Mίλαν Κούντερα 2 - 1 (+bounus)

Ας ξεκαθαρίσω κάτι από την αρχή. Στον τελικό ήμουν με την Μίλαν.Οπότε, το παρακάτω post δεν μπορεί να είναι αντικειμενικό. Δεν σημαίνει ότι είναι και ψευδές.
Για να πω την αλήθεια, δεν με πολυ-ενδιέφερε ποιος θα το πάρει το Τσου-Λου.Είχα απόφασίσει να δω το ματσάκι σαν φίλαθλος(για το καλό του ποδοσφαίρου, ξέρετε. Κ.Π.Μ.Π. (Καναπές-Πίτσα-Μπύρα-Παγωτά). Μια εβδομάδα πριν το παιχνίδι όμως και με τον Ελληνικό αθλητικό (κυρίως) τύπο να έχει αρχίσει τα πολυσέλιδα αφιερώματα για το τελικό, έγινα Μιλανέζος, σχεδόν φανατικός. Όλα σχεδόν τα αφιερώματα είχαν τον ίδιο βασικό σκελετό. Τον τελικό του 2005 στην Κων/πόλη, την προιστορία των δύο ομάδων, τους παίχτες-κλειδιά(κλισε Νο1), την μάχη των πάγκων(κλισε Νο2) και πως έφτασαν φέτος στον τελικό. Αν κατάλαβα ένα πράγμα από όλα αυτά τα αφιερώματα είναι ότι το σύνολο σχεδόν των αθλητικών συντακτών ήταν ''γέννημα-θρέμα του μεγάλου λιμανιού της Αγγλίας''. Ή τουλάχιστον θα ήθελαν να είναι. Και εξηγούμαι.
Για τον τελικό του 2005, το συμπέρασμα ήταν (μέσες άκρες) ότι η Λίβερπουλ είναι μεγάλη ομάδα και με βαριά φανέλα(κλισε Νο3) επείδη γύρισε το ματς από 3-0 σε 3-3. 1ον. Ποιός αρνήθηκε ποτέ οτι η Λίβερπουλ ήταν έτσι και αλλίως μεγάλη ομάδα; 2ον.Μέχρι το 3-0 ήτανε μικρή; ''Η βαριά φανέλα που μιλάει πάντα σε μεγάλα ματς''(κλισε Νο4) παριστανε τον μουγγοΘόδωρα μέχρι και το 3-0; 3ον.Και η Μίλαν; Μέχρι το 3-0 ήταν η άλλη μεγάλη ομαδά και στο 3-3 ήταν η μικρή ομάδα που έχασε τα αυγά, τα πασχάλια και όλο το Πάσχα μαζί; Τι από όλα αυτά συνέβη; Ή μήπως δεν συνέβη τίποτα από όλα αυτά τα μεταφυσικά, τα μεγάλα και βαριά; Επειδή τα θυμάμαι και εκνευρίζομαι πάμε παρακάτω.
''Οι παίχτες κλειδιά'' : Πόσες φορές δεν είδα την φράση: ''Η ψυχή της Λίβερπουλ, ο μεγάλος αρχηγός του λιμανιού, Steven Gerrard''...ή ''Η ψυχή της Λίβερπουλ, το γέννημα-θρέμα του Merseyside, Jamie Carragher''. Πείτε την αλήθεια τώρα, δεν σας κούρασε ήδη, αυτή η επανάληψη; Εντάξει, ωραίοι ''ποδοσφαιρισταί'' (σχολή Π.Μίχου και Α.Παναγούλια) και οι δύο, δεν λέω, αλλά νισάφι πια με τα επικών διαστάσεων ευχέλαια. Α! Και κάτι άλλο. Πολλά από αυτά τα άρθρα και ιδιαίτερα όσα αφορούσαν τους δυο προαναφερθέντες, τελείωναν με την εξής φράση: '' Η ψυχή της Λίβερπουλ, Steven Gerrard, ... και οι φαν τηςΛίβερπουλ να τραγουδούν το ανατριχιαστικό ''You'll never walk alone''. Ε, μην σώσεις! Για να τα λέμε και όλα βέβαια, σχεδόν κάθε άρθρο για τον Maldini, άρχιζε ως εξής: '' O grande capitano της Μίλαν, Πάολο Μαλντίνι...'' (Δεν νομίζω να μετράει κανείς κλισέ ακόμα, έτσι;
''Η μάχη των πάγκων'': Τι είναι ο Μπενίτεθ(ς); Ο ''μάγος της τακτικής''. Τι είναι ο Αντσελότης;(σχολή Αλέφαντου) Ο ''διαχειριστής των προσωπικοτήτων''. Τα ίδια και τα ίδια και μια από τα ίδια. Σε αυτό το κεφάλαιο, θα είχαμε, είναι η αλήθεια ισοπαλία, αν τα πιο πολλά άρθρα που αφορούσαν στον Μπενίτεθ(ς) δεν κατέληγαν κάπως έτσι: ''Ο μάγος της τακτικής Μπενίτεθ(ς)...και γύρισε το ματσ στην Πόλη, μαζί με τη βοήθεια των φαν της Λίβερπουλ να τραγουδούν το ανατριχιαστικό ''You'll never walk alone''. Δεν νομίζω οτι αξίζει να πω τίποτε παραπάνω.
Για να μην ισοπεδώνουμε τα πάντα, λίγα ήταν τα άρθρα που διάβασα που τηρούσαν ίσες αποστάσεις, έδειξαν κάτι διαφορετικό, είχαν μια άλλη προσέγγιση στο όλο θέμα. Τα περισσότερα όμως λες και είχαν γίνει με την αξιόπιστη μέθοδο του ''copy-paste''. Και μάλλον επείδη οι περισσότεροι αρθρογράφοι είναι πάνω κάτω της ηλικίας των 35-45, που αυτό σημαίνει ότι τα πρώτα τους ποδοσφαιρικά είδωλα τα είδαν στα τέλη της δεκαετίας του '70 με αρχές του '80, ήτοι δηλαδή, της Λίβερπουλ του μυστακιοφόρου Ρας, του Νταγκλίς ,κ.α, που τότε μεσουρανούσε, μετέφεραν την παιδική τους αντανάκλαση στα άρθρα του 2007. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό (όλες οι γενιές έχουν τους παιδικούς ήρωές τους) αλλά δεν νομίζω οτι μπορείς να γράφεις για το τώρα με όσα θυμάσαι και πολύ περισσότερο με όσα η παιδική φαντασία σου έβλεπε, πριν 20 και ,χρόνια . Ο τελικός του Τσου-Λου, ήταν μια μεγάλη ευκαιρία(πέρα απο τα κλασσικά Φανηπετραλίστικα και Ορφανικά, ''να γίνει γνωστή η Ελλάδα στα πέρατα του κόσμου'') και για τον εγχώριο αθλητικό τύπο να δείξει πραγματικά τι ξέρει για το σύγχρονο παγκόσμιο ποδόσφαιρο και να το παρουσιάσει με τέτοιο τρόπο στον κόσμο, ώστε να συμβάλει και αυτός στη μείωση των γηγενών κάφρων πάσης φύσεως. Με ελάχιστες εξαιρέσεις που ήταν όντως ουσιαστικές και διαφωτιστικές, έδειξε ότι γράφει ''από μνήμης'', έμεινε στα κλασικά και τετριμμένα διαλέγοντας (ακόμη μια φορά;) τα σίγουρα. Ευτυχώς που ο ''Πίπο'', με ένα πρώτο κρύο γκολ και ένα ζεστό δεύτερο, για την όρεξη, επανέφερε την τάξη.

Βonus: Πίπο vs T. Henry (Δεν θα πάρεις Τσου-Λου ποτέ)
O Πίπο μπήκε στις οθόνες μας μαζί με την μεγάλη Γιούβε του Λίπι, του Zidane, του άπιαστου τότε Del Piero κτλ. (Οι 3 τελικοί Τσου-Λου τα λένε όλα). Δεν ήξερες από ποιον να φυλαχτείς. Ο Πίπο φαινόταν να είναι ένα κλικ πιο κάτω από τους χαρισματικούς συμπαίχτες του αλλά αυτό δεν τον εμπόδιζε να τα κολλάει. Για μένα πάντως ένα πράγμα τον ξεχώριζε από όλους τους άλλους. Η χαρά του γκολ. Ο τύπος είτε βάζει (ακομά και τώρα στα 34) το πρώτο γκολ είτε το τέταρτο της ομαδάς του, σεληνιάζεται, του φεύγουν τα βιολογικά υγρά του! Χτυπιέται, κουνάει το κεφάλι του, κλαιεί και οδύρεται, κουτρουβαλιέται, ανοίγει τα χέρια, πέφτει χύμα κάτω, τρέχει προς τον κόσμο και α και ου και γεια σου και οπα! Είναι φανερό, ο τύπος είναι σε έξαλλη κατάσταση. Για να μην ξεχνιόμαστε, μιλάμε για τον 2ο σκόρερ στην ιστορία του Τσου-Λου. Όχι για κανένα Τόργκελε που βάζει ένα γκολ ανά σαιζόν (1/1). Ο Πίπο τα έχει βάλει σε όλους και σε μερικούς απο 2-3 παστέλια. Και πάντα, μα πάντα τρελαίνεται. Το άθλημα, αυτό το χαρακτηριστικό του, του το ανταποδίδει. Παγκόσμιος πωταθλητής, 2 Τσου-Λου, τρελή καριέρα. Ναι, δεν είναι ''τεχνίτης'' ολκής. Ναι, σπάνια θα σε συναρπάσει. Σχεδόν σίγουρα όμως, θα σου το κολλήσει. Και μετά θα πάρει φωτιά. Γιατί καταλαβαίνει με όλο του το είναι, μάλλον υποσυνείδητα, ότι πέτυχε την πεμπτουσία του αθλήματος που υπηρετεί.
Τον Henry, τον είδαμε για πρωτη φορά με την Μονακό. Μαζί με τον Τρεζεγκε, συνέθεταν ένα ''καυτό επιθετικό δίδυμο''(τρελαίνομαι για κλισέ). Πέρασε για λίγο από την Juventus και τελικά κατέληξε στην Άρσεναλ στην οποία πραγματικά απογειώθηκε. Ο τύπος, είναι απλά υπέροχος παίχτης.Η γρηγοράδα του αγγίζει τα όρια της τηλεμεταφοράς, έχει την στημένη, έχει την κάθετη, έχει την απίστευτη ντρίμπλα, το άψογο πλασέ, την καρφωτή κεφαλιά, την φαλτσαριστη μπαλιά/πλασέ, το σουτ βουπίδι απ' έξω από την περιοχή, είναι με λίγα λόγια, όπως θα έλεγε ο Αλέφαντος (και θα είχε απόλυτο δίκιο) ο ξεκωλιαστής των αντιπάλων σεντερ-μπακ.
Τι του λείπει; Το Τσου-Λου. Γιατί; Γιατί (έτσι πιστεύω-αναπτύσουμε μια θεωρία εδώ, μην βαράτε) δεν δείχνει να το χαίρεται!! Ο Henry, είναι ικανός να σου διαλύσει όλη την άμυνα στο 89 και ενώ το έχεις το ματσακί στο 0-0, με ηρωισμούς και αυτοθυσία, να έρθει και να σου το κολλήσει χωρίς να καταλάβεις πως!(Ας πούμε ότι είναι τα προημιτελικά του Τσου-Λου και είχες πάρει 1-1 στο Emirates). Τι θα κάνει για να γιορτάσει αυτό το πολύ δύσκολο και σημαντικό γκολ; Θα πάει στο κορνερ, τρέχοντας νωχελικά(αδόκιμη έκφραση, αλλά καταλαβαινόμαστε), θα πιάσει το σημαιάκι και εδώ έχουμε 2 επιλογές. Ή θα το κλωτσήσει με ύφος 1000 καρδιναλίων ή πιάνοντας το σημαιάκι θα στραβοκοιτάξει(ξέροντας ενδόμυχα ότι η κάμερα τον ακολουθεί) τους αντίπαλους οπαδούς. Επίσης παίζει πολύ και το ''σςςςς'' με το δάχτυλο (classic). E, έτσι φίλε μου δεν πας πουθενά. Ο τύπος κάνει λες και εκνευρίζεται, πως κάπου κάτι χρωστάει. Ο ίδιος έχει πει: '' Ο τρόπος που (δεν) πανυγυρίζω όταν σκοράρω οφείλεται στον πατέρα μου. Πότε δεν ήταν απόλυτα ευχαριστημένος με τά από κάποιο παιχνίδι και μου έλεγε ''μπορούσες να κάνεις κάτι καλύτερο απο αυτό ή από εκείνο'' και έτσι μου έμεινε και μένα αυτό το αίσθημα. Ότι πάντα μπορώ να κάνω κάτι καλύτερο''.
This guy has family issues, or what??. To ποδοσφαιρό έχει ένα σκοπό. Να βάλει κάποιος γκολ. Όποιος βάλει τα περισσότερα κερδάει. Δεν γίνεται πιο απλό από αυτό(δεν σημαίνει οτι είναι και εύκολο). Βάζω γκολ σημαίνει πετυχαίνω τον στόχο μου, άρα είμαι χαρούμενος, δεν είμαι στραβωμένος. Το άθλημα δεν με έχει ανάγκη, εμένα και τα καπριτσια μου. Υπήρχε πριν από μενα και θα υπάρχει και μετά από εμένα. Μέχρι να το μάθει αυτό ο Henry, θα κάθεται στη υπερπολυτελή βίλλα του και θα βλέπει τον τελικό του Τσου-Λου στην 87 ιντσών, σουπερ-ντουπερ τηλεόρασή του.(αν δεν είναι στις θέσεις των επισήμων).
Υ.Γ. Μόνο μια λύση υπάρχει για την ψυχολογία του Henry. Nα έρθει να παίξει μπάλα στην Παοκάρα και να τα βάζει μπροστά από την Θύρα 4. Εκεί αν μπορείς, παιξ' το cool και ζαμανφου.!!!!!