν τα κόμματα μεταξύ τους ούτε λογος δεδομένου ότι για να μπορέσεις να συγκρίνεις δυό (ή περροσότερα) πράγματα πρέπει, δυστυχώς, να ξέρεις τι είναι αυτά και απο τι αποτελούνται.

Το πραγματικό πρόβλημα σε αυτόν τον οχετό σήψης που επικρατεί γύρω μας είναι απλούστατα ότι εμείς είμαστε αυτοί που όχι μόνο τον ανεχόμαστε αλλα τον επιδιώξαμε κιόλας, και δεν έχω δεί κανένα δημοσιογράφο να έχει τα άντερα να γράψει για αυτό. Είναι αυτό που θαυμάσια περιέργαψε ο Σαββόπουλος στον «Αγγελο-Εξάγγελο». Μας ενδιαφέρει αυτά που θα ακούσουμε να «ηχούνε όμορφα στα αυτιά μας». Οταν η αλήθεια γίνεται ενοχλητική τότε αρχίζει να μην μας αρέσει και τόσο. Και η αλήθεια είναι μία, είναι απλή και περικλείεται στην ατάκα του Μαυρογιαλούρου: «Τέτοιοι που είστε, πολιτικούς σαν και εμένα θέλετε». Τους πολιτικούς που είναι όπως είναι, εμείς τους κάναμε έτσι, και κατα βάθος τους φθονούμε και τους ζηλεύουμε. Πολύ θα θέλαμε, εμείς ή ακόμα χειρότερα τα παιδιά μας, να τους μοιάσουμε.

Και αναρωτιέμαι αν έβγαινε ένας πολιτικός ή ένα κόμμα και έλεγε:

1) Δεν διορίζω κανέναν στο Δημόσιο.
2) Δεν βισματώνω κανένα στον Στρατό
3) ΚΤΛ
4) ΚΤΛ

Ρωτάω: θα έβρισκε την ψήφο της μάνας του μέσα? Πολύ αμφιβάλλω. Τι να τον κάνει ο μέσος Ελληνας αμα δεν μπορεί να τον βοηθήσει να διορίσει το παιδί του κάπου που να μην δουλεύει ή να του φέρει τον φαντάρο γιό του στην Αττική μήπως και τυχόν εισβάλουν οι Βοιωτοί και καταλάβουν την Αυλώνα (Κακοσάλεσι κατα το κοινώς λεγόμενο)?

Ξεκινάει καποιος λοιπόν να γίνει πολιτικός και για να επιβιώσει μεσα στα κομματικά και λοιπά ναρκοπέδια της Ελληνικής κοινωνίας μαθαίνει οτι πρέπει να γλύφει, να ρουφιανεύει, να λαδώνεται, να βισματώνει ή να βισματώνεται και μια ωραία πρωία που γίνεται ή βουλευτής ή υπουργός έχουμε την απαίτηση να γίνει υποδείγμα ηθίκης. Ε δεν γίνεται ρε φιλέ. Εσυ και εγώ τον κάναμε έτσι και τώρα θα τον φάμε στα μούτρα όπως είναι.

Το απολύτως εξωφρενικό είναι ότι όταν (και αν βεβαίως -βεβαίως) τον τσακώσουν να «κλέπτει οπώρας» δεν φοβάται αυτούς που τον ψήφισαν αλλα τους άλλους του αντιπάλου κόμματος. Το δικό μας το λαμόγιο είναι καλό ενώ το «άλλο» είναι παλιοκλεφταράς και πρέπει να πάει φυλακή.

Σου λέει ο ευγενείς ψηφοφόρος ας μου διορίσει εμένα τον γιό στην εφορία να αρχίζει να εισπράττει τα φακελάκια του και αστον και αυτόν να τρώει τα δικά του. Η ερώτηση «ρε συ βουλευτή αυτην την εντολή σου έδωσα όταν σε ψήφισα ?» ούτε που περνάει απο το μυαλό κανενός.Η υποδοχή που έγινε στην Χαλκιδική και στο Κιλκίς για τους 2 υπουργους που αποπεμφθηκαν αρον- αρον απο ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αντίστοιχα ήταν άνευ προηγουμένου αλλα δεν θυμάμαι να προέκυψε καμία ερώτηση για το διαταύθα.

Τα παραπάνω προφανώς δεν αφορούν μόνο την πολιτική αλλα κάθε πτυχή της ζωής μας. Αν το να είσαι εφοριακός ή υπαλληλος της πολεοδομίας και το φακελλάκι ή η παράνομη οικοδόμηση στο δάσος είναι κάτι μεμπτό γιατί χτυπιόμαστε όλοι να μπούμε εκεί? Για να δώσουμε ένα τέλος σε όλα αυτά προφανώς. Μην θυμώνουμε λοιπόν όταν λέει ο Ευαγγελάτος ότι μας πουλάνε σάπιο κρέας γιατί εμείς θελουμε να μπεί το παιδάκι μας εκεί για να δουλεύει 10-12.

Εμείς τα θέλουμε να είναι έτσι γιατί αλλιώς απλούστατα δεν θα ήταν. Μην πυροβολούμε λοιπόν τον πιανίστα που παίζει χάλια γιατί εμείς τον μάθαμε.

Επί Στόχου ΠΥΡ!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Όλα εμείς τα αγοράκια τα οποία υπηρετήσαμε την μαμά-πατρίδα, έχουμε στις μνήμες μας διάφορες αλήστου μνήμης ατάκες οι οποίες τότε κάνανε την επικείμενη στράτευσή μας περισσότερο τραγική (ή γελοία διαλέγετε και παίρνετε) από όσο μας φάνταζε. Ατάκες όπως « ο Στρατός θα σε κάνει άντρα», «ο Στρατός είναι πανεπιστήμιο» και λοιπές ατάκες από θείους (άνω των 80 ετών κατά κύριο λόγο), οι οποίοι θεωρούσαν ότι η θητεία τους στην Νέα Αγχίαλο Μαγνησίας ισοδυναμούσε με τουλάχιστον την επέμβαση στην Κορέα όταν αυτοί ήταν νέοι.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι ο θείος μου ο Φώντας είχε δίκιο. Γύρω μας σήμερα επικρατεί ακριβώς η ιδία ανοησία και υποκρισία που επικρατεί και στο πολύπαθο Ελληνικό Στράτευμα και κατ’ αυτήν την έννοια όντως ο Στρατός είναι σχολείο. Εγώ προσωπικά δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά τις ποινές που επιβληθήκαν για την κατάχρηση στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Αντιγράφω από την εφημερίδα Εθνος 10/6/2007:

«Αναλυτικά, σύμφωνα με την απόφαση του δικαστηρίου επεβλήθησαν ποινές κάθειρξης στους: Αιμίλιο Μεταξόπουλο 25 έτη, Δημήτρη Κώνστα πρώην πρύτανη 14 έτη, Παναγιώτη Γετίμη 16 έτη, Κωνσταντίνο Παπαθανασόπουλο πρώην αντιπρύτανη 14 έτη, Αναστάσιο Κουτσοδημητρόπουλο πρώην υπεύθυνο του Λογιστηρίου του Παντείου τρεις φορές ισόβια και 15 έτη που οδηγείται στη φυλακή, Μιχάλη Παπαδοκωστάκη (διοικητικό υπάλληλο) 16 έτη, επίσης στη φυλακή, Βλάσση Βεϊκόντη 15 έτη διοικητικό υπάλληλο, επίσης στη φυλακή, Χαράλαμπο Μπούτσικο, διοικητικό υπάλληλο, 13 έτη, Ιωάννη Γρατσάνη προμηθευτή, 10 έτη και Παναγιώτη Ορφανό, προμηθευτή 12 έτη.»

Μεταξύ μας τώρα, δεν σας θυμίζει λίγο την περίπτωση που στον Στρατό σε έπιαναν να κοιμάσαι στην σκοπιά? Όλοι το κάνουν, κανείς δεν το παραδέχεται και κυρίως έτσι και το ανάφερες ως γεγονός θα πέφτανε όλοι να σε φάνε και κυρίως οι αξιωματικοί που ήταν υπεύθυνοι να σε ελέγχουν. Κάπου κάπου πιάνουν κανένα έρημο κοιμώμενο σκοπό ο οποίος πληρώνει την νύφη για όλους τους υπολοίπους. Επιχειρήματα? Κανένα. Τι να πεις «Παιδιά όλοι το κάνουνε»?. Φίλε μου έπαιξες και έχασες. Έτσι και εδώ: Εφοριακοί, πολεοδόμοι, δικαστικοί, Ικατζήδες και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις έχουν ρημάξει τα πάντα αλλά έτσι και πεις ή υπονοήσεις κάτι τέτοιο δημόσια σε τρώει το μαύρο σκότος. Αλήθεια πώς λέγανε τον έρημο τον βουλευτή την ΝΔουλας που είπε ότι σε όλα τα κόμματα υπάρχουν κλέφτες και τον πετάξανε έξω πριν προλάβει να ολοκληρώσει την φράση του? Οι Πάντειοι λοιπόν είχαν απλώς την ατυχία να αποτελέσουν το αποδεικτικό στοιχείο στο ακλόνητο επιχείρημα των Γιακουματοανδρεουλάκων «εμείς την διαφθορά θα την πατάξουμε». Το άλλο με το Τοτό το ξέρετε?

Το γελοίο του πράγματος ολοκληρώνεται από την βαρύτητα των ποινών των ανωτέρως αναφερομένων (που λένε και στο χωριό μου). Τρις Ισόβια (και 15 χρόνια) έφαγε ο λογιστής. Το ποσό δεν βγαίνει καν αν προσθέσεις τα χρόνια των υπολοίπων και τα βάλεις εις την δευτέρα. Αν το διάβαζες στην εφημερίδα και δεν ήξερες τις κατηγορίες θα στοιχημάτιζες ότι είναι ξάδερφος του Σεχίδη με μπατζανάκη τον Πάσσαρη. Έβγαλε τις μαύρες λογιστικές μανσέτες, πήρε το δίκαννο από την ντουλάπα και από το παράθυρο έριχνε σε όποιον φοιτητή είχε πάνω από 25 χρόνια σπουδών στην Πάντειο. Ακόμα και εκεί θα είχε το ελαφρυντικό ότι το είδος αυτό είναι σε αφθονία στο εν λόγω πανεπιστήμιο.

Εννοιολογικά τις ποινές άνω των ισοβίων δεν τις κατάλαβα ποτέ, ειδικά σαν αυτή στην περίπτωση μας η οποία χοντρικά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως «τρεις ζωές και κάτι ψιλά». Αφήστε που είναι και άδικες δεδομένου του μεταβλητού τους χαρακτήρα από το προσδόκιμο ζωής κάθε περιόδου και τόπου. Έτσι τρις ισόβια στην Ελλάδα σημαίνουν από 180 έως 270 χρόνια (εξαρτάται από το αν είσαι καπνιστής ή όχι) ενώ στην Νιγηρία μετα βίας πιάνεις τα 120 χρονάκια και καθάρισες. Βαρύγδουπες κατ’ όνομα εξοντωτικές ποινές ( αλήθεια από αυτά πόσα θα κάτσουν μέσα οι καταδικασθέντες?) λοιπόν για αθώα ή ένοχα εξιλαστήρια θύματα.

Περαστικά μας λοιπόν και καλή όρεξη στους υπολοίπους που συνεχίζουν ………

Άτιμε θείε Φώντα!!!!!!!!!

Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα

Ευλογημένος τόπος η Ελλάδα. Ωραίο πράγμα να ζεις στην Ελλάδα. Αν είσαι βέβαια ιδιοκτήτης καφετέριας-bar. Ή ασχολείσαι με την «διαχείριση» κοινοτικών κονδυλίων. Η είσαι μεγαλογιατρός και την τελευταία φορά που έδωσες απόδειξη για επίσκεψη η Σμύρνη ήταν ακόμα δική μας.

Για όλους τους υπόλοιπους, η Ελλάδα τους έμαθε «να μην την υποφέρουν» όπως ωραία λέει και ο κυρ Νίκος ο Παπάζογλου. Ναι ξέρω, σίγα μην ανακάλυψα τον τροχό. Έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα είναι.. Όμως τον τελευταίο καιρό, κάτι αρχίζει να διαφοροποιείται, κάτι που μας κάνει να πλησιάζουμε σε ένα επικίνδυνο σταυροδρόμι. Και αυτό το κάτι έχει να κάνει με την ελεύθερη μετακίνηση των εργαζομένων στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η Ελλάδα, κατά την πρόσφατη ιστορία της, έγινε μάρτυρας πολλών μεταναστευτικών ρευμάτων προς διάφορες γωνίες του κόσμου. Κυρίως λόγω οικονομικών αιτιών, και ελάχιστες φορές λόγω πολιτικών αφορμών, πολλοί έλληνες αποφάσισαν να δοκιμάσουν τις τύχες τους στο εξωτερικό. Όμως ,λαμβάνοντας υπόψη και τα κίνητρα της μετανάστευσης, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι τέτοιου είδους μετανάστες ήταν ως επί το πλείστον εργατικό δυναμικό με σχετικά χαμηλό μορφωτικό επίπεδο.

Στην παρούσα φάση όμως, έχει αρχίσει να διακρίνεται η μορφοποίηση ενός μεταναστευτικού ρεύματος με αρκετά διαφορετικά χαρακτηριστικά και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις. Πρόκειται για τους μετανάστες «υψηλής προστιθέμενης αξίας». Έλληνες εργαζόμενους ηλικίας 25-35, με υψηλό μορφωτικό επίπεδο και σχετικά υψηλό βαθμό εξειδίκευσης, οι οποίοι επιλέγουν να εργαστούν και να ζήσουν στο εξωτερικό. Εννοείται ότι δεν μιλάμε πλέον για μετανάστες-εργάτες αφού σε αυτούς κάνουμε εδώ και καμιά δεκαριά χρόνια εισαγωγές από βαλκανικά και αφρικανικά κράτη.

Οι λόγοι που παρατηρείται μια έξαρση σε αυτού του είδους μετανάστευσης (σε βαθμό που να μπορεί να χαρακτηριστεί πλέον ως «κύμα») είναι αρκετοί. Ένας από αυτούς, ο βασικότερος κατά την γνώμη μου, είναι η αυξανόμενη εξοικείωση του μέσου έλληνα με την ζωή στο εξωτερικό.

Ένα πολύ μεγάλο ποσοστό φοιτητών είτε μέσω προπτυχιακών είτε μέσω μεταπτυχιακών σπουδών, έχουν πλέον μια αρκετά καλή εικόνα για το πώς είναι η ζωή σε χώρες όπως η Αγγλία ή η Αμερική. Βλέπουν έναν διαφορετικό τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας των πραγμάτων και οι συγκρίσεις με τον εδώ τρόπο ζωής είναι αναπόφευκτες. Μπορούν να κρίνουν από καλύτερη βάση πόσο μας «κοστίζει»-άμεσα και έμμεσα- ο ήλιος και η θάλασσα μας. Μπορούν να βάλουν με μεγαλύτερη ευκολία στη ζυγαριά από την μία τους φίλους και την οικογένεια, τον καιρό, τις φυσικές ομορφιές και τις δυνατότητες διασκέδασης και από την άλλη την αναξιοκρατία, τον ωχαδερφισμο και την ελληνική καπατσοσύνη. Και το τελευταίο χρονικό διάστημα κερδίζει συνεχώς έδαφος η λογική του «μήπως δεν αξίζει τον κόπο και πρέπει να ανοίξω πανιά για άλλες πολιτείες;»(ή κοινώς μήπως να πάρω πούλο;)

Ο δικηγόρος του διαβόλου θα πει «Εντάξει ρε φίλε αλλά γιατί αυτό είναι κακό; Και πριν γινόταν, και θα πέφτουν τα εμβάσματα και όταν γυρίσουν θα φέρουν και κάνα know how». Σωστέας Γείτονας θα απαντήσω, αλλά με μια επιφύλαξη. Και αυτή έχει να κάνει με την σύνθεση του μεταναστευτικού ρεύματος. Πρόκειται για πολίτες που βρίσκονται στην ωριμότερη φάση της ζωής τους και αποφασίζουν συνειδητά ότι η ζωή στην Ελλάδα πλέον για διάφορους λόγους δεν «παλεύεται». Δηλαδή ουσιαστικά πρόκειται για άτομα α)μπουχτισμένα με τα τωρινά κακώς κείμενα και β)που υπό κανονικές συνθήκες (εάν δεν αποχωρούσαν) θα στελέχωναν τις γραμμές αυτών που με κάποιο τρόπο θα μπορούσαν ή θα επιθυμούσαν να αντιδράσουν στις υφιστάμενες ψυχοφθόρες καταστάσεις που μας έχουν περικυκλώσει. Τουτέστιν, το υπό συζήτηση μεταναστευτικό κύμα (που θα μπορούσε άνετα να έχει και ως σύνθημα το «η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της») ουσιαστικά απομυζεί το core group των ατόμων εκείνων τα οποία θα μπορούσαν να τροφοδοτήσουν κάποιας μορφής αντίδραση στην λαίλαπα της αναξιοκρατίας, της αισθητικής Fame Story και του νεοπλουτισμού κάνοντας την επέλαση των τελευταίων στη καθημερινότητα μας ακόμα πιο εύκολη.

Δυστυχώς, επειδή η επιχειρηματολογία υπέρ της μετακίνησης στο εξωτερικό είναι βάσιμη και την συμμερίζομαι σε μεγάλο βαθμό και εγώ, δεν μπορώ να κάνω την παραμικρή κριτική περί «λιποταξίας» και επιλογής της εύκολης λύσης-αποχώρησης. Αυτό όμως που μπορώ με σχετική βεβαιότητα να ισχυριστώ, είναι ότι η ενδυνάμωση του μεταναστευτικού αυτού φαινομένου (φάση «ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα») θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην επιδείνωση όλων αυτών των καταστάσεων που αποτελούν και την κινητήρια αφορμή του, δηλαδή θα γίνουμε μάρτυρες ενός φαύλου κύκλου αρνητικών επιπτώσεων.

Για καλό και για κακό πάντως, ας έχουμε το διαβατήριο πρόχειρο.

Τα πτυχία copies κτώνται

Mίλαν Κούντερα 2 - 1 (+bounus)

Ας ξεκαθαρίσω κάτι από την αρχή. Στον τελικό ήμουν με την Μίλαν.Οπότε, το παρακάτω post δεν μπορεί να είναι αντικειμενικό. Δεν σημαίνει ότι είναι και ψευδές.
Για να πω την αλήθεια, δεν με πολυ-ενδιέφερε ποιος θα το πάρει το Τσου-Λου.Είχα απόφασίσει να δω το ματσάκι σαν φίλαθλος(για το καλό του ποδοσφαίρου, ξέρετε. Κ.Π.Μ.Π. (Καναπές-Πίτσα-Μπύρα-Παγωτά). Μια εβδομάδα πριν το παιχνίδι όμως και με τον Ελληνικό αθλητικό (κυρίως) τύπο να έχει αρχίσει τα πολυσέλιδα αφιερώματα για το τελικό, έγινα Μιλανέζος, σχεδόν φανατικός. Όλα σχεδόν τα αφιερώματα είχαν τον ίδιο βασικό σκελετό. Τον τελικό του 2005 στην Κων/πόλη, την προιστορία των δύο ομάδων, τους παίχτες-κλειδιά(κλισε Νο1), την μάχη των πάγκων(κλισε Νο2) και πως έφτασαν φέτος στον τελικό. Αν κατάλαβα ένα πράγμα από όλα αυτά τα αφιερώματα είναι ότι το σύνολο σχεδόν των αθλητικών συντακτών ήταν ''γέννημα-θρέμα του μεγάλου λιμανιού της Αγγλίας''. Ή τουλάχιστον θα ήθελαν να είναι. Και εξηγούμαι.
Για τον τελικό του 2005, το συμπέρασμα ήταν (μέσες άκρες) ότι η Λίβερπουλ είναι μεγάλη ομάδα και με βαριά φανέλα(κλισε Νο3) επείδη γύρισε το ματς από 3-0 σε 3-3. 1ον. Ποιός αρνήθηκε ποτέ οτι η Λίβερπουλ ήταν έτσι και αλλίως μεγάλη ομάδα; 2ον.Μέχρι το 3-0 ήτανε μικρή; ''Η βαριά φανέλα που μιλάει πάντα σε μεγάλα ματς''(κλισε Νο4) παριστανε τον μουγγοΘόδωρα μέχρι και το 3-0; 3ον.Και η Μίλαν; Μέχρι το 3-0 ήταν η άλλη μεγάλη ομαδά και στο 3-3 ήταν η μικρή ομάδα που έχασε τα αυγά, τα πασχάλια και όλο το Πάσχα μαζί; Τι από όλα αυτά συνέβη; Ή μήπως δεν συνέβη τίποτα από όλα αυτά τα μεταφυσικά, τα μεγάλα και βαριά; Επειδή τα θυμάμαι και εκνευρίζομαι πάμε παρακάτω.
''Οι παίχτες κλειδιά'' : Πόσες φορές δεν είδα την φράση: ''Η ψυχή της Λίβερπουλ, ο μεγάλος αρχηγός του λιμανιού, Steven Gerrard''...ή ''Η ψυχή της Λίβερπουλ, το γέννημα-θρέμα του Merseyside, Jamie Carragher''. Πείτε την αλήθεια τώρα, δεν σας κούρασε ήδη, αυτή η επανάληψη; Εντάξει, ωραίοι ''ποδοσφαιρισταί'' (σχολή Π.Μίχου και Α.Παναγούλια) και οι δύο, δεν λέω, αλλά νισάφι πια με τα επικών διαστάσεων ευχέλαια. Α! Και κάτι άλλο. Πολλά από αυτά τα άρθρα και ιδιαίτερα όσα αφορούσαν τους δυο προαναφερθέντες, τελείωναν με την εξής φράση: '' Η ψυχή της Λίβερπουλ, Steven Gerrard, ... και οι φαν τηςΛίβερπουλ να τραγουδούν το ανατριχιαστικό ''You'll never walk alone''. Ε, μην σώσεις! Για να τα λέμε και όλα βέβαια, σχεδόν κάθε άρθρο για τον Maldini, άρχιζε ως εξής: '' O grande capitano της Μίλαν, Πάολο Μαλντίνι...'' (Δεν νομίζω να μετράει κανείς κλισέ ακόμα, έτσι;
''Η μάχη των πάγκων'': Τι είναι ο Μπενίτεθ(ς); Ο ''μάγος της τακτικής''. Τι είναι ο Αντσελότης;(σχολή Αλέφαντου) Ο ''διαχειριστής των προσωπικοτήτων''. Τα ίδια και τα ίδια και μια από τα ίδια. Σε αυτό το κεφάλαιο, θα είχαμε, είναι η αλήθεια ισοπαλία, αν τα πιο πολλά άρθρα που αφορούσαν στον Μπενίτεθ(ς) δεν κατέληγαν κάπως έτσι: ''Ο μάγος της τακτικής Μπενίτεθ(ς)...και γύρισε το ματσ στην Πόλη, μαζί με τη βοήθεια των φαν της Λίβερπουλ να τραγουδούν το ανατριχιαστικό ''You'll never walk alone''. Δεν νομίζω οτι αξίζει να πω τίποτε παραπάνω.
Για να μην ισοπεδώνουμε τα πάντα, λίγα ήταν τα άρθρα που διάβασα που τηρούσαν ίσες αποστάσεις, έδειξαν κάτι διαφορετικό, είχαν μια άλλη προσέγγιση στο όλο θέμα. Τα περισσότερα όμως λες και είχαν γίνει με την αξιόπιστη μέθοδο του ''copy-paste''. Και μάλλον επείδη οι περισσότεροι αρθρογράφοι είναι πάνω κάτω της ηλικίας των 35-45, που αυτό σημαίνει ότι τα πρώτα τους ποδοσφαιρικά είδωλα τα είδαν στα τέλη της δεκαετίας του '70 με αρχές του '80, ήτοι δηλαδή, της Λίβερπουλ του μυστακιοφόρου Ρας, του Νταγκλίς ,κ.α, που τότε μεσουρανούσε, μετέφεραν την παιδική τους αντανάκλαση στα άρθρα του 2007. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό (όλες οι γενιές έχουν τους παιδικούς ήρωές τους) αλλά δεν νομίζω οτι μπορείς να γράφεις για το τώρα με όσα θυμάσαι και πολύ περισσότερο με όσα η παιδική φαντασία σου έβλεπε, πριν 20 και ,χρόνια . Ο τελικός του Τσου-Λου, ήταν μια μεγάλη ευκαιρία(πέρα απο τα κλασσικά Φανηπετραλίστικα και Ορφανικά, ''να γίνει γνωστή η Ελλάδα στα πέρατα του κόσμου'') και για τον εγχώριο αθλητικό τύπο να δείξει πραγματικά τι ξέρει για το σύγχρονο παγκόσμιο ποδόσφαιρο και να το παρουσιάσει με τέτοιο τρόπο στον κόσμο, ώστε να συμβάλει και αυτός στη μείωση των γηγενών κάφρων πάσης φύσεως. Με ελάχιστες εξαιρέσεις που ήταν όντως ουσιαστικές και διαφωτιστικές, έδειξε ότι γράφει ''από μνήμης'', έμεινε στα κλασικά και τετριμμένα διαλέγοντας (ακόμη μια φορά;) τα σίγουρα. Ευτυχώς που ο ''Πίπο'', με ένα πρώτο κρύο γκολ και ένα ζεστό δεύτερο, για την όρεξη, επανέφερε την τάξη.

Βonus: Πίπο vs T. Henry (Δεν θα πάρεις Τσου-Λου ποτέ)
O Πίπο μπήκε στις οθόνες μας μαζί με την μεγάλη Γιούβε του Λίπι, του Zidane, του άπιαστου τότε Del Piero κτλ. (Οι 3 τελικοί Τσου-Λου τα λένε όλα). Δεν ήξερες από ποιον να φυλαχτείς. Ο Πίπο φαινόταν να είναι ένα κλικ πιο κάτω από τους χαρισματικούς συμπαίχτες του αλλά αυτό δεν τον εμπόδιζε να τα κολλάει. Για μένα πάντως ένα πράγμα τον ξεχώριζε από όλους τους άλλους. Η χαρά του γκολ. Ο τύπος είτε βάζει (ακομά και τώρα στα 34) το πρώτο γκολ είτε το τέταρτο της ομαδάς του, σεληνιάζεται, του φεύγουν τα βιολογικά υγρά του! Χτυπιέται, κουνάει το κεφάλι του, κλαιεί και οδύρεται, κουτρουβαλιέται, ανοίγει τα χέρια, πέφτει χύμα κάτω, τρέχει προς τον κόσμο και α και ου και γεια σου και οπα! Είναι φανερό, ο τύπος είναι σε έξαλλη κατάσταση. Για να μην ξεχνιόμαστε, μιλάμε για τον 2ο σκόρερ στην ιστορία του Τσου-Λου. Όχι για κανένα Τόργκελε που βάζει ένα γκολ ανά σαιζόν (1/1). Ο Πίπο τα έχει βάλει σε όλους και σε μερικούς απο 2-3 παστέλια. Και πάντα, μα πάντα τρελαίνεται. Το άθλημα, αυτό το χαρακτηριστικό του, του το ανταποδίδει. Παγκόσμιος πωταθλητής, 2 Τσου-Λου, τρελή καριέρα. Ναι, δεν είναι ''τεχνίτης'' ολκής. Ναι, σπάνια θα σε συναρπάσει. Σχεδόν σίγουρα όμως, θα σου το κολλήσει. Και μετά θα πάρει φωτιά. Γιατί καταλαβαίνει με όλο του το είναι, μάλλον υποσυνείδητα, ότι πέτυχε την πεμπτουσία του αθλήματος που υπηρετεί.
Τον Henry, τον είδαμε για πρωτη φορά με την Μονακό. Μαζί με τον Τρεζεγκε, συνέθεταν ένα ''καυτό επιθετικό δίδυμο''(τρελαίνομαι για κλισέ). Πέρασε για λίγο από την Juventus και τελικά κατέληξε στην Άρσεναλ στην οποία πραγματικά απογειώθηκε. Ο τύπος, είναι απλά υπέροχος παίχτης.Η γρηγοράδα του αγγίζει τα όρια της τηλεμεταφοράς, έχει την στημένη, έχει την κάθετη, έχει την απίστευτη ντρίμπλα, το άψογο πλασέ, την καρφωτή κεφαλιά, την φαλτσαριστη μπαλιά/πλασέ, το σουτ βουπίδι απ' έξω από την περιοχή, είναι με λίγα λόγια, όπως θα έλεγε ο Αλέφαντος (και θα είχε απόλυτο δίκιο) ο ξεκωλιαστής των αντιπάλων σεντερ-μπακ.
Τι του λείπει; Το Τσου-Λου. Γιατί; Γιατί (έτσι πιστεύω-αναπτύσουμε μια θεωρία εδώ, μην βαράτε) δεν δείχνει να το χαίρεται!! Ο Henry, είναι ικανός να σου διαλύσει όλη την άμυνα στο 89 και ενώ το έχεις το ματσακί στο 0-0, με ηρωισμούς και αυτοθυσία, να έρθει και να σου το κολλήσει χωρίς να καταλάβεις πως!(Ας πούμε ότι είναι τα προημιτελικά του Τσου-Λου και είχες πάρει 1-1 στο Emirates). Τι θα κάνει για να γιορτάσει αυτό το πολύ δύσκολο και σημαντικό γκολ; Θα πάει στο κορνερ, τρέχοντας νωχελικά(αδόκιμη έκφραση, αλλά καταλαβαινόμαστε), θα πιάσει το σημαιάκι και εδώ έχουμε 2 επιλογές. Ή θα το κλωτσήσει με ύφος 1000 καρδιναλίων ή πιάνοντας το σημαιάκι θα στραβοκοιτάξει(ξέροντας ενδόμυχα ότι η κάμερα τον ακολουθεί) τους αντίπαλους οπαδούς. Επίσης παίζει πολύ και το ''σςςςς'' με το δάχτυλο (classic). E, έτσι φίλε μου δεν πας πουθενά. Ο τύπος κάνει λες και εκνευρίζεται, πως κάπου κάτι χρωστάει. Ο ίδιος έχει πει: '' Ο τρόπος που (δεν) πανυγυρίζω όταν σκοράρω οφείλεται στον πατέρα μου. Πότε δεν ήταν απόλυτα ευχαριστημένος με τά από κάποιο παιχνίδι και μου έλεγε ''μπορούσες να κάνεις κάτι καλύτερο απο αυτό ή από εκείνο'' και έτσι μου έμεινε και μένα αυτό το αίσθημα. Ότι πάντα μπορώ να κάνω κάτι καλύτερο''.
This guy has family issues, or what??. To ποδοσφαιρό έχει ένα σκοπό. Να βάλει κάποιος γκολ. Όποιος βάλει τα περισσότερα κερδάει. Δεν γίνεται πιο απλό από αυτό(δεν σημαίνει οτι είναι και εύκολο). Βάζω γκολ σημαίνει πετυχαίνω τον στόχο μου, άρα είμαι χαρούμενος, δεν είμαι στραβωμένος. Το άθλημα δεν με έχει ανάγκη, εμένα και τα καπριτσια μου. Υπήρχε πριν από μενα και θα υπάρχει και μετά από εμένα. Μέχρι να το μάθει αυτό ο Henry, θα κάθεται στη υπερπολυτελή βίλλα του και θα βλέπει τον τελικό του Τσου-Λου στην 87 ιντσών, σουπερ-ντουπερ τηλεόρασή του.(αν δεν είναι στις θέσεις των επισήμων).
Υ.Γ. Μόνο μια λύση υπάρχει για την ψυχολογία του Henry. Nα έρθει να παίξει μπάλα στην Παοκάρα και να τα βάζει μπροστά από την Θύρα 4. Εκεί αν μπορείς, παιξ' το cool και ζαμανφου.!!!!!

Οι πολιτικές επιλογές του σήμερα (δοκίμιο περί εκούσιου ακρωτηριασμού χειρός, αυτομαστίγωματος και εξιλέωσης)

Δεν έχει ακόμα κοπεί το «κορδελάκι» της επίσημης έναρξης της προεκλογικής περιόδου αλλά είναι γνωστό πλέον τοις πάση ότι εκεί κάπου γύρω στο Σεπτέμβρη θα εισβάλλει δυναμικά στον οπτικό μας χώρο η αφίσα και το αεροπανό. Και εκείνη την ευλογημένη περίοδο ο Έλληνας θα έρθει πάλι αντιμέτωπος με τον Γόρδιο πολιτικό δεσμό του «Και τώρα τι σκατά ψηφίζω πάλι;».

Το ερώτημα αυτό βέβαια δεν αφορά όλο το εκλογικό σώμα. Υπάρχουν οι γιαγιάδες που θα πάνε με το σταυρωμένο ψηφοδέλτιο στην κάλτσα. Υπάρχουν αυτοί οι οποίοι είναι εγγεγραμμένοι στους διάφορους πολιτικούς μηχανισμούς και μαχόμενοι σκληρά μέσω αφισοκόλλησης περιμένουνε διορισμό. Υπάρχουν επίσης και αυτοί που επηρεάζονται από οικογενειακούς παράγοντες («ότι ψηφίζει ο άνδρας μου», εμείς είμαστε κρητικοί και βενιζελικοί») είτε δεν επηρεάζονται-ενδιαφέρονται καθόλου και ρίχνουν το λευκό τους.

Για τους υπόλοιπους, που μεταξύ μας δεν είναι και πολλοί, ήγγικεν η ώρα ανασκουμπώματος μανικιών και λήψης αποφάσεων. Βέβαια, όταν στο πρόσφατο παρελθόν αυτό το κομμάτι του εκλογικού σώματος χρειάστηκε να πάρει την απόφαση για το ποιο κόμμα θα «ευεργετήσει» μέσω της άσκησης του ύψιστου πολιτικού του δικαιώματος, οι «μετεγχειρητικές» εμπειρίες ήταν οδυνηρές. «Που να μου κοπεί το δεξί μου χέρι», «την άλλη φορά θα ψηφίσω κυνηγούς», «δεν αντέχω να τιμωρώ τον εαυτό μου με την ψήφο μου» είναι κάποιες σταχυολογημένες αντιδράσεις συμμετεχόντων στην εκλογική διαδικασία. Η ποικιλία και ποιότητα των υφιστάμενων πολιτικών επιλογών χωρίς αμφιβολία παρέχει τα εχέγγυα για νέα επεισόδια hara-kiri και αυτομαστιγώματος.



Λόγω γενικότερων πολιτικών μου πεποιθήσεων η κριτική μου θα εστιαστεί στις επιλογές ενός κεντρώου- κεντροαριστερού-αριστερού ψηφοφόρου. Οι υπόλοιποι έχουν σαφώς λιγότερες επιλογές ενώ μπορούν εύκολα να ξεφορτωθούν το όποιο συνειδησιακό βάρος και να ακολουθήσουν τις υποδείξεις του αξιοσέβαστου πολιτικού ποιμένα αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου (φανταστείτε να ήταν αρχιεπίσκοπος επί χούντας-κάθε μέρα θα γιορτάζαμε τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου). Πάμε λοιπόν.

Κατηγορία Α) Η ψήφος μου θα είναι ψήφος διαμαρτυρίας

Επιλογές ψήφου
Α1) Νέα Δημοκρατία: Το επιχείρημα των άφθαρτων πολιτικών προσώπων, της σωστής διαχείρισης και του κεντρώου χαρακτήρα θα μπορούσε να αποτελέσει βασικό υλικό για την διαφημιστική καμπάνια της μπύρας «Μύθος».
Α2) ΠΑΣΟΚ: Το ότι κατάφερε –εν μέσω τόσων σκανδάλων, κοινωνικών συγκρούσεων και πολιτικής φθοράς της ΝΔ- να έρχεται δεύτερο στα γκάλοπ, αναβιώνει μνήμες της εκπομπής «Απίστευτα και όμως αληθινά». Πλανάται στον αέρα η αίσθηση της «χαμένης ψήφου» ενώ και η επικοινωνιακή στροφή του Γιωργάκη προβληματίζει. Σε περίπτωση νέας ήττας παίζει αρκετά δυνατά το σενάριο διάσπασης (που βέβαια για κάποιον μακροπρόθεσμο ψηφοφόρο-κατά το μακροπρόθεσμος επενδυτής-σημαίνει και περισσότερες επιλογές ψήφου στο μέλλον)
Α3) ΚΚΕ: Εδώ μπαίνουμε στο ψητό. Κατά παράδοση το ΚΚΕ επιβιώνει ως «η φωνή διαμαρτυρίας ενάντια στον διπολισμό και τον οικονομικό ολοκληρωτισμό». Αλλά η φωνή ποιου, του εργατικού προλεταριάτου; Σε μια χώρα που το 90% εργάζεται στον τομέα των υπηρεσιών και του Δημοσίου, το ΚΚΕ συνεχίζει να χρησιμοποιεί επιχειρηματολογία, γλώσσα επικοινωνίας και πρακτικές που θα «ξεσήκωναν» έναν καπνεργάτη την δεκαετία του ’50 (άντε του ’60) αλλά αφήνουν παγερά αδιάφορα τον –πραγματικά καταδυναστευόμενο, πατημένο στο σβέρκο-ιδιωτικό υπάλληλο. Εδώ μιλάμε ότι μέχρι και ο Χριστόδουλος έδειξε κάποια δείγματα προσαρμογής στις νέες ανάγκες και τάσεις («Ελάτε στην εκκλησία όπως είστε») αλλά το ΚΚΕ προτάσσει τα στήθη του και διαφυλάττει τα ιερά και τα όσια του αριστερού κινήματος-απορρίπτοντας τον διάλογο, τις συνεργασίες και άλλα τέτοια καπιταλιστικά κατάλοιπα . Για αυτό και κάθε φορά που βλέπεις φεστιβάλ του ΚΚΕ νομίζεις ότι παρακολουθείς το Jurassic Park. Αν δεν γίνει κάτι δραστικό άμεσα, το όριο ηλικίας των ψηφοφόρων του ΚΚΕ θα το οδηγήσουν σε βιολογική εξαφάνιση.

Α4)Συνασπισμός.: Φωνή Αλέφαντου «Καλώς τα παιδιά, 3-0». Με διαφορά η καλύτερη «χαμένη ψήφος» στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις. Σαφώς πιο ανθρώπινο πρόσωπο, πολλυσυλεκτικός αλλά ταλανίζεται από το κλασσικό πρόβλημα «4 έλληνες, 5 γνώμες». Θα μπορούσε να έχει τα φόντα να αναδειχθεί σε αριστερό πόλο συσπείρωσης αλλά μέχρι να διαμορφώσει ενιαία πολιτική πρόταση και αντιμετώπιση ο αποικισμός της Σελήνης θα αποτελεί καθημερινή πραγματικότητα.

Α5)ΚΚΕ ΜΛ, ΛΜ ΚΚΕ, Λεβέντης, Βεργής και λοιπές δυνάμεις. Ανάλογα με τον βαθμό περιπαικτικής διάθεσης του ψηφοφόρου. Συνδυάζεται και με συμμετοχή στις αντίστοιχες προεκλογικές συγκεντρώσεις όπου ανακαλύπτεις έναν καινούριο υπέροχο κόσμο με άπειρες αφορμές για κοινωνιολογικές μελέτες.


Κατηγορία Β) Ψήφος κατά συνείδηση

Β1)Κωστίκας και Γιωρίκας
Β2)Τοτός
Β3)Αι Βασίλης
Β4)Αυτός που ισχυρίζεται ότι την «βρίσκει» με την φαντασίωση σεξουαλικής συνεύρεσης με Βάσω Παπανδρέου και Μαρριέτα Γιαννάκου ταυτόχρονα.

Καταλάβατε ή να κάνω και κακά


Από τοίχο της Νομικής

«Εκλογές και κόμματα, φρου φρου και αρώματα»