Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο?
Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, ότι εντός του τελευταίου δεκαημέρου, συνέβησαν 2 παρόμοια περιστατικά τα οποία αντιμετωπίστηκαν με εντελώς διαφορετικό τρόπο και από τα ΜΜΕ αλλά ίσως και από τον κόσμο που διαβάζει εφημερίδες και βλέπει τηλεόραση. Το πρώτο είναι το γνωστό βίντεο με το ξύλο το οποίο φάγανε οι 2 κρατούμενοι στο Αστυνομικό Τμήμα Ομόνοιας. Το δεύτερο πέρασε στα ψιλά των ΜΜΕ. Αντιγράφω από την Ελευθεροτυπία της 18/06/2007:
«Επίθεση από περίπου 20 άτομα δέχτηκε, πέντε λεπτά μετά τις 10 το βράδυ της Παρασκευής, ο υποδιοικητής των ΜΑΤ μετά το τέλος πολιτιστικής εξόδου του, κοντά στη στάση του μετρό στον Κεραμεικό. Η «απρόκλητη επίθεση» -όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η ανακοίνωση της ΕΛΑΣ- «έγινε από πολλά άτομα, με ενωμένες δυνάμεις, τα οποία διέπραξαν βιαιοπραγίες σε βάρος του διά των χειρών και με αντικείμενα, προκαλώντας σε αυτόν σωματικές βλάβες σε διάφορα σημεία του σώματός του». Ο υποδιοικητής των ΜΑΤ βρισκόταν -εκτός υπηρεσίας- μαζί με συγγενικά του πρόσωπα για να παρακολουθήσει την έκθεση κόμικς που πραγματοποιείται στην «Τεχνόπολη» του Δήμου Αθηναίων, στο Γκάζι.»
Μπορεί κάποιος να μου βρει κάποιες διαφορές μεταξύ των 2 περιστατικών? Εγώ δεν βλέπω καμία Η ουσία και στις 2 περιπτώσεις είναι ότι κάποιος (κάποιοι) σε μία δεδομένη στιγμή βουτήξανε, κατά το κοινώς λεγόμενο, κάποιον που δεν μπορούσε να αντιδράσει και τον σάπισαν στο ξύλο. Το να κάνεις τον νταή σε κάποιον που δεν μπορεί να ανταποδώσει, εμένα προσωπικά, δεν μου φαίνεται και πολύ μαγκιά.
Δικαιολογίες και για τα 2 περιστατικά μπορούν να βρεθούν, ίσως να είναι και αληθοφανείς. Αλλά τελικά το ερώτημα το οποίο τίθεται είναι: Θέλουμε τέτοιου είδους μέθοδοι να υπάρχουν ή όχι? Είμαστε υπέρ της λύσης των ζητημάτων μας με τέτοιου είδους μέσα? Φοβάμαι ότι για πολλούς από εμάς η απάντηση καθορίζεται από το εάν αυτός που έφαγε το ξύλο μας είναι συμπαθής ή όχι. Αλλά αυτή ούτε σοβαρή προσέγγιση είναι ούτε δημοκρατική.
Πιθανών κάποιος να μου πει ότι η μία ενέργεια είχε «ιδεολογικά-πολιτικά» κίνητρα και ίσως και κάποια σημειολογία ενώ η άλλη δεν αποτελούσε παρά μόνο μία σαδιστική επίδειξη δύναμης ενός ΚΔΟΑ μπάτσου σε 2 κλεφτρόνια. (Για τους νεότερους: Κτηνώδης Δύναμη Ογκώδης Αγνοία-ΚΔΟΑ). Μα αυτό ακριβώς το θέμα είναι που με κάνει να θεωρώ ότι ένα τέτοιο κίνητρο κάνει αυτού του είδους της ενέργειες ακόμα ποιο καταδικαστέες. Οι λόγοι για αυτό είναι πολύ απλοί.
Α) Όταν καταφεύγεις στην βία είναι σαφές ότι δεν σε ενδιαφέρει να εξηγήσεις σε κανένα την ορθότητα των επιχειρημάτων σου. Θεωρείς ότι εσύ βλέπεις το σωστό το οποίο δεν το βλέπουν οι άλλοι, οι οποίοι προφανώς θεωρούνται ηλίθιοι.
Β) Πάντα η δράση γεννάει αντίδραση η οποία είναι συνήθως της ίδιας φύσης και έντασης. Αλλά εγώ σαν πολίτης δεν είμαι διατεθειμένος να αποδεχτώ τέτοιες αντίστοιχες ενέργειες που θα γίνουν στο όνομα της δικιάς μου ελευθερίας (Αντιτρομοκρατικοί Νόμοι, Κάμερες κτλ).
Γ) Η μαύρη αλήθεια είναι ότι όσοι κατάφυγαν σε βίαια μέσα (είτε ήταν βασανιστές επί χούντας είτε αντάρτες πόλεων), όταν ήρθε η ώρα να απολογηθούν κανείς δεν ήξερε τίποτα για το έγκλημα. Κρυβόντουσαν πίσω από νόμους και παραθυράκια μήπως και την γλυτώσουν . Μοναδική εξαίρεση ήταν ο Κουφοντίνας, ο οποίος είπε «μάλιστα αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη των πράξεων μου γιατί πιστεύω στην ένοπλη πάλη», όλοι οι άλλοι (Αριστεροί και Δεξιοί) κάνανε το Παγώνι. Και αυτό όπως και να το κάνεις σε ξενερώνει και λίγο στην τελική.
Αυτά τα ολίγα και τα σχόλια ευπρόσδεκτα πάντα.
Η Βία δεν είναι Λύση αλλά η Λία είναι Βίσση
«Επίθεση από περίπου 20 άτομα δέχτηκε, πέντε λεπτά μετά τις 10 το βράδυ της Παρασκευής, ο υποδιοικητής των ΜΑΤ μετά το τέλος πολιτιστικής εξόδου του, κοντά στη στάση του μετρό στον Κεραμεικό. Η «απρόκλητη επίθεση» -όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η ανακοίνωση της ΕΛΑΣ- «έγινε από πολλά άτομα, με ενωμένες δυνάμεις, τα οποία διέπραξαν βιαιοπραγίες σε βάρος του διά των χειρών και με αντικείμενα, προκαλώντας σε αυτόν σωματικές βλάβες σε διάφορα σημεία του σώματός του». Ο υποδιοικητής των ΜΑΤ βρισκόταν -εκτός υπηρεσίας- μαζί με συγγενικά του πρόσωπα για να παρακολουθήσει την έκθεση κόμικς που πραγματοποιείται στην «Τεχνόπολη» του Δήμου Αθηναίων, στο Γκάζι.»
Μπορεί κάποιος να μου βρει κάποιες διαφορές μεταξύ των 2 περιστατικών? Εγώ δεν βλέπω καμία Η ουσία και στις 2 περιπτώσεις είναι ότι κάποιος (κάποιοι) σε μία δεδομένη στιγμή βουτήξανε, κατά το κοινώς λεγόμενο, κάποιον που δεν μπορούσε να αντιδράσει και τον σάπισαν στο ξύλο. Το να κάνεις τον νταή σε κάποιον που δεν μπορεί να ανταποδώσει, εμένα προσωπικά, δεν μου φαίνεται και πολύ μαγκιά.
Δικαιολογίες και για τα 2 περιστατικά μπορούν να βρεθούν, ίσως να είναι και αληθοφανείς. Αλλά τελικά το ερώτημα το οποίο τίθεται είναι: Θέλουμε τέτοιου είδους μέθοδοι να υπάρχουν ή όχι? Είμαστε υπέρ της λύσης των ζητημάτων μας με τέτοιου είδους μέσα? Φοβάμαι ότι για πολλούς από εμάς η απάντηση καθορίζεται από το εάν αυτός που έφαγε το ξύλο μας είναι συμπαθής ή όχι. Αλλά αυτή ούτε σοβαρή προσέγγιση είναι ούτε δημοκρατική.
Πιθανών κάποιος να μου πει ότι η μία ενέργεια είχε «ιδεολογικά-πολιτικά» κίνητρα και ίσως και κάποια σημειολογία ενώ η άλλη δεν αποτελούσε παρά μόνο μία σαδιστική επίδειξη δύναμης ενός ΚΔΟΑ μπάτσου σε 2 κλεφτρόνια. (Για τους νεότερους: Κτηνώδης Δύναμη Ογκώδης Αγνοία-ΚΔΟΑ). Μα αυτό ακριβώς το θέμα είναι που με κάνει να θεωρώ ότι ένα τέτοιο κίνητρο κάνει αυτού του είδους της ενέργειες ακόμα ποιο καταδικαστέες. Οι λόγοι για αυτό είναι πολύ απλοί.
Α) Όταν καταφεύγεις στην βία είναι σαφές ότι δεν σε ενδιαφέρει να εξηγήσεις σε κανένα την ορθότητα των επιχειρημάτων σου. Θεωρείς ότι εσύ βλέπεις το σωστό το οποίο δεν το βλέπουν οι άλλοι, οι οποίοι προφανώς θεωρούνται ηλίθιοι.
Β) Πάντα η δράση γεννάει αντίδραση η οποία είναι συνήθως της ίδιας φύσης και έντασης. Αλλά εγώ σαν πολίτης δεν είμαι διατεθειμένος να αποδεχτώ τέτοιες αντίστοιχες ενέργειες που θα γίνουν στο όνομα της δικιάς μου ελευθερίας (Αντιτρομοκρατικοί Νόμοι, Κάμερες κτλ).
Γ) Η μαύρη αλήθεια είναι ότι όσοι κατάφυγαν σε βίαια μέσα (είτε ήταν βασανιστές επί χούντας είτε αντάρτες πόλεων), όταν ήρθε η ώρα να απολογηθούν κανείς δεν ήξερε τίποτα για το έγκλημα. Κρυβόντουσαν πίσω από νόμους και παραθυράκια μήπως και την γλυτώσουν . Μοναδική εξαίρεση ήταν ο Κουφοντίνας, ο οποίος είπε «μάλιστα αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη των πράξεων μου γιατί πιστεύω στην ένοπλη πάλη», όλοι οι άλλοι (Αριστεροί και Δεξιοί) κάνανε το Παγώνι. Και αυτό όπως και να το κάνεις σε ξενερώνει και λίγο στην τελική.
Αυτά τα ολίγα και τα σχόλια ευπρόσδεκτα πάντα.
Η Βία δεν είναι Λύση αλλά η Λία είναι Βίσση
No comments:
Post a Comment